Minardi

Minardi F1 Team
Ilustracja
Logo zespołu
Pełna nazwa

Minardi Team SpA

Aktywna

1985–2005

Siedziba

Faenza

Ważni ludzie
Założyciel

Giancarlo Minardi

Dyrektor

Giancarlo Minardi (1985–2000)
Paul Stoddart (2001–2005)

Kierowcy

Pierluigi Martini
Andrea de Cesaris
Giancarlo Fisichella
Mark Webber
Fernando Alonso

Inne
Debiut

Grand Prix Brazylii 1985

Ostatni wyścig

Grand Prix Chin 2005

Strona internetowa

Minardi – włoski zespół wyścigowy założony przez Giancarlo Minardiego w 1979. Team zadebiutował w Formule 1 w sezonie 1985. Przez 20 lat startów (do końca sezonu 2005) uczestniczył w 340 wyścigach Grand Prix. Zespół nigdy nie wywalczył miejsca na podium. W 2005 roku ówczesny właściciel, Australijczyk Paul Stoddart, sprzedał Minardi koncernowi Red Bull, w wyniku czego został on przekształcony w zespół Scuderia Toro Rosso.

Początki – lata 1960–1980

Historia startów Minardi sięga późnych lat 60, kiedy to Giancarlo Minardi startował w Fiacie 500. W 1972 roku założył on zespół Scuderia del Passatore, który wystawiał bolidy w Formule 2. Dwa lata później zespół obrał nazwę Scuderia Everest i wystawiał bolidy March-BMW dla Giancarlo Martiniego oraz Lamberto Leoniego. W roku 1976 Enzo Ferrari podarował zespołowi dwa bolidy Ferrari 312T, aby ten promował młodych kierowców z Włoch[1].

Giancarlo Martini rozbił jeden z nich na okrążeniu rozgrzewkowym podczas Race of Champions na torze Brands Hatch. Auto udało się naprawić i zespół pojawił się jeszcze w tym samym roku na International Trophy. Po tych wydarzeniach zespół skupił się na bolidach March-BMW. Martini skończył sezon Europejskiej Formuły 2 na siódmym miejscu[2].

W 1977 roku Minardi zakupiło Martini-Renault dla Giancarlo Martiniego, przy okazji podpisując umowę z Ferrari na dostawę silników Dino do dwóch nadwozi Ralt[1]. Ralt-Ferrari prowadzone były przez Gianfranco Brancatelliego i Lamberto Leoniego. Leoni odniósł pierwsze zwycięstwo dla Scuderii Everest na torze Misano[3]. W tym samym roku dla Minardi jeździli Elio de Angelis, Beppe Gabbiani i Clay Regazzoni na Chevron-Ferrari[1].

Formuła 2 – lata 1980–1984

W roku 1980 do zespołu dołączył były inżynier Ferrari – Giacomo Caliri, który miał za zadanie stworzyć nadwozie Formuły 2[1]. Wsparcie finansowe zapewnił zespołowi mecenas motosportu we Włoszech, Piero Mancini[1]. Zostały wybudowane dwa bolidy Minardi-BMW M280. Ścigały się one w sezonie 1980 w Europejskiej Formule 2, a kierowcami byli Miguel-Angel Guerra oraz Bruno Corradi, Beppe Gabbiani i Johnny Cecotto[4]. Zespół nie odniósł jednak większych sukcesów. W 1981 roku wyprodukowano model M281. Giancarlo Minardi podpisał kontrakt z Michele Alboreto, którego partnerem został Cecotto. Włoch zdobył pole postion w Pau Ville i wygrał wyścig w Misano[5]. Po udanym sezonie Alboreto został kierowcą w Formule 1, natomiast zespół pozyskał dwóch młodych kierowców: Alessandro Nanniniego i Paolo Barillę[1]. Caliri zmodyfikował bolid M281 do specyfikacji "B". W swoim debiucie w Formule 2 na torze Silverstone Nannini zajął piąte miejsce, a w Misano – drugie[6]. Na sezon 1983 stworzono nowy samochód – M283. Kierowcami byli Nannini i Pierluigi Martini. Zespół zdobył dwa drugie miejsca. W Eifelrennen na Nürburgringu drugi był Nannini, a w GP dell Adriatico – Martini. Nannini zakończył sezon na 7 miejscu, Martini – 10[7]. W ostatnim sezonie Formuły 2 obok Nanniniego dla Minardi jeździł Włoch Roberto del Castello. Najlepszym wynikiem było trzecie miejsce Nanniniego w GP di Mediterraneo[8].

