Mieczysław Siewierski

Mieczysław Siewierski

Mieczysław Witold Siewierski
Data i miejsce urodzenia	22 października 1900 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 października 1981 Warszawa
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo karne
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki
Odznaczenia

Mieczysław Witold Siewierski (ur. 22 października 1900 w Warszawie, zm. 9 października 1981 tamże) – polski prawnik, profesor, specjalista prawa karnego, kierownik Katedry Postępowania Karnego Uniwersytetu Łódzkiego^[1], pierwszy prokurator Sądu Najwyższego.

Życiorys

Urodził się 22 października 1900 r. w Warszawie, w rodzinie Henryka i Marii z Markowskich^[2]. Od 1909 r. uczył się w warszawskim gimnazjum im. M. Reja. a następnie w gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Moskwie, kończąc je z odznaczeniem w 1918 r. W latach 1914–1918 był członkiem harcerstwa w Warszawie i Moskwie^[2].

Jesienią 1918 r. przyjechał do Warszawy i rozpoczął w październiku studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, przerwane wkrótce potem, gdy w listopadzie 1918 r. zaangażował się w zbrojną walkę o niepodległość kraju. Służbę w Wojsku Polskim zakończył w grudniu 1920 r. w stopniu podchorążego. 27 lipca 1926 prezydent RP mianował go podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 w korpusie oficerów łączności i 38. lokatą^[3]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu^[4].

Po zwolnieniu z wojska kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, ukończoną w 1923 r. Po odbyciu w latach 1923–1925 aplikacji sędziowskiej pracował jako sędzia śledczy w Radomiu, następnie podprokurator i wiceprokurator Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego w Warszawie, prokurator Sądu Najwyższego. W ostatnim okresie przed wojną pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości jako kierownik Nadzoru Prokuratorskiego, a od 1936 r. dyrektor Biura Personalnego^[2].

Ponadto od 1930 r. członek zarządu głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP, od 1935 r. wiceprezes sekcji prawa karnego Towarzystwa Prawniczego w Warszawie, wiceprezes koła Stowarzyszenia „Rodzina Urzędnicza” przy Ministerstwie Sprawiedliwości. Publikował też prace prawnicze w „Głosie Sądowniczym” i „Archiwum Kryminologicznym” oraz zaczął przygotowywać rozprawę doktorską.

W czasie okupacji niemieckiej zaangażował się w ruch oporu, m.in. w Delegaturze Rządu na Kraj^[5].

Po wyzwoleniu Polski obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Poznańskim w 1948 r. Mianowany w 1945 r. pierwszym prokuratorem Sądu Najwyższego oraz prokuratorem Najwyższego Trybunału Narodowego. W związku z tą ostatnią funkcją występował w 1946 jako oskarżyciel w procesach zbrodniarzy niemieckich, m.in. Arthura Greisera i Alberta Forstera^[6].

W czerwcu 1950 r. Siewierski został aresztowany^[7] i osadzony na tym samym oddziale więzienia mokotowskiego co Albert Forster^[8]. Siewierskiemu zarzucono m.in. to, że jako przedwojenny prokurator oskarżał w procesach działaczy komunistycznych, oraz wyznaczał sędziów do pracy w komisjach wyborczych w wyborach na „mocy konstytucji faszystowskiej” z 1935 roku. Skazany 2 II 1953 r. na sześć lat więzienia, z redukcją kary do trzech lat na mocy amnestii z 1947 r. W maju 1953 r. oskarżono go z kolei o pomoc powojennej opozycji, jednak to postępowanie umorzono w listopadzie 1954 r. na mocy amnestii z 1952 i Siewierski został zwolniony. Uniewinniony w 1956 r.^[8]

Od 19 stycznia 1929 r. był mężem Hanny z Ocetkiewiczów (1905–1991)^[2][9].

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Pod Murem I-1-56)^[9].

Ordery i odznaczenia

• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.