Mikołaj Kostecki

Mikołaj Kostecki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1878 Sroki
Data i miejsce śmierci	20 marca 1932 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1932
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Strzelców Podhalańskich 28 Pułk Strzelców Kaniowskich 85 Pułk Strzelców Wileńskich 23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli Wojskowy Sąd Okręgowy Nr V Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I Najwyższy Sąd Wojskowy Departament Sprawiedliwości
Stanowiska	szef sądu sędzia NSW zastępca szefa departamentu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób Mikołaja Kosteckiego na Cmentarzu Powązkowskim

Mikołaj Kostecki (ur. 5 grudnia 1878 w Srokach, zm. 20 marca 1932 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Srokach, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Weroniki z Bałtarowiczów. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i do wybuchu I wojny światowej pracował w sądownictwie cywilnym w Stryju.

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1908 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Otrzymał przydział w rezerwie do pułku piechoty Nr 24, który wówczas stacjonował w Wiedniu^[1]. W 1911 roku został przeniesiony w rezerwie do 35 pułku piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie^[2]. W składzie tego pułku walczył podczas I wojny światowej. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku^[3]. W 1915 roku, po kapitulacji Twierdzy Przemyśl, wraz z całą załogą znalazł się w niewoli rosyjskiej^[4]. W styczniu 1918 roku udało mu się zbiec z niewoli, ale wkrótce został internowany w Żydaczowie przez nacjonalistów ukraińskich^[4]. Po kolejnej ucieczce włączył się do walk w obronie Lwowa przed zakusami Ukraińców.

Wszedł do służby w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca batalionu w 4 pułku Strzelców Podhalańskich w stopniu majora. Walczył na froncie litewsko-białoruskim. Ciężko ranny podczas działań odwrotowych 1920, odcięty na prawym brzegu Niemna. Uznany za martwego i porzucony przez oddziały sowieckie został uratowany przez miejscową ludność. Po wyleczeniu powrócił do służby. 10 lipca 1922 roku został przeniesiony z dowództwa 28 Dywizji Piechoty do 28 pułku Strzelców Kaniowskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 10 listopada 1922 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty na stanowisko dowódcy^[5]. 21 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisko dowódcy pułku^[6].

14 października 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go sędzią orzekającym przy wojskowych sądach okręgowych, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów sądowych i mianował szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie^[7][8]. W kwietniu 1929 roku został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sądu^[9]. 4 czerwca 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł go z WSO Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego na stanowisko sędziego^[10]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa departamentu^[11].

Mikołaj Kostecki był osadnikiem wojskowym w powiecie włodzimierskim^[12].

Zmarł 20 marca 1932 roku w Warszawie, w czasie pełnienia obowiązków służbowych^[13]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A15-2-3)^[14].

Awanse

• kapitan – 1918 r.
• major – 1919 r.
• podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
• pułkownik – 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 20 lokatą w korpusie oficerów piechoty (w październiku 1927 r. sklasyfikowany został z tym samym starszeństwem i 1,01 lokatą w korpusie oficerów sądowych)
• generał brygady – 29 stycznia 1932 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 r. i 7 lokatą

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[15]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz pierwszy w 1921)^[16]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[17]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929^[18])
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z Mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[19]

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909.
• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1912. Wiedeń: styczeń 1912.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Organa wymiaru sprawiedliwości w W. P.. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. 8-10, 1928. 
• Nekrolog. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. 1, 1932. 
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.