Minardi Team – lata 1985–1993

Minardi M185 na torze Brands Hatch w 2005 roku

1985

Bolid M283 był pierwszym zbudowanym z kompozytów. Nadwozie stworzone zostało z myślą o Formule 1 w 1984 roku, lecz program został zawieszony, gdyż nie udało się znaleźć silnika z turbodoładowaniem. Podczas sezonu odbyły się testy tego nadwozia z silnikiem Alfy Romeo, lecz ostatecznie Alfa odmówiła współpracy[9]. Nannini nadal startował w Formule 2, ale nie odniósł większych sukcesów. Chiti, za namową Manciniego, opuścił zespół i założył firmę produkującą silniki – Motori Moderni[10]. Pierwszym silnikiem napędzającym samochody Minardi w Formule 1 był Ford[11]. Brytyjskie silniki były jednak słabe i nietrwałe, dlatego od Grand Prix San Marino korzystano z turbodoładowanych silników Motori Moderni[12]. Nannini ciągle nie miał superlicencji, więc kierowcą był Pierluigi Martini. Martini, mimo że kwalifikował się do wyścigów, często ich nie kończył. Na 15 wyścigów, w których brał udział, ukończył zaledwie trzy[13]. Minardi – bez punktu na koncie – zajęło 18 miejsce. Po sezonie Martini powrócił do Formuły 3000[14].

1986

Starty Minardi w sezonie 1986 nie były pewne z powodu skromnych funduszy. Mimo braku pieniędzy, zespół pojawił się na starcie pierwszego wyścigu sezonu – Grand Prix Brazylii. Nannini w końcu otrzymał pozwolenie na starty[15], a jego zespołowym partnerem został Andrea de Cesaris[16]. Podobnie jak w poprzednim sezonie, samochody M185B i M186 nieczęsto dojeżdżały do mety. Minardi Team nie zdobył żadnego punktu i zakończył sezon na 12. miejscu w klasyfikacji konstruktorów[17]. Po zakończeniu słabego sezonu, de Cesaris opuścił zespół.

1987

W sezonie 1987 do Nanniniego dołączył Hiszpan Adrián Campos. Jak w poprzednich dwóch sezonach, team nie ukończył większości wyścigów. Na 32 zgłoszenia w sezonie, samochody Minardi ukończyły wyścig czterokrotnie (trzy razy Nannini[18], raz Campos[19]). Kierowcy kończą sezon na odległych miejscach bez żadnych punktów[20]. Po zakończeniu sezonu, Nannini przeszedł do Benettona[21].

1988

W sezonie 1988 Minardi napędzane były Cosworthem DFV[22]. Do Camposa dołączył jego rodak, Luis Pérez-Sala. Zespół używał modelu M188. Przed Grand Prix USA Wschód Campos został zastąpiony przez Martiniego, który ukończył ten wyścig jako szósty[23]. Oznaczało to, że Minardi zdobyło pierwszy w historii punkt w Formule 1. Zespół zatrudnił 27-letniego Aldo Costę (specjalistę od zawieszeń) oraz Brytyjczyka Nigela Cowperthwaite'a, który zajmował się aerodynamiką[1].

1989

W sezonie 1989 Minardi ponownie podpisał kontrakt z włoskim dostawcą opon – Pirelli[1]. W Grand Prix Wielkiej Brytanii Pierluigi Martini startujący z dziesiątej pozycji dotarł do mety na piątym miejscu, tuż przed Perezem-Salą. Punkty te pozwoliły kierowcom zespołu na branie udziału w bezpośrednich sesjach kwalifikacyjnych, bez potrzeby prekwalifikacji. W Portugalii Włoch po starcie z piątej pozycji utrzymał ją i zdobył kolejne dwa punkty. Wtedy też przez jedno okrążenie Martini prowadził w wyścigu – był to jedyny taki przypadek w historii Minardi[24]. 5 listopada w Australii Martini ponownie dotarł do mety w czołowej szóstce – po starcie z trzeciej pozycji zajął w wyścigu szóste miejsce. Zespół ukończył sezon na 9 miejscu z 6 punktami. Martini był 15 w klasyfikacji kierowców, a Perez-Sala – 28[25].

1990

Sezon 1990 Pierluigi Martini rozpoczął od zakwalifikowania się w pierwszym rzędzie w Grand Prix Stanów Zjednoczonych, wyścig ukończył jednak na 7 miejscu[26]. Partnerem Martiniego w drugim bolidzie został Paolo Barilla, który startował już dla Minardi podczas Grand Prix Japonii 1989, zastępując właśnie Martiniego[27]. Na dwa wyścigi przed końcem sezonu, często nie kwalifikującego się Barillę, w Minardi M190 zastąpił inny Włoch – Gianni Morbidelli[28]. Zespołowi ciągle brakowało funduszy. Mimo dobrego startu sezonu, zespół nie zdobył żadnego punktu[29].

1991

Giancarlo Minardi przed sezonem 1991 zapewnił zespołowi mocne silniki V12 od Ferrari[30]. Skład kierowców pozostał bez zmian – nadal byli nimi Martini i Morbidelli (w ostatnim wyścigu Morbidelliego zastąpił Roberto Moreno[31]. Ferrari podpisało umowę z Pioneerem, który pierwotnie miał być tytularnym sponsorem Minardi[1]. To Pioneer miał w głównej mierze zapłacić za silniki Ferrari, tak więc kłopoty finansowe pozostały. Mimo tego, był to najlepszy sezon Minardi w historii. Martini dwukrotnie ukończył wyścig na czwartym miejscu (w Grand Prix San Marino i Grand Prix Portugalii). Zespół ponownie ukończył sezon z sześcioma punktami na koncie, lecz tym razem na siódmej pozycji w klasyfikacji konstruktorów[32]. Martini był jedenasty w klasyfikacji kierowców[33].

