Mieczysław Pawełko

Mieczysław Pawełko (ur. 7 sierpnia 1908 w Zakopanem, zm. 16 stycznia 1966 we Wrocławiu) – polski rzeźbiarz, specjalizujący się we wzornictwie przemysłowym; nauczyciel akademicki związany z wrocławską Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych we Wrocławiu i jej drugi rektor w latach 1950–1952.

Życiorys

W latach 1929–1932 uczęszczał do Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, po czym od 1935 do 1938 roku studiował rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W okresie dwudziestolecia międzywojennego pracował w dużych fabrykach ceramicznych w Chodzieży, Fabryce Fajansów we Włocławku, zdobywając tam dziedzinie w dziedzinie wzornictwa przemysłowego. Eksperymentował także we własnej wytwórni. Wspólnie z F. Kowarskim zwyciężył w konkursie na monumentalną mozaikę ceramiczną dla warszawskiego Dworca Głównego, zrealizowaną w latach 1938–1939. Przez cały ten czas uprawiał rzeźbę i ceramikę.

Po zakończeniu II wojny światowej znalazł się we Wrocławiu, gdzie w latach 1948–1958 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na stanowisku profesora kontraktowego, pełniąc tam funkcję kierownika Katedry Rzeźby Ceramicznej na Wydziale Ceramiki i Szkła, a następnie kierując Pracownią Projektowania Ceramiki Artystycznej i Przemysłowej. Od 1950 do 1952 sprawował funkcję rektora uczelni.

Brał czynny udział w wielu wystawach, w tym m.in.: I Wystawie Grupy Ceramików Warszawa (1938), Ogólnopolskiej Wystawie Ceramiki i Szkła Artystycznego (Wrocław 1954), Okręgowej Wystawie Rzeźby (Wrocław 1958) oraz I Wystawie Plastyki Ziem Nadodrzańskich (Wrocław 1959).

Bibliografia

• Biografia Mieczysława Pawełki na stronie Wrocławskiego Środowiska Akademickiego. wsa.dbc.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-20)].
• Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2001.