Mieczysław Sierkuczewski

Mieczysław Sierkuczewski

kapitan marynarki
Data i miejsce urodzenia	1895 Machirówka
Data śmierci	1940
Przebieg służby
Siły zbrojne	MW Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie  Marynarka Wojenna (II RP) Polska Marynarka Wojenna
Stanowiska	dowódca II dywizjonu bojowego, dowódca I dywizjonu bojowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Mieczysław Sierkuczewski herbu Lubicz (ur. 1 lutego^?/ 13 lutego 1895 w Machirówce, zm. 1940 w Charkowie) – oficer Marynarki Wojennej Wojska Polskiego w stopniu kapitana marynarki, dowódca I dywizjonu bojowego Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej, uczestnik kampanii wrześniowej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się na obszarze powiatu dziśnieńskiego w guberni wileńskiej. Był synem Mateusza i Julii z domu Tołłoczko. W trakcie I wojny światowej służył w rosyjskiej marynarce wojennej. W 1919 roku wstąpił do Armii Polskiej we Francji gen. J. Hallera.

Ukończył Kurs Dowódców Batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Służył w 3 pułku artylerii ciężkiej i 18 pułku artylerii ciężkiej. W 1920 roku przydzielony do Marynarki Wojennej. Zgodnie z rozkazem szefa Departamentu dla Spraw Morskich kontradm. Kazimierza Porębskiego otrzymał stopień podporucznika marynarki w korpusie rzeczno-brzegowym, następnie został zweryfikowany jako porucznik marynarki ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku^[1][2]. Początkowo służył we Flotylli Wiślanej (wojna polsko-bolszewicka) na motorówkach, do 19 sierpnia 1921 roku był dowódcą Zespołu Motorówek. W 1923 roku został komendantem statku minowego „Generał Sosnkowski” w dywizjonie monitorów Floty Wiślanej^[3], a w 1924 roku komendantem statku sztabowego „Admirał Sierpinek”^[4]. Od 1926 do 1939 roku służył we Flotylli Pińskiej (w 1928, 1932 w dowództwie^[5][6]). W latach 1927–1928 dowodził monitorem rzecznym ORP „Wilno”, a następnie przeniesiono go do Dowództwa Flotylli Pińskiej. Został awansowany do stopnia kapitana marynarki ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929^[7]. W 1934 roku był kolejno dowódcą II dywizjony bojowego i dowódcą kutrów łączności. W późniejszym czasie dowodził Bazą Wysuniętą Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej.

Od sierpnia 1939 roku zajmował stanowisko dowódcy I dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. Po wyczerpaniu możliwości operacyjnych i samozatopieniu jednostek pływających objął dowództwo pododcinka „Kaczanowicze”, które sprawował do 17 września. Jako dowódca załóg I dywizjonu bojowego dostał się do niewoli sowieckiej nad jeziorem Tur. Był przetrzymywany w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 roku.

Odznaczenia i ordery

• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Praca zbiorowa pod redakcją dr. Jana Sawickiego. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Zespół autorski: st. kust. dypl. dr Maria Babnis, kmdr Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, inż. Alfons Jankowski, dr Jan Sawicki. Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. ISBN 83-86703-50-4
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 482. [dostęp 2015-11-13].