1992

Na ósmy z kolei sezon startów nie udało się zapewnić silników Ferrari. Minardi podpisało umowę z Lamborghini na dostawę ich silników V12[34]. Kierowcami bolidu M191B w sezonie 1992 byli Morbidelli oraz Brazylijczyk Christian Fittipaldi[35]. Pieniądze ciągle stanowiły największy problem. Podczas kwalifikacji do Grand Prix Francji Fittipaldi uległ poważnemu wypadkowi i został zastąpiony przez Alessandro Zanardiego[36]. Brazylijczyk powrócił jednak przed końcem sezonu i zdobył jedyny punkt Minardi w sezonie, w Japonii. Zespół zakończył sezon na 12 pozycji[37].

1993

Nadwozie do sezonu 1993 zaprojektował Gustav Brunner, który wcześniej współpracował m.in. z ATS, RAM, Ferrari, Zakspeedem i Leyton Housem[38]. Kierowcami nowego M193 zostali Fittipaldi (którego na dwa ostatnie wyścigi zastąpił Jean-Marc Gounon) i Fabrizio Barbazza (którego po GP Francji zastąpił Martini)[39]. Samochody napędzały silniki V8 Forda[40]. Pod koniec roku, Minardi Team, mające bardzo poważne problemy finansowe, połączyli się ze Scuderią Italia[1]. Pomimo tego, ukończył sezon na ósmej pozycji wśród konstruktorów z 7 punktami (czwarte miejsce Fittipaldiego w RPA, piąte w Monako oraz dwa szóste miejsca Barbazzy – w Grand Prix Europy i San Marino)[41].

Minardi, Scuderia Italia i Fondmetal – lata 1994–2000

Pierluigi Martini w sezonie 1994

1994

W połowie sezonu 1993 Brunner odszedł do Ferrari. Na sezon 1994 zespół zatrudnił w charakterze kierowców Michele Alboreto oraz Martiniego. Minardi zdobyło 5 punktów (szóste miejsce Alboreto w Monako, piąte Martiniego w Hiszpanii i Francji)[42] i ukończył sezon na dziesiątym miejscu. Te rezultaty pozwoliły podpisać wstępny kontrakt z firmą Mugen Honda na dostawy silników. Jednakże Mugen został ostatecznie dostawcą silników nie dla Minardi, a dla Ligiera. W tej sprawie Minardi pozwało firmę Mugen do sądu, a w ramach odszkodowania właściciel Ligiera, Flavio Briatore, wypłacił Minardi milion dolarów[43].

1995

W sezonie 1995 Minardi ponownie było napędzane silnikami V8 Forda. Kierowcami byli Pedro Lamy (zdobył jedyny punkt dla zespołu w sezonie, w ostatnim wyścigu w Australii[44]), Pierluigi Martini i Luca Badoer. Słabsze wyniki mogły być spowodowane faktem, iż konstrukcja modelu M195 była specjalnie przygotowana pod silniki Mugen, których zespół nie otrzymał[45].

1996

Na rok 1996 podpisany został kontrakt z debiutantem, Włochem Giancarlo Fisichellą, który został partnerem Pedro Lamy’ego. W drugim i trzecim wyścigu sezonu Fisichellę w bolidzie M195B zastąpił Tarso Marques. Od Grand Prix Niemiec obok Lamy’ego jeździł Giovanni Lavaggi. Wskutek problemów finansowych Giancarlo Minardi sprzedał 70% udziałów nowemu konsorcjum, kontrolowanemu przez Flavio Briatore, w którego skład wchodzili także Gabriele Rumi z Fondmetalu i były kierowca Alessandro Nannini[1]. Minardi i Scuderia Italia zachowały po 14,5% udziałów. Po sezonie Fisichella odszedł do Jordana. Sezon 1996 był pierwszym sezonem od 1990 roku, kiedy to Minardi nie zdobyło ani jednego punktu[46].

1997

W sezonie 1997 kierowcami zespołu zostali Włoch Jarno Trulli i Japończyk Ukyō Katayama[47]. Katayama wniósł również wsparcie finansowe. Po Grand Prix Kanady Trulli odchodzi do Prosta, a jego miejsce zajmuje Tarso Marques. Silniki pochodziły od firmy Hart[48]. Minardi w 1997 stosowało opony Bridgestone, będąc w grupie zespołów które jako pierwsze w sezonie debiutu japońskiej marki zdecydowały się używać ich ogumienia[49]. Ponownie zespół nie zdołał zdobyć punktu[50].

