Mieczysław Piątkowski

Mieczysław Piątkowski

„Hipolit”, „Mak”, „Sylwester”

pułkownik żandarmerii inżynier
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1880 Kiernasówka
Data i miejsce śmierci	9 maja 1945 Flossenbürg
Przebieg służby
Lata służby	1914–1931
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Dywizjon Żandarmerii
Stanowiska	zastępca dowódcy dywizjonu żandarmerii dowódca dywizjonu żandarmerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Mieczysław Seweryn Piątkowski (Mak-Piątkowski), ps. „Hipolit”, „Mak”, „Sylwester” (ur. 18 marca 1880 w Kiernasówce, zm. 9 maja 1945 we Flossenbürgu) – pułkownik żandarmerii inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

Mieczysław Seweryn Piątkowski urodził się 18 marca 1880 roku w Kiernasówce na Ukrainie, w rodzinie Antoniego i Cecylii z Bielińskich. Był młodszym bratem Stanisława. Ukończył gimnazjum w Kijowie oraz Wydział Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Od 1901 czynny w Polskiej Partii Socjalistycznej, należał do jej Organizacji Bojowej (1904–1905). Za udział w zamachu na pomnik rzezi Pragi został skazany na karę śmierci zamienioną na katorgę. W latach 1908–1914 działał w Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckim.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. 1 lipca 1915 roku został awansowany na podporucznika. 1 kwietnia 1917 roku był hospitantem w 1 pułku prtylerii, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty^[1].

1 stycznia 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana wojsk technicznych i przydzielony do dyspozycji Inspektora Wojsk Technicznych^[2]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa Żandarmerii Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi^[3]. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Żandarmerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej^[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[5]. W 1923 roku był zastępcą dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie^[6]. 22 marca 1924 roku został przeniesiony do Wydziału Żandarmerii w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[7][8]. 14 lipca 1926 roku został przydzielony do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie na stanowisko dowódcy dywizjonu^[9][10]. 1 stycznia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[11]. 29 stycznia 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wojskowego Instytutu Geograficznego na stanowisko zastępcy szefa^[12]. 31 marca 1930 roku otrzymał przeniesienie do Komendy Placu Lwów na stanowisko komendanta^[13]. Z dniem 31 marca 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[15].

Był sekretarzem generalnym koncernu naftowego „Małopolska” w Borysławiu. Pod koniec lat 30. związany z Klubem Demokratycznym oraz SD. W czasie II wojny światowej został wywieziony do Auschwitz-Birkenau^[16], a następnie do Buchenwaldu. Uwolniony przez wojska amerykańskie w trakcie ewakuacji więźniów Buchenwaldu do Flossenburga, w kwietniu 1945. Zmarł w maju 1945 w szpitalu we Flossenburgu^[17].

W 1902 roku zawarł związek małżeński z Wiktorią z Olszewskich (1884–1919), członkinią PPS, z którą miał czworo dzieci:

• Jadwigę Joannę (1904–1989), po mężu Bronic,
• Zbigniewa Antoniego (1908–1993), absolwenta Wyższej Szkoły Nauk Polityczno-Ekonomicznych, żołnierza II Korpusu Polskiego, skoczka spadochronowego, uczestnika ruchu oporu w Jugosławii, od 1945 roku na emigracji w Buenos Aires,
• Bohdana Juliusza Konrada (1910–1943), kapitana artylerii Wojska Polskiego, „cichociemnego”,
• Aleksego Konrada Zenona (1915–1982), podporucznika 3 pułku Szwoleżerów Mazowieckich, uczestnika kampanii wrześniowej 1939 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[18]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[19][20]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[20]
• Złoty Krzyż Zasługi (1924)^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[20]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[20]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[20]
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[20]
• Krzyż Oficerski z Mieczami Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Andrzej Krzysztof Kunert, Mieczysław Seweryn Piątkowski, Polski Słownik Biograficzny, tom XXVI, Warszawa 1981 [1].
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 232–233. [dostęp 2021-09-07].
• Leon Chajn, Materiały do historii klubów demokratycznych i Stronnictwa Demokratycznego, t. 1, s. 336 (notka biograficzna w przypisie).