Ministerstwo Obrony (Izrael)
 Symbol Ministerstwa Obrony Izraela | |
 Wejście do Ministerstwa Obrony Izraela | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia | 1948 |
| Siedziba | |
| Minister | |
| Adres | |
| 127-133 Begin Rd. | |
| Strona internetowa | |
| IzraelTen artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Izraela Ustrój polityczny Konstytucja Władza ustawodawcza Władza wykonawcza Władza sądownicza Kontrola państwowa Finanse Samorząd terytorialny Partie polityczne Wybory Polityka zagraniczna | |
Portal  Izrael | |
Ministerstwo Obrony Izraela (hebr. משרד הביטחון, Misrad ha-Bitachon) – urząd administracji rządowej w Izraelu podlegający ministrowi właściwemu do spraw wojska. Jest tzw. resortem siłowym, odpowiedzialnym za obronę Państwa Izrael przed zewnętrznymi i wewnętrznymi zagrożeniami militarnymi. Jego politycznym zwierzchnikiem jest Minister Obrony. Ministerstwo ma swoją siedzibę w nowoczesnym biurowcu Matkal Tower, znajdującym się na terenie kampusu wojskowego w dzisiejszym osiedlu Ha-Kirja, w centrum Tel Awiwu.
Zadania Ministerstwa
Ministerstwo odpowiada za działania Sił Obronnych Izraela oraz rozwój izraelskiego przemysłu zbrojeniowego (m.in. firmy takie jak Rafael, Israel Military Industries (Taas), Israel Aerospace Industries).
Do zadań ministerstwa należą:
- kierowanie w czasie pokoju Siłami Obronnymi Izraela, przygotowywanie założeń obronnych państwa, w tym propozycji dotyczących rozwoju i struktury sił zbrojnych
- realizowanie założeń, decyzji, postanowień i wytycznych rządu w zakresie obrony narodowej
- sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań obronnych przez organy administracji państwowej, instytucje państwowe, samorządy, podmioty gospodarcze itp.
- sprawowanie ogólnego kierownictwa w sprawach wykonywania powszechnego obowiązku obrony.
Organizacja
W skład prezydium ministerstwa wchodzą:
- Koordynator Działań Rządu na Terytoriach (מתאם פעולות הממשלה בשטחים) – odpowiada za koordynację działań i współpracę pomiędzy izraelskim rządem, wojskiem, samorządami lokalnymi i władzami Autonomii Palestyńskiej
- Nadzwyczajna Gospodarka – agencja rządowa przygotowująca przedsiębiorstwa i usługi do funkcjonowania w sytuacjach kryzysowych. Jest odpowiedzialna za przygotowanie gospodarki narodowej do funkcjonowania w warunkach wojny, przygotowanie władz lokalnych i utrzymanie w gotowości planów ewakuacyjnych.
- Komisarz Wojskowy – ciało administracyjne odpowiedzialne za kontakty z żołnierzami i ich rodzinami, oraz postępowaniem w przypadku wykroczeń.
- Wydział Bezpieczeństwa – rządowa firma ochrony ministerstwa i przemysłu zbrojeniowego, ze szczególnym uwzględnieniem miejsc produkcji broni masowego rażenia.
- Kontroler Ministerstwa Obrony
- Fundusz Weteranów
- Wydział Rehabilitacji Niepełnosprawnych
Dodatkowo ministerstwo posiada jednostki wspierające działania na różnych polach:
- Departament Pomocy Obrony (hebr. סיב"ט, Sibat)
- Departament Budżetowy (את"ק, At'ak)
- Departament Finansowy (אכ"ס, Ach'as)
- Departament Organizacji i Kontroli Administracji (אב"מ, Ab'm)
- Departament Informatyki i Zarządzania Systemami Informatycznymi (מל"ן – מרכז לעיבוד נתונים)
- Departament Zasobów Ludzkich (אמ"א, Ama)
- Departament Operacji Logistycznych (אמו"ן, Amenu)
- Departament Bezpieczeństwa Społecznego (לשעבר – נוער ונח"ל)
- Zakład Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
- Wydział Wdów i Zmarłych
- Wydział Programu Czołg (מנת"ק, Mnat'ak)
- Departament Zaopatrzenia i Rozwoju Infrastruktury Technicznej (מפא"ת)
Budżet
Jest to ministerstwo o największym budżecie w państwie. W latach 1960-1966 Izrael przeznaczał na cele obronne średnio 9% PKB. Wydatki na obronność gwałtownie wzrosły po wojnach 1967 i 1973. W 1980 osiągnęły rekordową wielkość 24% PKB, i od tego momentu zaczęły spadać do obecnej wielkości około 9% PKB (wydatki rzędu 15 miliardów dolarów) po podpisaniu traktatów pokojowych z Egiptem i Jordanią[1]. Pomimo tej redukcji wydatków na obronność, Izrael znajduje się w światowej czołówce państw na świecie, które wydają najwięcej pieniędzy na zbrojenia[2].