1998

Porozumienie między Minardim a Briatore nie trwało długo, ponieważ Briatore starał się sprzedać swoje udziały w zespole koncernowi British American Tobacco[1]. Minardi i Rumi zablokowali sprzedaż zespołu, a ostatecznie udziały Briatore wykupił Rumi[1]. Zainwestowano w zatrudnienie nowych pracowników – do zespołu powrócili Brunner, Cowperthwaite i Fiorio. Sponsorów i pieniądze wnieśli Japończyk Shinji Nakano i Argentyńczyk Esteban Tuero, lecz rezultaty były bardzo słabe – najlepszym rezultatem zespołu było siódme miejsce Nakano w Grand Prix Kanady. W wyścigu tym Nakano walczył o szóstą pozycję z Janem Magnussenem, ale z powodu słabego samochodu nie był w stanie go wyprzedzić.

1999

W 1999 roku Minardi po raz pierwszy wystawiło auto z jednostką Ford V10[51]. Nowi kierowcy, Hiszpan Marc Gené (który zapewnił wsparcie Telefóniki) oraz Włoch Luca Badoer zostali kierowcami nowego M01[52]. Gené zdobył punkt w chaotycznym wyścigu o Grand Prix Europy, broniąc się na ostatnim okrążeniu przed atakami Eddiego Irvine'a, walczącego w tym czasie o tytuł mistrza świata. Przerwał tym samym złą passę trwającą od 3 lat, w których to Minardi nie zdobyło w sezonie ani jednego punktu. W tym samym wyścigu Luca Badoer jechał na czwartym miejscu, ale na 13 okrążeń przed metą w jego samochodzie zepsuła się skrzynia biegów. Mimo tych wyników Gabriele Rumi próbował sprzedać zespół, lecz próba ta nie powiodła się[1].

2000

Rok 2000 rozpoczął się od informacji, iż Rumi wykupił prawa od Forda na tuning ich silników. Od tej pory silniki te występowały pod nazwą Fondmetal[1]. Kierowcami zostali Marc Gené, zachowujący Telefónikę jako sponsora Minardi oraz Gastón Mazzacane, który sprowadził do Formuły 1 południowoamerykańskie konsorcjum telewizyjne – PanAmerican Sport Network (PSN). W połowie 2000 roku znów nastąpiła próba sprzedaży Minardi, konsorcjum PSN, lecz umowa nie została sfinalizowana i w styczniu 2001 roku zespół przejął australijski biznesmen, właściciel linii lotniczych European Airlines, Paul Stoddart[1][53].

European Minardi – lata 2001–2005

2001

Na bazie Minardi M02 z 2000 roku stworzono PS01. Kierowcami zostali młody Hiszpan Fernando Alonso[54] i Brazylijczyk Tarso Marques[55], który podczas Grand Prix Włoch na torze Monza zastąpiony został przez Malezyjczyka Alexa Yoonga. Po odejściu Brunnera do Toyoty, dyrektorem technicznym znowu został Tredozi, który w Minardi wcześniej pracował w latach 1996–1998[56]. Zakończyła się czteroletnia współpraca z Bridgestonem i podpisany został kontrakt z firmą oponiarską Michelin. Zadowalające rezultaty uzyskiwał jedynie Fernando Alonso, który w 2002 objął funkcję testera w Renault, by w 2003 reprezentować już barwy francuskiego zespołu w wyścigach[57][58].

2002

Mark Webber w Minardi PS02 podczas Grand Prix Francji w sezonie 2002

Alex Yoong pozostał na rok 2002 w Minardi, zapewniając tym samym pieniądze od sponsorów. Silniki o oznaczeniu AT02 V10 dostarczała firma Asiatech, która rok wcześniej współpracowała z Arrowsem[59]. Drugim kierowcą został Australijczyk Mark Webber, do tej pory ścigający się w Formule 3000[60]. Już w swoim pierwszym wyścigu, w Grand Prix Australii Webber zdobył dwa punkty, kończąc wyścig na 5. miejscu. Alex Yoong natomiast często nie zdołał na skutek limitu 107% kwalifikować się, a w samych wyścigach również spisywał się bardzo słabo. Dlatego na Grand Prix Belgii Yoonga zastąpił Anthony Davidson, były kierowca testowy BAR[61]. Yoong wraca w Grand Prix Włoch, ale ponownie spisuje się słabo.

2003

Webber w 2003 przechodzi do Jaguara, a zespół zrezygnował z usług z Alexa Yoonga. Na ich miejsce zatrudniony został Holender Jos Verstappen[62] oraz kolejny kierowca z Formuły 3000, Justin Wilson[63]. Verstappen zapewnił wsparcie firmy Trust, natomiast Wilson sprzedał swoje udziały w przyszłych ewentualnych wynikach, na sumę 2,1 miliona dolarów. Zespół nadal borykał się z problemami finansowymi. W ciągu sezonu Bernie Ecclestone pomógł przetrwać Minardi[64]. Gdy po Grand Prix Wielkiej Brytanii Jaguar zrezygnował z Antônio Pizzonii, Wilson zastąpił go, natomiast na jego miejsce w Minardi pojawił się Duńczyk Nicolas Kiesa[65]. Zespół jako jedyny w całej stawce ukończył sezon z brakiem jakiegokolwiek punktu na swoim koncie.

