Mike Tyson

Mike Tyson

Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019
Pełne imię i nazwisko	Michael Gerald Tyson
Pseudonim	Mike Tyson Bestia Żelazny Mike Kid Dynamite
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1966 Nowy Jork
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	178 cm
Masa ciała	99 kg
Styl walki	peek-a-boo
Trenowany przez	Cus D'Amato
Debiut	6 marca 1985
Federacja	WBC, WBO, IBF i WBA
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	58
Zwycięstwa	50
Przez nokauty	44
Przez decyzje	5
Porażki	6
Nieodbyte	2
Strona internetowa

Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej^[1]. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).

Wczesne życie

Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku^[2]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)^[3]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona^[4], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)^[5]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville^[4] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem^[6] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)^[7].

Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał^[8].

W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z gołębi Tysona^[9].

W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych^[2]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu^[10], Bobby Stewart^[2], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D'Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym^[10].

W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia^[10].

Kariera bokserska

Plakat reklamujący walkę Mike'a Tysona z Pinklonem Thomasem

Styl walki

Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D'Amato^[10]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku^[11].

Miał 178 cm wzrostu^[12] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją^[2]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike^[13]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00^[11].

Kariera amatorska (1982–1985)

W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund^[14]. W 1984 Cus D'Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc^[10]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships^[15]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3^[2].

Kariera zawodowa (1985–2005)

Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes^[16], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut^[10]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie^[17].

22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie^[2]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego^[13]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni^[18]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony'ego Tuckera^[2]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie^[13].

Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona^[19]. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności^[2]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej^[20]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się^[21].

16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC^[10], a 7 września Bruce'a Seldona w walce o mistrzostwo WBA^[22]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację^[23], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC^[20].

9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho^[10]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję^[24]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe^[10]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków^[21].

W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany^[2].

Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję^[2]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis^[25]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie^[2].

Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny'emu Williamsowi^[26] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride'owi^[27]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską^[2]. U schyłku kariery ważył 106 kg^[28].

Walki pokazowe (po 2006)

W 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy^[29]. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr, a starcie zakończyło się remisem^[30]. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone^[31].

Wrestling

WWE

Mike Tyson w czasie dołączania do galerii sławy WWE Hall of Fame

Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE^[32].

23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage'em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej^[32].

19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Cold Steve'a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie^[33]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem^[32]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson^[34]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą^[35].

11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom^[32].

W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame^[36]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike'a Tysona^[37].

AEW

23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake'owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi^[38]. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho^[39].

Filmografia

Mike Tyson w czasie promowania swojego serialu animowanego Mike Tyson Mysteries na konwencie Comic-Con International w San Diego w 2017

Inne media

W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem^[42].

Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa^[9], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet^[21].

W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike'a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes^[43].

W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu^[44] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu^[45].

W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times^[46].

W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.

Problemy z prawem

Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne^[10].

W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego^[10].

12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich^[10].

15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich^[10].

9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków^[10].

18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie^[10].

24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC^[20] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem^[23].

5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni^[10].

22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za znokautowanie sędziego po wygranej walce przeciwko Lou Savarese'owi, co uczynił w celu kontynuowania bicia pokonanego przeciwnika^[10].

W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem^[2]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową^[21].

Życie prywatne

Brama posiadłości Mike'a Tysona w Southington w stanie Ohio

Partnerki i dzieci

9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens^[10]. W maju kobieta poroniła^[47]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód^[10].

2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike'a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem^[47].

Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson^[47].

19 kwietnia 1997^[47] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner^[48]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się^[47].

W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia^[47].

6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)^[47].

Wiara

W czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam^[49][50] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz^[51]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów^[52].

Problemy finansowe

W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich^[2]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem^[53]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy^[21]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga^[54].

Problemy psychiczne i uzależnienia

4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu^[10].

13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę^[10].

Przez znaczną część życia miał problemy uzależnieniem od alkoholu i narkotyków^[55]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany^[2] i zgłosił się na kurację odwykową^[21]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm^[56]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu^[57]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej^[58].

