Minóg grecki

Minóg grecki

Caspiomyzon hellenicus
(Vladykov, Renaud, Kott & Economidis, 1982)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	bezżuchwowce
Gromada	Petromyzontida
Rząd	minogokształtne
Rodzina	minogowate
Rodzaj	Caspiomyzon
Gatunek	minóg grecki
Synonimy
Eudontomyzon hellenicus Vladykov, Renaud, Kott & Economidis, 1982[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
krytycznie zagrożony

Minóg grecki, minog grecki^[3] (Caspiomyzon hellenicus) – gatunek europejskiego, słodkowodnego, pasożytniczego bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae). Dawniej zaliczano go do rodzaju Eudontomyzon obecnie umieszczany jest w rodzaju Caspiomyzon^[4][5].

Zasięg występowania

Endemit, występuje wyłącznie w Grecji, w trzech potokach w dorzeczu rzeki Struma^[4]. Gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem^[2].

Dawniej zaliczano do tego gatunku również populację żyjącą w dorzeczu rzeki Louros w północno-zachodniej Grecji, lecz obecnie jest ona wyróżniana jako odrębny gatunek – Eudontomyzon graecus^[4].

Budowa ciała

Osiąga 10–16 cm długości całkowitej i do 7,5 g masy. Wzdłuż tułowia od 53 do 63 miomerów. Procentowe proporcje długości poszczególnych części ciała są następujące: odcinek przedskrzelowy 8,4–13,1% długości całkowitej ciała, odcinek skrzelowy 9,5–12,4%, tułów 46,4–54,7%, ogon 26,2–33%, oko 1,3–2,1%, pysk 4,4–8,9%. Średnica [jelito|jelita wynosi 0,05–0,1 cm. Płetwa ogonowa jest zaokrąglona^[4].

Ubarwienie grzbietu i boków dorosłego, zakonserwowanego, osobnika jest szare, zaś brzucha jasnobrązowe. Płetwa ogonowa szara do czarnej^[4].

Biologia i ekologia

Tryb życia

Żyje w płytkich, przejrzystych i dość szybko płynących potokach o żwirowym, częściowo kamienistym i częściowo porośniętym roślinnością dnie. Ślepice żyją zagrzebane w bogatym w detrytus piaszczystym bądź gliniastym dnie. Osobniki dorosłe są spotykane na głębokości 25–75 cm w miejscach o dnie mulistym, zwłaszcza wśród zatopionych korzeni i roślin wodnych^[4].

Gatunek krótko żyjący. Metamorfoza odbywa się w grudniu a osobniki dorosłe żyją tylko 3–4 miesiące^[4].

Odżywianie

W przeciwieństwie do większości minogów nie jest gatunkiem pasożytniczym. Ślepice żywią się detrytusem, zaś osobniki dorosłe są filtratorami żywiącymi się planktonem w tym glonami^[4].

Rozród

Tarło odbywa się w okresie od grudnia do maja^[4].

Zagrożenie i ochrona

Głównymi zagrożeniami są zanieczyszczenie wód oraz zabudowa hydrotechniczna^[4].

Przypisy