Zsolt Baumgartner w bolidzie PS05B podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych 2004

2004

W sezonie 2004 barwy zespołu z Faenzy reprezentowali Węgier Zsolt Baumgartner[66] i Włoch Gianmaria Bruni[67]. Podczas tego sezonu, zespół świętował dwudziestolecie obecności w Formule 1. Węgier wywalczył pierwszy punkt dla Minardi od 2 lat, co miało miejsce podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych, finiszując na ostatnim, 8 miejscu.

2005

Patrick Friesacher w Minardi PS05, ostatnim bolidzie zespołu z Faenzy

W ostatnim sezonie startów kierowcami Minardi byli Christijan Albers[68] i Patrick Friesacher[69]. Zdobyli oni 7 punktów podczas kontrowersyjnego wyścigu o Grand Prix Stanów Zjednoczonych, kończąc wyścig na piątym i szóstym miejscu na sześciu startujących. Kiedy sponsorzy Friesachera przestali płacić za starty swojego podopiecznego, po Grand Prix Wielkiej Brytanii, Austriak zastąpiony został testerem Jordana, Holendrem Robertem Doornbosem[70]. W ten sposób powstał pierwszy w pełni holenderski skład kierowców w historii Formuły 1.

Właściciele Minardi

Dalsze losy Minardi

Red Bull w Formule 1 jako sponsor udzielał się od przeszło 10 lat (sponsorował między innymi Saubera czy Arrowsa). W 2005 roku wykupiono zespół Jaguar Racing i jego entry-fee (prawo do startów w F1)[71]. W 2006 roku Red Bull utworzył z Minardi swój zespół "B", Scuderia Toro Rosso, zachowując jego włoskie korzenie[72]. Szefem został były kierowca Formuły 1, Austriak Gerhard Berger. Paul Stoddart po sprzedaży zachował prawa do nazwy Minardi.

Próby powrotu do Formuły 1

W 2006 roku, Paul Stoddart oświadczył, że zamierza powrócić z European Minardi F1 Team Limited do Formuły 1 w sezonie 2008[73]. Aplikacja została jednak odrzucona przez FIA[74]. 12. miejsce w stawce zostało przyznane Prodrive (które de facto nie wystartowało)[75].

Dwa lata później Australijczyk oznajmił, że jest skłonny wrócić do Formuły 1, ale po rezygnacji z funkcji ówczesnego prezydenta FIA – Maksa Mosleya[76].

W 2010 roku, po niepowodzeniu US F1 Team pojawiły się spekulacje, jakoby Paul Stoddart miał powrócić do Formuły 1 i zgłosić Minardi do wyścigu o trzynaste miejsce w stawce w sezonie 2011, jednak 21 marca 2010 właściciel praw do Minardi kategorycznie zdementował te plotki[77].

Minardi w innych seriach

Giancarlo Minardi i Paul Stoddart postanowili użyć marki Minardi w innych przedsięwzięciach.

1 stycznia 2006, Giancarlo Minardi odzyskał prawa do nazwy Minardi. 30 stycznia ogłosił, że posiada licencję na utworzenie zespołu Minardi Team w juniorskiej Europejskiej Formule 3000[78]. Zespół w debiucie osiągnął spory sukces, zdobywając podium w rundzie na torze Spa w czerwcu 2006. W kolejnym sezonie Minardi Team połączył siły z występującym w serii GP2 zespole Piquet Sports, tworząc Minardi Piquet Sports[79]. W sezonie 2008 Minardi wycofało się z serii i team powrócił do nazwy Piquet Sports[80].

Po fiasku rozmów z Fédération Internationale de l’Automobile na temat powrotu do Formuły 1, Stoddart zainteresował się amerykańską serią Champ Car. 18 grudnia 2006, Australijczyk potwierdził kupno pakietu kontrolnego zespołu CTE Racing-HVM występującego w serii Champ Car i zmianę nazwy na Minardi Team USA[81]. W roku 2007 team odniósł duży sukces. Robert Doornbos odniósł dwa zwycięstwa oraz kilka podiów, zajmując trzecie miejsce na koniec sezonu i zdobywając nagrodę "Debiutanta Roku". Przed sezonem 2008 Stoddart wycofał swoje udziały i team przeszedł do serii IndyCar pod nazwą HVM[80].

