Miina Härma
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 lutego 1864 Raadi |
|---|---|
| Pochodzenie | estońskie |
| Data i miejsce śmierci | 16 listopada 1941 Tartu |
| Instrumenty | organy, fortepian |
| Gatunki | muzyka poważna |
| Zawód | kompozytorka, organistka, pedagog |
| Odznaczenia | |
  | |
Miina Härma (ur. 9 lutego 1864 w Raadi, zm. 16 listopada 1941 w Tartu)[1] – estońska kompozytorka, organistka i pedagog.
Życiorys
Urodziła się i wychowywała w rodzinie nauczycielskiej. Jej ojciec był skrzypkiem i aktywnie udzielał się muzycznie w gminie, prowadząc chór i orkiestrę. On również był jej pierwszym nauczycielem gry na organach. Następnie uczyła się w Tartu kompozycji i gry na fortepianie u Karla Augusta Hermanna[1].
W latach 1883–1890 kontynuowała naukę w Konserwatorium Petersburskim, studiując grę organową pod kierunkiem Louisa Homiliusa[2], harmonię u V. Siecke oraz kontrapunkt i fugę u Juliusa Johannsena)[1]. Po ukończeniu studiów pozostała w Petersburgu i zarabiała na życie dając prywatne lekcje gry na fortepianie. Zapotrzebowanie na nie było wysokie, szczególnie w rodzinach najbogatszych oficerów marynarki w Petersburgu[2]. Jako organistka występowała w Estonii, Rosji, Finlandii, Anglii i Niemczech[1].
W 1894 założyła chór mieszany[1][2], który w 1920 został nazwany jej imieniem: Miina Hermanni Lauluseltsi segakoor. Był to jeden z najlepszych chórów koncertowych w Estonii[1]. Härma występowała z nim za granicą i uczestniczyła w VI Estońskim Festiwalu Pieśni (Laulupidu) w Tallinnie (1896)[1][2].
Od 1903 do 1915 mieszkała w Kronsztadzie, pracując jako nauczycielka fortepianu i organistka. Po wybuchu I wojny światowej wróciła do Tartu (1915). Współredagowała czasopisma muzyczne i objęła stanowisko nauczycielki muzyki w gimnazjum dla dziewcząt, zarządzanym w latach 1917-1929 przez Towarzystwo Edukacji Młodzieży Estońskiej. W 1964 szkoła została nazwana jej imieniem (Miina Härma Gümnaasium)[1][2].
Härma skomponowała ponad 200 pieśni solowych i chóralnych oraz kantatę Kalev ja Linda[1][2]. Przez pewnie czas komponowała też utwory instrumentalne na instrumenty dęte blaszane[2]. Jej utwory chóralne były często włączane do repertuaru festiwalowego, a pieśni solowe wykonywane przez kilka pokoleń śpiewaków[1].
Odznaczona Orderem Krzyża Orła III Klasy (1930)[3] i Orderem Estońskiego Czerwonego Krzyża II Klasy (1935)[4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Miina Härma (ang. • est.). W: Estonian Music Information Centre [on-line]. [dostęp 2018-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-15)].
- ↑ a b c d e f g Villem Kapp (est.). W: Opetaja [on-line]. [dostęp 2018-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-11)].
- ↑ Kotkaristi III klassi teenetemärk, seeria 177 (est.). president.ee. [dostęp 2020-02-15].
- ↑ Eesti Punase Risti mälestusmärgi II järgu II aste, seeria 521 (est.). president.ee. [dostęp 2020-02-15].
Linki zewnętrzne
- Miina Härma w AllMusic (ang.) (ang.)
- Dyskografia Miina Härma w MusicBrainz (ang.) (ang.)
- Miina Härma w bazie Discogs.com (ang.) (ang.)
- Miina Härma w Estonian Music Information Centre (ang.)
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu Krzyża Orła 3 klasy
Miina Härma
Baretka: Order Estońskiego Czerwonego Krzyża (Eesti Punase Risti teenetemärk) II Klasy – Estonia.