Mils Muliaina

Mils Muliaina

Pełne imię i nazwisko	Junior Malili Muliaina
Data i miejsce urodzenia	31 lipca 1980 Salelesi, Samoa Zachodnie
Wzrost	183 cm
Masa ciała	92 kg
Rugby union
Pozycja	obrońca, środkowy ataku, skrzydłowy[1]
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1999–2005 Auckland Suburbs RFC (klub) 1999–2005 Auckland (NPC) 42 (?) 2001–2005 Blues (Super 12) 49 (82) 2006–2011 Te Rapa Rugby Club (klub) 2006–2011 Waikato (NPC) 7 (10) 2006–2011 Chiefs (Super 14) 55 (65) 2011–2014 Docomo Kansai 19 (20) 2014 Chiefs (Super Rugby) 6 (5) 2014– Connacht
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1998  Nowa Zelandia U-18 1999  Nowa Zelandia U-19 1999–2002  Nowa Zelandia 2000–2001  Nowa Zelandia U-21 2003–2011  Nowa Zelandia 100 (170)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2014-09-19. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2011-10-09.
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Australia 2003 złoto Nowa Zelandia 2011 Puchar świata w rugby 7 złoto Mar del Plata 2001 Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Manchester 2002 Mistrzostwa świata U-19 złoto Walia 1999 Mistrzostwa świata U-21 złoto Nowa Zelandia 2000 złoto Australia 2001

Mils Muliaina (ur. 31 lipca 1980 w Salelesi) – nowozelandzki rugbysta samoańskiego pochodzenia, uniwersalny zawodnik formacji ataku, reprezentant kraju w wersji siedmio- i piętnastoosobowej. Zdobywca Pucharów Świata w obu odmianach tego sportu, złoty medalista igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny juniorski mistrz świata, sześciokrotny zwycięzca Pucharu Trzech Narodów i dwukrotny IRB Sevens World Series oraz triumfator Super 12 z Blues.

Młodość

We wczesnym dzieciństwie Milsa jego rodzina w poszukiwaniu pracy przeniosła się z Samoa do Invercargill w Nowej Zelandii^[2]. Już w wieku czterech lat zaczął grać w rugby, w odmianę rugby league^[3]. Uczęszczał do Tweedsmuir Intermediate i Southland Boys' High School^[4], skąd w 1998 roku w ostatnim roku nauki przeniósł się otrzymawszy stypendium sportowe do Kelston Boys' High School w Auckland. Dobre występy w reprezentacji szkoły zakończyły się jej zwycięstwem w mistrzostwach kraju i pierwszych World Schools Rugby Championship, a także zaowocowały powołaniem do reprezentacji New Zealand Schools^[5][6][7][8]. Dyrektorem tej szkoły wówczas był późniejszy selekcjoner reprezentacji Walii i All Blacks – Graham Henry. To dzięki niemu Muliaina nie powrócił do Invercargill, by grać w drużynie Southland, lecz został wytypowany do Auckland Rugby Academy^[9][10].

Kariera klubowa

W latach 1999–2005 czterdzieści dwa razy wystąpił w drużynie Auckland w krajowych rozgrywkach National Provincial Championship^[11][12]. Zespół ten w tym czasie czterokrotnie zwyciężył w tych rozgrywkach, zaś Muliaina wystąpił w dwóch z tych finałów – w edycjach 2002 i 2005^[13]. Na poziomie klubowym związany był wówczas z Auckland Suburbs RFC^[14][15]. W 2001 roku został wybrany do zespołu Blues występującego w Super 12. Zadebiutował meczem z Highlanders, a w kolejnych dwóch zanotował dające wygrane przyłożenia^[16], dobrą passę przerwała jednak złamana ręka^[17]. Uważany był wówczas za zawodnika mogącego grać tak samo dobrze na obu skrzydłach, środku ataku czy jako obrońca^[18]. W klubie tym grał do roku 2005 zwyciężając w rozgrywkach w edycji 2003 po zwycięstwie w finale nad Crusaders^[19].