Starty w Formule 1

Źródło: Wyprzedź Mnie![82]

SezonNazwaSamochódSilnikOponyKierowcyPunktyMsc.
1985Włochy Minardi TeamM185Ford DFY 3.0 V8
Motori Moderni 615-90 1.5 V6T		PWłochy Pierluigi Martini0NS
1986Włochy Minardi TeamM185B
M186		Motori Moderni 615-90 1.5 V6TPWłochy Andrea de Cesaris
Włochy Alessandro Nannini		0NS
1987Włochy Minardi TeamM187Motori Moderni 615-90 1.5 V6TGHiszpania Adrián Campos
Włochy Alessandro Nannini		0NS
1988Włochy Lois Minardi TeamM188Ford DFZ 3.5 V8GHiszpania Adrián Campos
Włochy Pierluigi Martini
Hiszpania Luis Pérez-Sala		110
1989Włochy Minardi TeamM188B
M189		Ford DFR 3.5 V8PWłochy Pierluigi Martini
Włochy Paolo Barilla
Hiszpania Luis Pérez-Sala		611
1990Włochy SCM Minardi TeamM189B
M190		Ford DFR 3.5 V8PWłochy Pierluigi Martini
Włochy Paolo Barilla
Włochy Gianni Morbidelli		0NS
1991Włochy Minardi TeamM191Ferrari 037 3.5 V12GWłochy Pierluigi Martini
Włochy Gianni Morbidelli
Brazylia Roberto Moreno		67
1992Włochy Minardi TeamM191B
M192		Lamborghini 3512 3.5 V12GBrazylia Christian Fittipaldi
Włochy Alessandro Zanardi
Włochy Gianni Morbidelli		112
1993Włochy Minardi TeamM193Ford HBC6 3.5 V8GBrazylia Christian Fittipaldi
Francja Jean-Marc Gounon
Włochy Fabrizio Barbazza
Włochy Pierluigi Martini		78
1994Włochy Minardi Scuderia ItaliaM193B
M194		Ford HBC7/8 3.5 V8GWłochy Pierluigi Martini
Włochy Michele Alboreto		510
1995Włochy Minardi Scuderia ItaliaM195Ford EDM 3.0 V8GWłochy Pierluigi Martini
Portugalia Pedro Lamy
Włochy Luca Badoer		110
1996Włochy Minardi TeamM195BFord ED2 3.0 V8
Ford ED3 3.0 V8		GPortugalia Pedro Lamy
Włochy Giancarlo Fisichella
Brazylia Tarso Marques
Włochy Giovanni Lavaggi		0NS
1997Włochy Minardi TeamM197Hart 630 AV7 3.0 V8BJaponia Ukyō Katayama
Włochy Jarno Trulli
Brazylia Tarso Marques		0NS
1998Włochy Fondmetal Minardi TeamM198Ford JD Zetec-R 3.0 V10BJaponia Shinji Nakano
Argentyna Esteban Tuero		0NS
1999Włochy Fondmetal Minardi FordM01Ford VJM1 Zetec-R 3.0 V10
Ford VJM2 Zetec-R 3.0 V10		BWłochy Luca Badoer
Francja Stéphane Sarrazin
Hiszpania Marc Gené		110
2000Włochy Telefonica Minardi FondmetalM02Fondmetal RV10 3.0 V10BHiszpania Marc Gené
Argentyna Gastón Mazzacane		0NS
2001Włochy European Minardi F1PS01European 3.0 V10MHiszpania Fernando Alonso
Brazylia Tarso Marques
Malezja Alex Yoong		0NS
2002Włochy KL Minardi AsiatechPS02Asiatech AT02 3.0 V10MAustralia Mark Webber
Malezja Alex Yoong
Wielka Brytania Anthony Davidson		29
2003Włochy European Minardi CosworthPS03Cosworth CR-3 3.0 V10BWielka Brytania Justin Wilson
Dania Nicolas Kiesa
Holandia Jos Verstappen		010
2004Włochy Wilux Minardi Cosworth
Włochy Minardi Cosworth		PS04BCosworth CR-3L 3.0 V10BWłochy Gianmaria Bruni
Węgry Zsolt Baumgartner		110
2005Włochy Minardi F1 TeamPS04B
PS05		Cosworth CR-3L 3.0 V10
Cosworth TJ2005 3.0 V10		BHolandia Christijan Albers
Austria Patrick Friesacher
Monako Robert Doornbos		710