Lista walk w boksie

Legenda:

• DQ – dyskwalifikacja
• KO – nokaut
• MD – decyzja większości sędziów
• NC – uznane za nieodbyte
• PTS – walka zakończona na punkty
• RSC – walka zatrzymana przez sędziego
• RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
• RTD – techniczna decyzja sędziów
• SD- niejednogłośna decyzja sędziów
• TKO – techniczny nokaut
• UD – jednogłośna decyzja sędziów
• WO – walkower

Walki zawodowe

Walki zawodowe^[59]

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce	Uwagi
58	Przegrana	50-6 (2)	Kevin McBride	RTD	11 czerwca 2005	Waszyngton, Capital One Arena,
57	Przegrana	50-5 (2)	Danny Williams	KO	2004-07-20 20 lipca 2004(dts)	Louisville, Kentucky
56	Wygrana	50-4 (2)	Clifford Etienne	KO	2003-02-22 22 lutego 2003(dts)	Memphis, Tennessee
55	Przegrana	49-4 (2)	Lennox Lewis	KO	2002-01-08 8 stycznia 2002(dts)	Memphis, Tennessee	Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC.
54	Wygrana	49-3 (2)	Brian Nielsen	RTD	2001-10-13 13 października 2001(dts)	Kopenhaga, Dania
53	NC	48-3 (2)	Andrzej Gołota	NC	2000-10-20 20 października 2000(dts)	Auburn Hills, Michigan	Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[60].
52	Wygrana	48-3 (1)	Lou Savarese	TKO	2000-06-24 24 czerwca 2000(dts)	Glasgow, Szkocja
51	Wygrana	47-3 (1)	Julius Francis	TKO	2000-01-29 29 stycznia 2000(dts)	Manchester, Anglia
50	NC	46-3 (1)	Orlin Norris	NC	1999-10-23 23 października 1999(dts)	Las Vegas, Nevada	Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[61].
49	Wygrana	46-3	Frans Botha	KO	1999-01-16 16 stycznia 1999(dts)	Las Vegas, Nevada
48	Przegrana	45-3	Evander Holyfield	DQ	1997-01-28 28 stycznia 1997(dts)	Las Vegas, Nevada	Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[62].
47	Przegrana	45-2	Evander Holyfield	TKO	1996-11-09 9 listopada 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC.
46	Wygrana	45-1	Bruce Seldon	TKO	1996-09-07 7 września 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship.
45	Wygrana	44-1	Frank Bruno	TKO	1996-03-16 16 marca 1996(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
44	Wygrana	43-1	Buster Mathis Jr.	KO	1995-12-16 16 grudnia 1995(dts)	Filadelfia, Pensylwania
43	Wygrana	42-1	Peter McNeeley	DQ	1995-08-19 19 sierpnia 1995(dts)	Las Vegas, Nevada	McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[63].
42	Wygrana	41-1	Donovan Ruddock	UD	1991-06-28 28 czerwca 1991(dts)	Las Vegas, Nevada
41	Wygrana	40-1	Donovan Ruddock	TKO	1991-03-18 18 marca 1991(dts)	Las Vegas, Nevada
40	Wygrana	39-1	Alex Stewart	TKO	1990-12-08 8 grudnia 1990(dts)	Atlantic City, New Jersey
39	Wygrana	38-1	Henry Tillman	KO	1990-06-16 16 czerwca 1990(dts)	Las Vegas, Nevada
38	Przegrana	37-1	James Douglas	KO	11 lutego 1990	Tokio, Japonia	Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
37	Wygrana	37-0	Carl Williams	TKO	1989-07-21 21 lipca 1989(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
36	Wygrana	36-0	Frank Bruno	TKO	1989-02-25 25 lutego 1989(dts)	Las Vegas, Nevada	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
35	Wygrana	35-0	Michael Spinks	KO	1988-06-27 27 czerwca 1988(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
34	Wygrana	34-0	Tony Tubbs	TKO	1988-03-21 21 marca 1988(dts)	Tokio, Japonia	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