W 2006 roku przeniósł się do Chiefs i zarazem został częścią składu grającego w NPC zespołu Waikato. Był kapitanem Chiefs w latach 2009–2011, już w roku 2008 okazjonalnie pełniąc tę rolę^[20], i w pierwszym z nich poprowadził drużynę do jedynego w historii klubu finału Super 14, gdzie doznała dotkliwej porażki z południowoafrykańskimi Bulls^[21]. Dobry sezon przyniósł mu wyróżnienie dla najlepszego nowozelandzkiego gracza tych rozgrywek^[22]. Z uwagi na reprezentacyjne obowiązki w barwach Waikato zagrał jedynie siedem razy^[11][23], w tym w zwycięskim finale edycji 2006^[24][25]. Złamany w kwietniu 2010 roku kciuk i trudna rehabilitacja przerywana innymi urazami spowodowała, że ominął większość sezonu Super 14 i poważnie rozważał zakończenie kariery^[3]. Do gry powrócił występem dla lokalnego klubu Te Rapa^[26], z którym związany był podczas kontraktu w Waikato^[27][28].

Na początku czerwca 2011 roku Muliaina ogłosił podpisanie dwuletniego kontraktu z japońskim klubem NTT Docomo^[29]. W pierwszym sezonie w tej drużynie wystąpił w dziewięciu meczach zdobywając trzy przyłożenia^[30]. Już pod koniec 2012 roku ponownie zainteresowały się nim zespoły Super Rugby^[31], również sam zawodnik nie wykluczył powrotu do Nowej Zelandii po zakończeniu kontraktu^[32]. W połowie października 2013 roku podpisał kontrakt z Chiefs^[33], a do zespołu miał dołączyć w lutym 2014, by walczyć o miejsce środkowego ataku^[34]. Z uwagi na kontuzje innych graczy szybko pojawił się w wyjściowej piętnastce^[35]. Uraz łokcia, początkowo nie wymagający interwencji chirurgicznej^[36], zakończył się jednak operacją eliminującą go z większej części sezonu^[37]. W maju 2014 roku zawodnik ogłosił przejście do irlandzkiego zespołu Connacht, zostając pierwszym reprezentantem Nowej Zelandii w historii tej prowincji^[38][39].

Kariera reprezentacyjna

Karierę reprezentacyjną rozpoczął od zespołu U-18, w którym występował wraz z Aaronem Maugerem i Jerrym Collinsem^[40][41]. W kolejnych latach z nowozelandzkimi drużynami juniorskimi odnosił duże sukcesy – w 1999 został mistrzem świata juniorów z kadrą U-19^[42] oraz dwukrotnie powtórzył to osiągnięcie z reprezentacją U-21 w latach 2000^[43] i 2001^[44].

Z reprezentacją rugby siedmioosobowego brał udział w dwóch zakończonych triumfem kampaniach IRB Sevens World Series w sezonach 1999/2000^[43][45] i 2000/2001^[46][47]. W 2001 roku zdobył Puchar Świata w argentyńskim Mar del Plata^[48][49], a rok później uczestniczył w Igrzyskach Wspólnoty Narodów 2002^[50][51] zdobywając złoty medal^[52][53].

W roku 2000 odbył tournée po Europie wraz z nowozelandzką reprezentacją A^[43]. Do pierwszej reprezentacji został powołany w 2003 roku^[54] i zadebiutował wchodząc z ławki rezerwowych w przegranym spotkaniu z Anglią 14 czerwca^[55]. Stał się jednym z filarów tej reprezentacji – od swojego debiutu wystąpił w 34 z rzędu meczach All Blacks, co stanowi dwunasty wynik w historii nowozelandzkiego rugby^[56]. Po wygranym przez Nową Zelandię Pucharze Trzech Narodów został powołany na Puchar Świata w Rugby 2003 i został wraz z Dougiem Howlettem współzwycięzcą w klasyfikacji dla zawodnika z największą liczbą przyłożeń (po 7), a jego drużyna zdobyła brązowy medal^[57].

W latach 2005–2007 reprezentacja Nowej Zelandii z Muliainą w składzie zdominowała rugby na południowej półkuli, wygrywając wszystkie trzy edycje Pucharu Trzech Narodów, a dodatkowo w roku 2005 pokonując w trzech meczach British and Irish Lions^[58] oraz zdobywając pierwszy od 1978 roku, a drugi w historii All Blacks, Wielki Szlem po zwycięstwach nad czterema reprezentacjami z Wysp Brytyjskich^[59][60].