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Constructors: Minardi. GrandPrix.com. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  2. ↑ Formula 2 1976 Championship Tables. Formula2.net, 2001-02-01. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  3. ↑ Formula 2 1977 Championship Tables. Formula2.net, 2001-02-25. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  4. ↑ Formula 2 1980 Championship Tables. Formula2.net, 2001-06-01. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  5. ↑ Formula 2 1981 Championship Tables. Formula2.net, 2002-06-01. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  6. ↑ Formula 2 1982 Championship Tables. Formula2.net, 2001-06-01. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  7. ↑ Formula 2 1983 Championship Tables. Formula2.net, 2001-06-01. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  8. ↑ Formula 2 1984 Championship Tables. Formula2.net, 2001-09-09. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  9. ↑ Mattijs Diepraam, "Uechtel", Rafael Reyna, Leo Breevoort: Grand Prix cars that never raced. autosport.com. [dostęp 2010-05-20]. (ang.).
  10. ↑ Engines: Motori Moderni SpA. GrandPrix.com. [dostęp 2010-06-02]. (ang.).
  11. ↑ Dariusz Zagórski, Artur Młodziński, Ewa i Robert Młodzińscy: Minardi-Ford M185. F1Ultra.pl. [dostęp 2010-05-22].
  12. ↑ Dariusz Zagórski, Artur Młodziński, Ewa i Robert Młodzińscy: Minardi-Motori Moderni M185. F1Ultra.pl. [dostęp 2010-05-22].
  13. ↑ Results > Driver > 1985 > Pierluigi Martini. Formula1.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  14. ↑ Drivers: Pierluigi Martini. GrandPrix.com. [dostęp 2010-06-02]. (ang.).
  15. ↑ Results > Driver > 1986 > Alessandro Nannini. Formula1.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  16. ↑ Results > Driver > 1986 > Andrea de Cesaris. Formula1.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  17. ↑ Results > Team > 1986. Formula1.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  18. ↑ Results > Driver > 1987 > Alassandro Nannini. Formula1.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
  19. ↑ Results > Driver > 1987 > Adrian Campos. Formula1.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
  20. ↑ Results > Team > 1987 > Minardi-Motori Moderni. Formula1.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
  21. ↑ Results > Driver > 1988 > Alassandro Nannini. Formula1.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
  22. ↑ Minardi M188. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-05-25].
  23. ↑ Results > Season > 1988 United States Grand Prix. Formula1.com. [dostęp 2010-05-25]. (ang.).
  24. ↑ All championship race entries from Minardi, which led the race. Chicane F1. [dostęp 2015-02-13]. (ang.).
  25. ↑ Results > Driver > 1989. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  26. ↑ Results > Race > 1990 United States Grand Prix. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  27. ↑ Results > Race > 1989 Japanese Grand Prix. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  28. ↑ Statystyki > 1990 > Kierowcy > Pozycje końcowe. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  29. ↑ Results > Team > 1990. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  30. ↑ Silniki > Ferrari 3.5 V12. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  31. ↑ Bolidy > Minardi M191. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  32. ↑ Results > Team > 1991. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  33. ↑ Results > Driver > 1991. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  34. ↑ Silniki > Lamborghini 3.5 V12. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  35. ↑ Statystyki > 1992 > Konstruktorzy > Podsumowanie rezultatów. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  36. ↑ Statystyki > 1992 > Kierowcy > Pozycje startowe. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  37. ↑ Results > Team > 1992. Formula1.com. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
  38. ↑ PEOPLE: GUSTAV BRUNNER. grandprix.com. [dostęp 2013-01-23]. (ang.).
  39. ↑ Bolidy > Minardi M193. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  40. ↑ Silniki > Ford 3.5 V8. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-08]. (pol.).
  41. ↑ Results > Team > 1993. Formula1.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
  42. ↑ Statystyki > 1994 > Kierowcy > Zdobywane punkty. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-05-14]. (pol.).
  43. ↑ Minardi and Briatore settle engine dispute. GrandPrix.com, 1995-07-17. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).
  44. ↑ Statystyki > 1995 > Zespoły > Zdobywane punkty. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-05-14]. (pol.).
  45. ↑ Minardi's miracle car. GrandPrix.com, 1995-03-13. [dostęp 2010-04-29]. (ang.).
  46. ↑ Results > Team > 1996. Formula1.com. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
  47. ↑ Bolidy > Minardi M197. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-09]. (pol.).
  48. ↑ Silniki > Hart 3.0 V8. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-09]. (pol.).
  49. ↑ Statystyki > 1997 > Producenci opon > Podsumowanie rezultatów. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-09]. (pol.).
  50. ↑ Results > Team > 1997. Formula1.com. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
  51. ↑ Silniki > Ford Zetec-R/97 3.0 V10. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-09]. (pol.).
  52. ↑ Bolidy > Minardi M01. Wyprzedź mnie! f1wm.pl. [dostęp 2010-06-09]. (pol.).
  53. ↑ Marek Roczniak: Paul Stoddart wybawił zespół Minardi z opresji. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-01-30. [dostęp 2010-05-02].
