Mieczysław Wojczak
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Mieczysław Wojczak (ur. 23 stycznia 1951 w Chorzowie[1]) – polski piłkarz ręczny, bramkarz, reprezentant Polski. Brązowy medalista olimpijski z Montrealu (1976).
Kariera sportowa
Kariera klubowa
W piłkę ręczną zaczął grać już w szkole podstawowej, w ramach SKS Chorzów. Po rozpoczęciu nauki w 1966 w Technikum Mechanicznym w Chorzowie został zawodnikiem MKS Zrywu Chorzów, gdzie jego trenerem był Ludwik Biegasik. W czasie nauki w szkole średniej grał także w piłkę nożną w Ruchu Chorzów. Latem 1968 został powołany na zgrupowanie reprezentacji Polski juniorów i definitywnie zrezygnował wówczas z piłki nożnej[2].
Po ukończeniu szkoły średniej w 1969 został zawodnikiem AZS Katowice. W rundzie wiosennej sezonu 1968/1969 był trzecim bramkarzem, a jego drużyna zajęła 10. miejsce w lidze. W sezonie 1969/1970 został podstawowym zawodnikiem swojego zespołu, ale AZS zajął 11. miejsce w lidze i spadł do II ligi. Od sezonu 1970/1971 był graczem Pogoni Zabrze. W pierwszym sezonie gry w tym zespole spadł z nim do II ligi, jednak w sezonie 1971/1972 awansował z Pogonią do I ligi. W kolejnych latach zajmował z drużyną miejsca: 7. (1972/1973), 6. (1973/1974), 4. (1974/1975). W sezonie 1975/1976 wywalczył wicemistrzostwo Polski (trenerem drużyny był Ludwik Biegasik). Następnie zajmował z Pogonią miejsca 5. (1976/1977) i 6. (1977/1978), natomiast w sezonie 1978/1979 zdobył drugie w karierze wicemistrzostwo Polski (trenerem drużyny był Alfred Wrzeski). W sezonach 1979/1980 i 1980/1981 jego zespół zajmował 6. miejsce w lidze[2].
W latach 1981-1986 był graczem belgijskiej drużyny HC Initia Hasselt, od 1983 jako grający trener. W latach 1984, 1985 i 1986 wywalczył mistrzostwo Belgii, w 1984 Puchar Belgii, w 1984 został uznany najlepszym graczem ligi. W latach 1986-1990 był grającym trenerem innej belgijskiej drużyny Sporting Neerpelt, z którą w latach 1987, 1988 i 1989 zdobył zarówno mistrzostwo Belgii, jak i Puchar Belgii[2].
Kariera reprezentacyjna
Z reprezentacją Polski juniorów zdobył brązowy medal na Młodzieżowych Zawodach Przyjaźni w 1968 i srebrny medal na tych samych zawodach w 1970. w reprezentacji Polski seniorów debiutował 26 czerwca 1970 w towarzyskim spotkaniu z Jugosławią. Nie wywalczył jednak miejsca w reprezentacji, która wystąpiła na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 oraz na mistrzostwach świata w 1974 (wystąpił jednak w ostatnim meczu eliminacyjnym do tej ostatniej imprezy). Jako trzeci bramkarz pojechał natomiast na Igrzyska Olimpijskie w Montrealu (1976), gdzie zagrał w dwóch meczach (z Tunezją i USA), w ten sposób przyczyniając się do zdobycia brązowego medalu igrzysk. W 1977 wystąpił na akademickich mistrzostwach świata, zdobywając z drużyną brązowy medal. W tym samym roku ustabilizował swoją pozycję w reprezentacji i w 1978 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując z zespołem 6. miejsce (zagrał w pięciu z sześciu spotkań na tym turnieju). Od 1979 był kapitanem reprezentacji Polski. W tym samym roku zajął z drużyną 2. miejsce na zawodach Pucharu Świata. W 1980 wystąpił po raz drugi na Igrzyskach Olimpijskich w 1980, ale jego drużyna zajęła tylko 7. miejsce (on sam zagrał w jednym spotkaniu). Łącznie w reprezentacji Polski seniorów zagrał w 131 spotkaniach[2].
Kariera trenerska
w 1980 ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Od 1983 do 1990 był grającym trenerem belgijskich zespołów HC Initia Hasselt i Sporting Neerpelt (zobacz sekcja "Kariera klubowa"). W latach 1989-1991 prowadził seniorską reprezentację Belgii, m.in. zajmując z nią 7. miejsce na mistrzostwach świata grupy "C" w 1990. W latach 1991-1995 był trenerem zespołu HC Kievit, następnie prowadził inne zespoły belgijskie i holenderskie, w tym Bevo HC (holenderski) i Kreasa HB Houthalen (belgijski)[2].
W 1993 otrzymał Diamentową Odznakę ZPRP[2].
Przypisy
Bibliografia
- Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013, s. 317
- Władysław Zieleśkiewicz, Dwukrotny olimpijczyk, brązowy medalista z Montrealu, w: Handball Polska, nr 10 (126)/2017, s. 44-49
Linki zewnętrzne
- Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].
.svg){kind=small}
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Handball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.