33	Wygrana	33-0	Larry Holmes	KO	1988-01-22 22 stycznia 1988(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
32	Wygrana	32-0	Tyrell Biggs	TKO	1987-10-16 16 października 1987(dts)	Atlantic City, New Jersey	Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
31	Wygrana	31-0	Tony Tucker	UD	1987-08-01T00:00:00.001 1 sierpnia 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC.
30	Wygrana	30-0	Pinklon Thomas	TKO	1987-05-30 30 maja 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Obronił mistrzostwa WBA i WBC.
29	Wygrana	29-0	James Smith	UD	1987-03-07 7 marca 1987(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC.
28	Wygrana	28-0	Trevor Berbick	TKO	1986-11-22 22 listopada 1986(dts)	Las Vegas, Nevada	Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
27	Wygrana	27-0	Alfonzo Ratliff	TKO	1986-09-06 6 września 1986(dts)	Las Vegas, Nevada
26	Wygrana	26-0	Jose Ribalta	TKO	1986-08-17 17 sierpnia 1986(dts)	Atlantic City, New Jersey
25	Wygrana	25-0	Marvis Frazier	KO	1986-07-26 26 lipca 1986(dts)	Glens Falls, Nowy Jork
24	Wygrana	24-0	Lorenzo Boyd	KO	1986-07-11 11 lipca 1986(dts)	Swan Lake, Nowy Jork
23	Wygrana	23-0	William Hosea	KO	1986-01-28 28 stycznia 1986(dts)	Troy, Nowy Jork
22	Wygrana	22-0	Reggie Gross	TKO	1986-01-13 13 stycznia 1986(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
21	Wygrana	21-0	Mitch Green	UD	1986-05-20 20 maja 1986(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
20	Wygrana	20-0	James Tillis	UD	1986-05-03 3 maja 1986(dts)	Glens Falls, Nowy Jork
19	Wygrana	19-0	Steve Zouski	KO	1986-03-10 10 marca 1986(dts)	Uniondale, Nowy Jork
18	Wygrana	18-0	Jesse Ferguson	TKO	1986-02-16 16 lutego 1986(dts)	Troy, Nowy Jork
17	Wygrana	17-0	Mike Jameson	TKO	1986-01-24 24 stycznia 1986(dts)	Atlantic City, New Jersey
16	Wygrana	16-0	David Jaco	TKO	1986-01-11 11 stycznia 1986(dts)	Albany, Nowy Jork
15	Wygrana	15-0	Mark Young	TKO	1985-12-27 27 grudnia 1985(dts)	Latham, Kansas
14	Wygrana	14-0	Sammy Scaff	TKO	1985-12-06 6 grudnia 1985(dts)	Nowy Jork, Nowy Jork
13	Wygrana	13-0	Conroy Nelson	TKO	1985-11-22 22 listopada 1985(dts)	Latham, Kansas
12	Wygrana	12-0	Eddie Richardson	KO	1985-11-13 13 listopada 1985(dts)	Houston, Teksas
11	Wygrana	11-0	Sterling Benjamin	TKO	1985-11-01T00:00:00.001 1 listopada 1985(dts)	Latham, Kansas
10	Wygrana	10-0	Robert Colay	KO	1985-10-25 25 października 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
9	Wygrana	9-0	Donnie Long	TKO	1985-10-09 9 października 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
8	Wygrana	8-0	Michael Johnson	KO	1985-09-05 5 września 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
7	Wygrana	7-0	Lorenzo Canady	KO	1985-08-15 15 sierpnia 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
6	Wygrana	6-0	Larry Sims	KO	1985-07-19 19 lipca 1985(dts)	Poughkeepsie, Nowy Jork
5	Wygrana	5-0	John Alderson	TKO	1985-07-11 11 lipca 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
4	Wygrana	4-0	Ricardo Spain	TKO	1985-06-20 20 czerwca 1985(dts)	Atlantic City, New Jersey
3	Wygrana	3-0	Don Halpin	KO	1985-05-23 23 maja 1985(dts)	Albany, Nowy Jork
2	Wygrana	2-0	Trent Singleton	TKO	1985-04-10 10 kwietnia 1985(dts)	Albany, Nowy Jork
1	Wygrana	1-0	Hector Mercedes	TKO	1985-03-06 6 marca 1985(dts)	Albany, Nowy Jork