Wysoka i stabilna forma sprawiła, że zawodnik dostał powołanie na rozgrywany we Francji Puchar Świata w Rugby 2007. Nieudana, zakończona porażką z gospodarzami w ćwierćfinale, kampania All Blacks zmotywowała pragnącego walczyć o Puchar Webba Ellisa Muliainę do przedłużenia kontraktu z NZRU na kolejne lata^[61]. Odrzucił tym samym lukratywne oferty z zagranicy, m.in. z RC Toulonnais^[62]. Kontynuował zatem z powodzeniem występy w nowozelandzkich barwach, święcąc wraz z drużyną w następnym roku triumf w Pucharze Trzech Narodów oraz drugi w karierze Wielki Szlem okraszając go dwoma przyłożeniami w meczu z Anglią^[59][63].

W czerwcu 2009 roku poprowadził reprezentację Nowej Zelandii w trzech testmeczach^[64], w zastępstwie kontuzjowanego Richiego McCaw, zostając trzecim w historii kapitanem All Blacks pochodzącym z Samoa, wcześniej uczynili to Tana Umaga i Rodney So'oialo^[2]. Po wyleczeniu serii kontuzji^[65] rok 2010 okazał się pasmem sukcesów zawodnika – wygrana w Pucharze Trzech Narodów, gdzie wraz z Jamesem O’Connorem zdobyli najwięcej przyłożeń w tych rozgrywkach, po raz trzeci zdobyty Wielki Szlem oraz nominacja do nagrody dla najlepszego zawodnika roku na świecie^[66]. Dodatkowo, wraz z Richiem McCaw, wyrównali w meczu ze Szkocją wynoszący 92 spotkania rekord Seana Fitzpatricka^[67], a tydzień później w meczu z Irlandią ustanowili nowy rekord w liczbie występów w nowozelandzkiej reprezentacji^[68].

Powołany na już trzeci Puchar Świata Muliaina^[69] swój setny mecz w barwach All Blacks rozegrał w wygranym ćwierćfinale PŚ 2011 przeciwko Argentynie, zostając drugim w historii po Richiem McCaw nowozelandzkim rugbystą, który osiągnął tę barierę^[70]. W meczu tym doznał kontuzji ramienia, która wyeliminowała go z dalszej gry w tym turnieju^[71], a dzień później ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery^[72][73]. All Blacks zaś ostatecznie zwyciężyli w turnieju^[74]. Ogółem podczas kariery reprezentacyjnej wystąpił w stu testmeczach zdobywając z przyłożeń wszystkie 170 punktów, a dodatkowo wziął udział w dwóch meczach All Blacks przeciwko Barbarian F.C. w 2004 roku oraz Munster Rugby w 2008 roku^[75]. Dla Barbarians zagrał natomiast w dwóch spotkaniach na przełomie maja i czerwca 2012 roku^[76].

Varia

• Mils Muliaina z żoną Hayley mają urodzonego w 2008 roku syna, Maxa^[77].
• Ma dwóch braci – zarówno starszy Faolua, jak i młodszy Alesana, grali w drużynie Southland^[9].
• W lipcu 2009 roku ukazała się autobiografia zawodnika napisana we współpracy z Lynn McConnell^[78].
• 9 czerwca 2012 roku wystąpił w drużynie Asia Pacific Barbarians przeciwko angielskiemu klubowi Saracens w charytatywnym meczu w Hongkongu^[79][80]. Z APB występował także w meczach rugby dziesięcioosobowego^[81].

Przypisy

Bibliografia

• Mils Muliaina – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
• Mils Muliaina – Rugby World Cup 2011 Profile. rwc2011.irb.com. [dostęp 2012-04-02]. (ang.).
• Mils Muliaina – Rugby World Cup 2007 Profile. rwc2007.irb.com. [dostęp 2012-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-25)]. (ang.).
• Mils Muliaina – All Blacks Profile. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
• Mils Muliaina – Blues Profile. theblues.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-03)]. (ang.).
• Mils Muliaina – Chiefs Profile. chiefs.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)]. (ang.).
• Mils Muliaina – NTT Docomo Profile. docomo-rugby.jp. [dostęp 2011-10-14]. (jap.).
• Mils Muliaina – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).