Mieczysław Sulisławski
 | |
 pułkownik dyplomowany | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 czerwca 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef oddziału SG |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Mieczysław Tomasz Sulisławski, pierwotnie Szulisławski[a] (ur. 21 grudnia 1894 w Janowie, zm. 27 czerwca 1975 w Londynie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 21 grudnia 1894 w Janowie[1]. Był synem Edwarda i Zofii z domu Rybotyckiej[2]. U kresu I wojny światowej, jako podporucznik rezerwy uczestniczył w przejmowaniu garnizonu przez Polaków[3]. Jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika[4]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. Odbył Kurs Normalny 1921–1923 (II promocja) w Wyższej Szkole Wojennej uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Następnie został awansowany na stopień majora piechoty starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6]. W latach 20. był oficerem 35 Pułku Piechoty w Łukowie[7], skąd w 1924 był przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego WP[8]. W 1928, pozostając z przydziałem do 26 Pułku Piechoty, służył w składzie osobowym Inspektora Armii „Lwów”[9]. W latach 30. był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej[10][11]. W tym latach został awansowany na stopień podpułkownika. W czerwcu 1936 razem z ppłk. dypl. Karolem Hodała i ppłk. dypl. Stanisławem Sadowskim powołany został do składu specjalnej ekipy pod kierownictwem płk dypl. Jana Jagmin-Sadowskiego, która na podstawie wytycznych szefa SG WP, gen. bryg. Wacława Stachiewicza, jego zastępcy, gen. bryg. Tadeusza Malinowskiego lub szefa Oddziału I, płk. dypl. Józefa Wiatra opracowywała oddzielne referaty, dotyczące rozbudowy poszczególnych działów wojska lub rodzajów broni. Opracowane referaty były podstawą sześcioletniego planu rozbudowy i modernizacji WP (1936–1942). Później został szefem tej grupy; od 30 kwietnia do 1 listopada 1937 był kierownikiem samodzielnego referatu w Oddziale I Sztabu Generalnego WP, w tym roku opracował plan modernizacji armii polskiej[12]. 28 lipca 1939 objął funkcję szefa Oddziału IV SG, zastępując płk. dypl. Jana Hyca[13].
Podczas II wojny światowej w szeregach Polskich Sił Zbrojnych w stopniu pułkownika pozostawał szefem Oddziału IV, a jednocześnie pełnił obowiązki zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza[14][3]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Brał udział w pracach Komisji Historycznej Polskiego Sztabu Głównego w Londynie[15]. Zmarł 27 czerwca 1975 w Londynie[11].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[16]
- Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1928)
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (1936)
- Order Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)[11]
Uwagi
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego II RP pierwotnie (lata 20.) był określany jako „Mieczysław Szulisławski”.
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne, wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Mieczysław Sulisławski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-11-06].
- ↑ a b Daniel Koreś: Zerwane Pęta. polska1918-89.pl. s. 1. [dostęp 2018-11-06].
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 116.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 352.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 2279.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 11, 211.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 798.
- ↑ a b c Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 29, s. 98, Grudzień 1975. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Daniel Koreś. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu a przygotowania Wojska Polskiego do wojny, 1935–1939. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 12 (63), s. 107, 2011.
- ↑ Daniel Koreś: Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego pod kierownictwem płk. dypl. Tadeusza Pełczyńskiego w latach 1929-1932 i 1935-1939. Zarys wybranych problemów. W: Wojciech Skóra, Pawe Skubisz (red.): Studia nad wywiadem i kontrwywiadem Polski w XX wieku. T. 1. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2016, s. 224. ISBN 978-83-61336-03-7.
- ↑ Daniel Koreś. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu a przygotowania Wojska Polskiego do wojny, 1935-1939. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 12 (63), s. 102, 2011.
- ↑ Leszek Moczulski: Wojna polska. Warszawa: Bellona, 2009, s. 12. ISBN 978-83-11-11584-2.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska” - jako Mieczysław Tomasz Susławski.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Mieczysław Sulisławski