Walki amatorskie

Walki amatorskie^[64]

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce
18	Wygrana	15-3	Hakan Brock	UD	1984-10-21 21 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
17	Wygrana	14-3	Istvan Szikora	SD	1984-10-20 20 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
16	Wygrana	13-3	Pekka Viippo	WO	1984-10-19 19 października 1984(dts)	Tampere, Finlandia
15	Wygrana	12-3	Kelton Brown	RSC	1984-08-23 23 sierpnia 1984(dts)	Lake Placid, Nowy Jork
14	Wygrana	11-3	Winston Bentt	RSC	1984-08-18 18 sierpnia 1984(dts)	Syracuse, Nowy Jork
13	Przegrana	10-3	Henry Tillman	SD	1984-07-06 6 lipca 1984(dts)	Las Vegas, Kalifornia
12	Przegrana	10-2	Henry Tillman	UD	1984-06-10 10 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
11	Wygrana	10-1	Henry Milligan	KO	1984-06-09 9 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
10	Wygrana	9-1	Avery Rawls	MD	1984-06-08 8 czerwca 1984(dts)	Fort Worth, Teksas
9	Wygrana	8-1	Jonathan Littles	RSC	1984-04-21 21 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
8	Wygrana	7-1	Richard Johnson	RSC	1984-04-20 20 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
7	Wygrana	6-1	Johnny Williams	PTS	1984-04-19 19 kwietnia 1984(dts)	Saint Louis, Missouri
6	Wygrana	5-1	Peter Geier	RTD	1983-09-16 16 września 1983(dts)	Lake Placid, Nowy Jork
5	Przegrana	4-1	Craig Payne	PTS	1983-03-26 26 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
4	Wygrana	4-0	Warren Thompson	PTS	1983-03-25 25 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
3	Wygrana	3-0	Mike Bardwell	RSC	1983-03-24 24 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
2	Wygrana	2-0	Andrew Stokes	RSC	1983-03-23 23 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk
1	Wygrana	1-0	Ronald Williams	RSCO	1983-03-22 22 marca 1983(dts)	Albuquerque, Nowy Meksyk

Walki pokazowe

Lp.	Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Data	Miejsce	Uwagi	Przypis
2	Remis	0-0-1	Roy Jones Jr	SD	2020-11-28 28 listopada 2020(dts)	Los Angeles, Kalifornia	Walka zorganizowana przez WBC	[30]
1	–	–	Corey Sanders	–	2006-10-20 20 października 2006(dts)	Youngstown, Ohio	Sparring promujący serię walk pokazowych Mike'a Tysona	[65]

Mistrzostwa i osiągnięcia

Mike Tyson podziwiający szatę swojego idola Muhammada Alego w galerii International Boxing Hall of Fame

• Igrzyska olimpijskie juniorów
  • 1981 – Złoto
  • 1982 – Złoto ^[14]
• Mistrzostwa
  • US national Golden Gloves heavyweight championship (1984)^[15]
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej IBF (1 raz)
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBA (2 razy)
  • Mistrzostwo świata wagi ciężkiej WBC (2 razy)
  • Niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej (bokser, który posiadał mistrzostwa IBF, WBA i WBC jednocześnie)^[59]
• Rekordy
  • Najmłodszy mistrz świata wagi ciężkiej – 20 lat, 4 miesiące i 22 dni^[18]
  • Najszybszy nokaut na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów – 8 sekund^[14]
• Galerie sław
  • International Boxing Hall of Fame (2011)^[66]
  • WWE Hall of Fame (2012)^[36]
• Nagrody mediów
  • The Ring
    • Bokser roku według – 1986 i 1988^[67]
    • Nowicjusz roku – 1985
    • Rozczarowanie roku – 1990 i 1996
    • Walka roku – 1996 (z Evanderem Holyfieldem)^[68]
  • BBC
    • BBC Sports Personality World Sport Star of the Year – 1989^[69]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Mike Tyson w bazie IMDb (ang.)
• Mike Tyson w bazie Filmweb
• Mike Tyson w bazie Notable Names Database (ang.)