Mikołaj (Ziorow)

Mikołaj
Michaił Ziorow
Arcybiskup warszawski i nadwiślański
Ilustracja
Kraj działania

Rosja

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1851
Nowomyrhorod

Data i miejsce śmierci

20 grudnia 1915
Piotrogród

Miejsce pochówku

Cmentarz Mikołajewski

Arcybiskup warszawski i nadwiślański
Okres sprawowania

1908–1915

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

25 września 1887

Prezbiterat

1 października 1887

Chirotonia biskupia

14 września 1891

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

14 września 1891

Nikołaj, imię świeckie Michaił Zacharowicz Ziorow (ur. 21 maja 1851 w Nowomyrhorodzie, zm. 20 grudnia 1915 w Piotrogrodzie) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego. Uczył się w gimnazjum w Złatopolu, a następnie ukończył seminarium duchowne w Odessie. Po uzyskaniu dyplomu kontynuował studia teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie uzyskał tytuł kandydata teologii. Natychmiast po ukończeniu nauki w 1875 został nauczycielem w seminarium duchownym w Riazaniu. W latach 1883–1885 zastępował inspektora seminarium duchownego w Wołogdzie, zaś w latach 1885–1887 był inspektorem seminarium w Mohylewie. 25 września 1887 złożył wieczyste śluby zakonne, zaś 1 października tego samego roku został hieromnichem. 16 listopada mianowany rektorem seminarium w Mohylewie, sześć lat później otrzymał godność archimandryty. Dwa lata później został przeniesiony na stanowisko rektora seminarium w Tyflisie[1].

14 września 1891 został biskupem Aleutów i Alaski, na której to katedrze pozostawał do 1898, kiedy otrzymał godność biskupa taurydzkiego i symferopolskiego. Przyczynił się do znacznego rozwoju struktur prawosławnych w Stanach Zjednoczonych[2]. Szczególnie rozwinął działalność misyjną Kościoła wśród emigrantów rusińskich w USA, popierając proces masowych konwersji grekokatolików na prawosławie[3].

26 marca 1905 został wyświęcony na arcybiskupa twerskiego i kaszyńskiego, jednak z powodu choroby nigdy nie objął swoich obowiązków. Przebywał w tym czasie w jednym z monasterów eparchii taurydzkiej. 15 czerwca 1906 został wybrany jednym z reprezentantów duchowieństwa w Radzie Państwa, w 1912 wybrany na drugą kadencję. Wcześniej, 5 kwietnia 1908, opuścił monaster i został arcybiskupem warszawskim i nadwiślańskim.

Ewakuowany z Warszawy na fali bieżeństwa w 1915, nie udał się razem z konsystorzem eparchii warszawskiej do Moskwy, lecz zamieszkał w Piotrogrodzie, w monasterskiej placówce filialnej Świątobliwego Synodu Rządzącego przy ul. Podjaczeskiej i tam zmarł w grudniu tego samego roku[4].

Przypisy

  1. Biografia w serwisie prawosławia rosyjskiego. [dostęp 2012-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-05)].
  2. M. Wostryszew: Patriarch Tichon. Moskwa: Mołodaja gwardija, 1997, s. 22–25. ISBN 5-235-02292-0.
  3. W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s.262. ISBN 978-83-227-2672-3.
  4. A. Matreńczyk, O batiuszce, który łódzkie cerkwie uratował, Przegląd Prawosławny, nr 5 (335), maj 2013.

Media użyte na tej stronie

Nikolay archiepiskop.jpg
Архиепископ Николай (в миру Михаил Захарович Зиоров)