Mikołaj (Byczkowski)
| Orest Byczkowski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1893 |
| Data i miejsce śmierci | 3 czerwca 1981 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup permski i solikamski | |
| Okres sprawowania | 1974-1981 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | Eparchia permska i solikamska |
| Śluby zakonne | 21 czerwca 1971 |
| Diakonat | 17 maja 1915 |
| Prezbiterat | 25 maja 1915 |
| Chirotonia biskupia | 28 czerwca 1971 |
| Data konsekracji | 28 czerwca 1971 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | Sergiusz (Łarin), Palladiusz (Kaminski), Nikodem (Rusnak), Sawa (Babyneć) | ||||
| |||||
Mikołaj, imię świeckie Orest Byczkowski (ur. 26 grudnia 1893 w Iwanowyczach, zm. 3 czerwca 1981 w Permie) – rosyjski biskup prawosławny.
Był synem duchownego prawosławnego. W 1915 ukończył seminarium duchowne w Żytomierzu i po wstąpieniu w związek małżeński został wyświęcony na diakona (17 maja 1915) i na kapłana (25 maja tego samego roku). Pracę duszpasterską prowadził w różnych cerkwiach Żytomierza. W 1922 jego żona zmarła. Duchowny kontynuował działalność duszpasterską do 1928, gdy został aresztowany pod zarzutem prowadzenia agitacji antyradzieckiej. Dalszy przebieg śledztwa w jego sprawie i represje, jakim mógł podlegać, nie są znane[1]. W 1937 został aresztowany po raz drugi i skazany na 10 lat łagrów. Odbył całość wyroku[1].
W 1947 został proboszczem parafii św. Dymitra w Kamence, zaś cztery lata później – parafii św. Jerzego w Niskach. W kwietniu tego samego roku został przeniesiony do eparchii swierdłowskiej i podjął służbę w cerkwi Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Niżnym Tagile. Od 1953 był jej proboszczem oraz dziekanem V dekanatu eparchii swierdłowskiej. Po dwóch latach przeniesiono go do parafii św. Jana Chrzciciela w Swierdłowsku, działającej przy soborze katedralnym, oraz powierzono mu zadania dziekana I dekanatu. Od 1957 do 1958 służył z kolei w soborze katedralnym w Permie. W 1960 przeniesiony po raz kolejny, tym razem do eparchii żytomierskiej, gdzie służył w cerkwi św. Jakuba (1960-1962) oraz w soborze Przemienienia Pańskiego (1962-1968). W 1964 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego nominował go na biskupa smoleńskiego i dorogobuskiego, jednak decyzja ta została cofnięta z uwagi na chorobę duchownego.
20 lipca 1971 złożył wieczyste śluby mnisze, cztery dni później otrzymał godność archimandryty, zaś 28 czerwca 1971[1] w soborze św. Włodzimierza w Kijowie został wyświęcony na biskupa kurskiego i biełgorodzkiego. W chirotonii jako konsekratorzy wzięli udział metropolici kijowski i halicki Filaret, chersoński i odeski Sergiusz, arcybiskupi żytomierski i owrucki Palladiusz, charkowski i bohoduchowski Nikodem oraz biskup perejasławsko-chmielnicki Sawa. Po trzech latach hierarcha został przeniesiony do eparchii permskiej i solikamskiej, otrzymując równocześnie godność arcybiskupa. W eparchii permskiej zasłynął jako znakomity kaznodzieja.
W 1980 duchowny nagle zachorował. Jego stan ulegał wahaniom; ostatecznie duchowny zmarł w nocy 3 czerwca 1981, do końca życia pozostając ordynariuszem eparchii permskiej. Został pochowany w soborze Trójcy Świętej w Permie.