Mike McCallum
| Pełne imię i nazwisko | Michael McKenzie McCallum | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | The Body Snatcher | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 7 grudnia 1955 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 182 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Styl walki | praworęczny | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa | junior średnia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba walk | 55 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Zwycięstwa | 49 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przez nokauty | 36 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Porażki | 5 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Remisy | 1 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Mike McCallum (właśc. Michael McKenzie McCallum, ur. 7 grudnia 1955 w Kingston[1][2]) – jamajski bokser, zawodowy mistrz świata w trzech kategoriach wagowych.
Kariera w boksie amatorskim
Jako amator startował w kategorii półśredniej (do 67 kg). Zdobył w niej srebrny medal na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1974 w Santo Domingo (w finale pokonał go ówczesny mistrz olimpijski Emilio Correa z Kuby[3]. Na mistrzostwach świata seniorów w 1974 w Hawanie odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch walk i porażce w ćwierćfinale z późniejszym srebrnym medalistą Clintonem Jacksonem ze Stanów Zjednoczonych[4]. Jackson pokonał go w finale mistrzostw Ameryki Północnej w 1975 w Miami[5] i w pierwszej walce na igrzyskach panamerykańskich w 1975 w Meksyku[6].
Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch pojedynków i porażce z Reinhardem Skricekiem z Republiki Federalnej Niemiec[1]. Zwyciężył na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1976 w Kingston[7] i na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1977 w Panamie[8].
Zdobył złote medale na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1978 w Medellín[9] i na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton[10], a także srebrny medal na igrzyskach panamerykańskich w 1979 w San Juan (w finale pokonał go Kubańczyk Andrés Aldama)[11].
Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w 1977[12].
Kariera w boksie zawodowym
Przeszedł na zawodowstwo w 1981. Po wygraniu pierwszych 21 pojedynków (w tym z Ayubem Kalule w listopadzie 1982) zmierzył się 19 października 1984 w Madison Square Garden w Nowym Jorku z Seanem Mannionem w walce o wakujący tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii junior średniej, zwyciężając jednogłośnie na punkty. Skutecznie bronił tergo tytułu wygrywając kolejno z: Luigim Minchillo (1 grudnia 1984 w Mediolanie, przez techniczny nokaut w 13. rundzie), Davidem Braxtonem (28 lipca 1985 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 8. rundzie), Julianem Jacksonem (23 sierpnia 1986 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 2. rundzie), Miltonem McCrorym (19 kwietnia 1987 w Phoenix, przez techniczny nokaut w 10. rundzie) i Donaldem Currym (18 lipca 1987 w Las Vegas, przez nokaut w 5. rundzie). Po tej walce zrezygnował z tytułu mistrza świata i przeniósł się do kategorii średniej.
5 marca 1988 w Pesaro spróbował zdobył tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej, lecz przegrał na punkty z Sumbu Kalambayem. Była to pierwsza porażka w jego karierze zawodowej. 10 maja 1989 w Londynie zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej po wygranej na punkty z Herolem Grahamem. Trzykrotnie skutecznie bronił tego pasa wygrywając ze Steve’em Collinsem (3 lutego 1990 w Bostonie, na punkty), Michaelem Watsonem (14 kwietnia 1990 w Londynie, przez nokaut w 11. rundzie) i Sumbu Kalambayem (1 kwietnia 1991 w Monte Carlo, na punkty). WBA pozbawiła McCalluma tytułu mistrzowskiego jesienią 1991.
13 grudnia 1991 w Atlantic City McCallum zremisował z Jamesem Toney’em w pojedynku o tytuł mistrza świata organizacji IBF w wadze średniej. W walce rewanżowej 29 sierpnia 1992 w Reno Toney wygrał jednogłośnie na punkty. McCallum Został mistrzem świata organizacji WBC w wadze półciężkiej po wygranej na punkty z Jeffem Hardingiem 23 lipca 1994 w Bismarck. Obronił ten tytuł w walce z Carlem Jonesem 25 lutego 1995 w Londynie, ale w kolejnej walce 16 czerwca tego roku w Lyonie stracił go na rzecz Francuza Fabrice Tiozzo.
Zmierzył się 22 listopada 1996 w Tampa z Royem Jonesem Jrem w pojedynku o pas tymczasowego mistrza świata WBC w wadze półciężkiej, ale przegrał na punkty. 22 lutego 1997 James Toney pokonał go na punkty. Była to ostatnia walka McCalluma[13][14].
W 2003 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[2].
Przypisy
- ↑ a b Mike McCallum, olympedia.org [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ a b Mike McCallum, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ )12.Central American and Caribbean Games – Santo Domingo, Dominican Republic – March 3–9, 1974, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 1.World Championships – Havana, Cuba – August 17–30, 1974, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ North American Championships – Miami, USA – July 24–26 1975, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 7.Panamerican Games – Ciudad Mexico, Mexico – October 12–26 1975, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 7.Central American and Caribbean Championships – Kingston, Jamaica – November 1976, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 8.Central American and Caribbean Championships – Panama City, Panama – August 13–20, 1977, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 13.Central American and Caribbean Games – Medellin, Colombia – July 8–15, 1978, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 11.Commonwealth Games – Edmonton, Canada – JAugust 3–12 1978, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 8.Panamerican Games – Coliseo Roberto Clemente, San Juan, Puerto Rico –July 1–15, 1979, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ United States National Championships – Winston-Salem – May 3–7 1977, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Mike McCallum, boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Mike McCallum „The Body Snatcher”, The Cyber Boxing Zone [dostęp 2021-08-22] (ang.).
Linki zewnętrzne
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 502–505. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Mike McCallum, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- Mike McCallum „The Body Snatcher”, The Cyber Boxing Zone [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- Mike McCallum, boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.