  54. ↑ Marek Roczniak: Jednym z kierowców zespołu Minardi jest Fernando Alonso. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-02-07. [dostęp 2010-05-02].
  55. ↑ Marek Roczniak: Tarso Marques będzie partnerem Fernando Alonso w zespole Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-02-21. [dostęp 2010-05-02].
  56. ↑ Marek Roczniak: Gustav Brunner przeszedł z zespołu Minardi do Toyoty. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-05-08. [dostęp 2010-05-05].
  57. ↑ Marek Roczniak: Fernando Alonso w przyszłym sezonie będzie kierowcą testowym Renault. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-11-02. [dostęp 2010-05-13].
  58. ↑ Marek Roczniak: Fernando Alonso zastąpi Jensona Buttona w zespole Renault. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2002-07-20. [dostęp 2010-05-13].
  59. ↑ Marek Roczniak: Silniki Asiatech będą napędzać bolidy Minardi w przyszłym sezonie. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2001-09-01. [dostęp 2010-05-05].
  60. ↑ Marek Roczniak: Mark Webber drugim kierowcą z zespole Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2002-02-28. [dostęp 2010-05-05].
  61. ↑ Marek Roczniak: Anthony Davidson zastąpi Alexa Yoonga w zespole Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2002-08-13. [dostęp 2010-05-05].
  62. ↑ Marek Roczniak: Jos Verstappen drugim kierowcą Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2003-01-09. [dostęp 2010-05-05].
  63. ↑ Marek Roczniak: Justin Wilson podpisał trzyletni kontrakt z zespołem Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2002-12-17. [dostęp 2010-05-05].
  64. ↑ Marek Roczniak: Zespoły Jordan i Minardi otrzymają wsparcie finansowe. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2003-01-18. [dostęp 2010-05-05].
  65. ↑ Marek Roczniak: Nicolas Kiesa nowym kierowcą zespołu Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2003-07-21. [dostęp 2010-05-13].
  66. ↑ Marek Roczniak: Zsolt Baumgartner podpisał kontrakt z zespołem Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2003-12-23. [dostęp 2010-05-13].
  67. ↑ Marek Roczniak: Gianmaria Bruni będzie reprezentował barwy zespołu Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2003-12-13. [dostęp 2010-05-13].
  68. ↑ Marek Roczniak: Zespół Minardi potwierdza zatrudnienie Christijana Albersa. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2004-12-23. [dostęp 2010-05-13].
  69. ↑ Marek Roczniak: Patrick Friesacher drugim kierowcą Minardi w sezonie 2005. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2005-02-12. [dostęp 2010-05-13].
  70. ↑ Marek Roczniak: Doornbos zastąpi Friesachera w Minardi począwszy od GP Niemiec. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2005-07-19. [dostęp 2010-05-13].
  71. ↑ Marek Roczniak: Jaguar Racing i Cosworth sprzedane. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2004-11-15. [dostęp 2010-05-14].
  72. ↑ Marek Roczniak: Minardi sprzedane Red Bull – wiadomość oficjalna!. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2005-09-10. [dostęp 2010-05-13].
  73. ↑ Marek Roczniak: Stoddart zgłasza Minardi do startów w sezonie 2008. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-03-28. [dostęp 2010-05-18].
  74. ↑ Mariusz Karolak: Zespół Stoddarta nie wystartuje ponownie w Formule 1. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-04-21. [dostęp 2010-05-18].
  75. ↑ Mariusz Karolak: FIA opublikowała listę startową na rok 2008. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-04-28. [dostęp 2010-05-18].
  76. ↑ Mariusz Karolak: Stoddart nie wyklucza powrotu do F1. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2008-03-15. [dostęp 2010-05-18].
  77. ↑ Mariusz Karolak: Stoddart nie ma czasu na powrót do F1. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2010-03-21. [dostęp 2010-05-18].
  78. ↑ Marek Roczniak: Odrodzenie zespołu Minardi. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-01-30. [dostęp 2010-05-18].
  79. ↑ Marek Roczniak: GP2: Minardi łączy się z ekipą Piquet Sports. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-10-04. [dostęp 2010-05-18].
  80. ↑ a b Mariusz Karolak: Bez Minardi w GP2 Series i Euroseries 3000 w tym roku. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2008-04-08. [dostęp 2010-05-18].
  81. ↑ Mariusz Karolak: CCWS: Stoddart współwłaścicielem CTE Racing – HVM. Wyprzedź mnie! f1wm.pl, 2006-12-19. [dostęp 2010-05-18].
  82. ↑ Minardi. f1wm.pl. [dostęp 2022-05-15]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Modele samochodów Minardi, które brały udział w Mistrzostwach Świata Formuły 1
Konstruktorzy Formuły 1
Konstruktorzy startujący w sezonie 2022
Dawni konstruktorzy
Konstruktorzy startujący tylko w Indianapolis 500

Media użyte na tej stronie

Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Flag of Malaysia.svg
Flag of Malaysia – Jalur Gemilang (Stripes of Glory)
Baumgartner usgp 2004.jpg
Autor: Rick Dikeman, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Zsolt Baumgartner] in 2004 Formula 1 US GP, Indianapolis
Pierluigi Martini 1994 Minardi.jpg
Autor: Steve Gregory from Bradley Stoke, UK, Licencja: CC BY 2.0
Pierluigi Martini driving the Minardi M194 at the 1994 British Grand Prix
2005 Brands Hatch A1GP 25 Sept Rodrigo Gallego Minardi F1 185.jpg
Autor: Oryginalnym przesyłającym był 4u1e z angielskiej Wikipedii, Licencja: CC BY 2.0
Opis Rodergigo Gallego en:Minardi M185 (2005)
Data September 2005, en:Brands Hatch, en:England
Źródło photo taken by edvvc. Source: Flickr
Autor edvvc
Licencja
(Ponowne użycie tego pliku)		 cc-by-2.0

This picture has been cropped to focus on the subject

en:Category:Formula One images