Mieczysław Walesiuk

Mieczysław Walesiuk

Żołnierze Bereźnicki i Mieczysław Walesiuk (z prawej) pod koniec 1945
podporucznik
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1906 Porosły
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1946 Sanok
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	10 Pułk Ułanów Litewskich, 34 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu, komendant miasta
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa, front wschodni: forsowanie Nysy, forsowanie Odry, bitwa pod Budziszynem, walki o Drezno)
Odznaczenia

Mieczysław Walesiuk (ur. 4 grudnia 1906 w Porosłach, zm. 3 lutego 1946 w Sanoku) – polski oficer.

Symboliczny nagrobek Mieczysława Walesiuka w Sanoku

Życiorys

Urodził się w 4 grudnia 1906 w miejscowości Porosły w okolicach Białegostoku jako syn Konstantego^[1][2][3] i Anastazji^[1] bądź Stanisławy z domu Janickiej^{[a][2][4][5][6]}.

W okresie II Rzeczypospolitej został żołnierzem kawalerii Wojska Polskiego. Był przydzielony do 10 pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku^[1]. Jako podoficer służył w jednostce w stopniu plutonowego^[7]. Odbył naukę w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, po czym powrócił do macierzystego pułku^[1].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, po czym dostał się do niewoli, w której przebywał krótkotrwale^[1]. Po nastaniu okupacji sowieckiej ukrywał się na Białostocczyźnie^[1]. Po nadejściu w 1944 frontu wschodniego został zmobilizowany do Ludowego Wojska Polskiego i przydzielony do 34 pułku piechoty w składzie 8 Dywizji Piechoty (pułk stacjonował wówczas we wsi Mordy)^[1][4][5]. W stopniu podporucznika na stanowisku dowódcy plutonu zwiadu konnego^[8] w kwietniu 1945 uczestniczył w forsowaniu Nysy i forsowaniu Odry, bitwie pod Budziszynem, walkach o Drezno^[1][6]. Po zakończeniu działań wojennych wraz z pułkiem został przeniesiony do miejsca jego stacjonowania w Sanoku^[1]. Pełnił funkcję wojskowego komendanta miasta Sanoka^[9][1].

Poniósł śmierć 3 lutego 1946^[2][4][5][3]. Według publikacji w „Dzienniku Rzeszowskim” z 21 lutego 1946 zginął na posterunku^[9]. Według innych źródeł poległ w walce z UPA^[5][1]. W myśl dokumentów przekazanych rodzinie przez administrację wojskową w 1946, został zamordowany skrytobójczym strzałem przez członków UPA^[1].

Analogicznie w późniejszych publikacjach opisujących działania 34 pułku piechoty Mieczysław Walesiuk został wymieniony w wykazie żołnierzy 34pp poległych w walce z UPA^[10][3].

Został pochowany 7 lutego 1946 w Sanoku w uroczystym pogrzebie z honorami wojskowymi, którym uczestniczyli żołnierze (w tym generał dywizji), społeczeństwo i władze miasta z burmistrzem Stanisławem Lisowskim^[1][9]. Pogrzeb celebrował ks. wikary Mieczysław Szewczyk z Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku^[2]. Pośmiertnie został awansowany do stopnia porucznika^[1][11]. W okresie Polski Ludowej na wniosek żony jego szczątki zostały przeniesione na Cmentarz św. Rocha w Białymstoku^[1]. Symboliczny nagrobek Mieczysława Walesiuka pozostał w kwaterze żołnierzy polskich na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[b][4].

Mieczysław Walesiuk był żonaty z Marianną (bądź Marią^[2]) z domu Górską, z którą miał dwóch synów, w tym starszego Jerzego (ur. ok. 1935/1936)^[1].

Według nieoficjalnych źródeł Mieczysław Walesiuk otrzymał awans do stopnia porucznika za życia w dniu swojej śmierci, a podczas świętowania tego faktu został zastrzelony przez nieznanych sprawców, co miało mieć rzekomo związek z sytuacją zaszłą kilka dni wcześniej, gdy Walesiuk miał upomnieć żołnierzy Armii Czerwonej w związku z ich nieprzystającym do munduru zachowaniem.

Odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy – pośmiertnie (1946)^{[9][11][1][6]}
• Krzyż Walecznych^[1][6][9] – dwukrotnie (1939)^[12]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Kronika sanocka. Zginął na posterunku. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, nr 46 (267) z 21 lutego 1946. 
• Mieczysław Walesiuk. Przeżył wojnę. Zginął w wolnej Polsce. poranny.pl. [dostęp 2016-04-03].