Mina kotwiczna

Ten artykuł od 2017-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stadia stawiania miny kotwicznej

Mina kotwiczna – typ miny morskiej stosowany powszechnie od końca XIX wieku do końca II wojny światowej. Mina kotwiczna jest przykładem miny kontaktowej, czyli miny, która wybuchała na skutek kontaktu z okrętem. Mina kotwiczna miała dodatnią pływalność i aby ustawić ją pod wodą musiała być wyposażona w kotwicę (obciążenie) oraz linę (minlinę), która utrzymywała minę na żądanej głębokości.

Typowa mina kotwiczna była kształtu kulistego lub owalnego, wyposażona w szereg zapalników wystających na górnej powierzchni. Uderzenie okrętu w zapalnik powodowało eksplozję miny. Na czas transportu i przed postawianiem na zapalniki zakładane były tuleje ochronne zabezpieczające przed zgnieceniem zapalnika. Zabezpieczenia były zwalniane przez zwalniacz cukrowy, kiedy po wrzuceniu do wody (postawieniu miny) cukier się rozpuszczał.

Odmianą miny kotwicznej była mina antenowa, używana przeciw okrętom podwodnym.

Do minowania używano specjalnych okrętów zwanych stawiaczami min oraz innych okrętów np.: niszczycieli wyposażonych w tory minowe, które pozwalały na przewożenie min. Do usuwania min używano specjalnych okrętów zwanych trałowcami.

Jednym z pierwszych, spektakularnych sukcesów w wojnie minowej było zatopienie pancernika "Pietropawłowsk" 13 kwietnia 1905 w trakcie obrony Port Artur podczas wojny rosyjsko-japońskiej. W trakcie I wojny światowej miny kotwiczne były stosowane masowo, w szczególności na Bałtyku.

Na początku II wojny światowej Niemcy wynaleźli pierwszą minę niekontaktową - minę magnetyczną i od tamtej pory rola min kotwicznych ulega systematycznemu zmniejszaniu.

Galeria