Mikołaj Jan Manugiewicz
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Biskup diecezjalny sejneński | |
| Okres sprawowania | 1826–1834 |
| Biskup pomocniczy warszawski | |
| Okres sprawowania | 1822–1825 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 6 marca 1785 |
| Nominacja biskupia | 27 września 1822 |
| Sakra biskupia | 10 listopada 1822 |
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} | |
| Data konsekracji | 10 listopada 1822 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Warszawa | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Mikołaj Jan Manugiewicz (ur. 21 kwietnia 1754 w Rychcicach[1], zm. 25 czerwca 1834[2] w Warszawie[3]) – duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy warszawski w latach 1822–1825, biskup diecezjalny sejneński w latach 1826–1834.
Życiorys
Święcenia prezbiteratu przyjął 6 marca 1785[1] w Rzymie[2]. Pracował jako proboszcz w Kaskach. W 1809 został członkiem kapituły katedralnej w Warszawie, w 1815 kapituły katedralnej w Gnieźnie, a w 1816 kapituły kolegiackiej w Łowiczu[2]. W 1812 jako kanonik katedralny warszawski przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[4].
27 września 1822 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Thaumacus[1]. Święcenia biskupie otrzymał 10 listopada 1822 w kościele Świętego Krzyża w Warszawie[5]. Konsekrował go Szczepan Hołowczyc, arcybiskup metropolita warszawski, w asyście Jana Pawła Woronicza, biskupa diecezjalnego krakowskiego, i Józefa Szczepana Koźmiana, biskupa pomocniczego lubelskiego[1].
19 grudnia 1825 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji sejneńskiej. Ingres odbył 9 lipca 1826[2]. Rezydował w Warszawie[3]. W 1826[3] założył w Sejnach seminarium duchowne[2].
16 maja 1827 został mianowany senatorem Królestwa Kongresowego[6]. W 1828 był członkiem sądu sejmowego mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[7]. Jako senator 25 stycznia 1831 podpisał akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[8].
Konsekrował biskupa pomocniczego sejneńskiego Stanisława Kostkę Choromańskiego (1829). Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego podlaskiego Jana Marcelego Gutkowskiego (1826) i biskupa diecezjalnego krakowskiego Karola Skórkowskiego (1830)[1].
W 1830 został odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy[9].
Przypisy
- ↑ a b c d e Mikołaj Jan Manugiewicz (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-10-11].
- ↑ a b c d e P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 279–280. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ a b c Diecezja augustowska czyli sejneńska. sejny.diecezja.elk.pl (arch.). [dostęp 2016-12-27].
- ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. T. 2. 1812, s. 12-13. [dostęp 2018-12-13].
- ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji wigierskiej, sejneńskiej (augustowskiej) oraz łomżyńskiej. „Studia Teologiczne”. T. 28, s. 314–315, 2010. ISSN 0239-801X. [dostęp 2017-11-07].
- ↑ I. Ihnatowicz, A. Biernat: Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 478. ISBN 83-01-14087-9.
- ↑ T. Bieczyński: Sąd sejmowy 1827–1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta. Poznań: 1873, s. IX, 50.
- ↑ Dayarusz Sejmu z R. 1830–1831. T. I. Kraków: M. Rostworowski, 1907, s. 244.
- ↑ S. Łoza. Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830). „Miesięcznik Heraldyczny”. nr 8, r. IX, s. 168, listopad 1930.
Linki zewnętrzne
- Mikołaj Jan Manugiewicz w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2015-06-05]
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Stanisława.
Mikołaj Jan Manugiewicz