W dniu 30 września 2009 premier Binjamin Netanjahu, minister obrony Ehud Barak i minister finansów Juwal Steinitz zatwierdzili zwiększenie wydatków na obronność kraju. Decyzję tę podjęto ze względu na zwiększone zagrożenie ze strony Iranu. Ostatecznie parlament zatwierdził dwuletni budżet państwa, który zakłada rekordowe w historii Izraela wydatki na obronność. W 2009 budżet obronny otrzymał 48,6 mld ILS, a w 2010 53,2 mld ILS[3].
Ministrowie obrony
| Imię i nazwisko | Początek kadencji | Koniec kadencji | Partia polityczna | Sposób odejścia |
|---|---|---|---|---|
| Dawid Ben Gurion | 14 maja 1948 | 26 stycznia 1954 | Mapai | Tymczasowe odejście na emeryturę |
| Pinchas Lawon | 26 stycznia 1954 | 21 lutego 1955 | Mapai | Rezygnacja ze względu na tzw. aferę Lawona |
| Dawid Ben Gurion | 21 lutego 1955 | 26 czerwca 1963 | Mapai | Rezygnacja z urzędu premiera i ministra obrony |
| Lewi Eszkol | 26 czerwca 1963 | 2 czerwca 1967 | Mapai | Odejście ze względu na naciski koalicji rządowej po wojnie sześciodniowej |
| Mosze Dajan | 2 czerwca 1967 | 6 marca 1974 | Rafi, Koalicja Pracy | Rezygnacja po publikacji raportu Komisji Agranata |
| Szimon Peres | 6 marca 1974 | 20 czerwca 1977 | Koalicja Pracy | Przegrana w wyborach |
| Ezer Weizman | 20 czerwca 1977 | 26 maja 1980 | Likud | Rezygnacja po ujawnieniu informacji o opóźnianiu przez niego negocjacji pokojowych z Egiptem |
| Menachem Begin | 26 maja 1980 | 5 sierpnia 1981 | Likud | Wybory do Knesetu |
| Ariel Szaron | 5 sierpnia 1981 | 14 lutego 1983 | Likud | Rezygnacja po publikacji raportu Komisji Kahane w sprawie masakry w Sabrze i Szatili |
| Menachem Begin | 14 lutego 1983 | 23 lutego 1983 | Likud | Powołanie Mosze Arensa na ministra obrony |
| Mosze Arens | 23 lutego 1983 | 13 września 1984 | Likud | Przegrane wybory |
| Icchak Rabin | 13 września 1984 | 15 marca 1990 | Koalicja Pracy | Utworzenie rządu jedności narodowej z Likudem |
| Icchak Szamir | 15 marca 1990 | 11 czerwca 1990 | Likud | Powołanie Mosze Arensa na ministra obrony |
| Mosze Arens | 11 czerwca 1990 | 13 lipca 1992 | Likud | Wybory do Knesetu |
| Icchak Rabin | 13 lipca 1992 | 4 listopada 1995 | Partia Pracy | Zamordowany |
| Szimon Peres | 4 listopada 1995 | 18 czerwca 1996 | Partia Pracy | Przegrana w wyborach |
| Jicchak Mordechaj | 18 czerwca 1996 | 25 stycznia 1999 | Likud | Odwołany przez premiera za kontakty z Partią Centrum |
| Mosze Arens | 25 stycznia 1999 | 6 lipca 1999 | Likud | Przegrana w wyborach |
| Ehud Barak | 6 lipca 1999 | 7 marca 2001 | Partia Pracy | Przegrana w wyborach na premiera |
| Binjamin Ben Eli’ezer | 7 marca 2001 | 11 lutego 2002 | Jeden Izrael, Koalicja Pracy | Koalicja z Partią Pracy |
| Sza’ul Mofaz | 11 lutego 2002 | 4 maja 2006 | Likud, Kadima | Przegrana w wyborach |
| Amir Perec | 4 maja 2006 | 18 czerwca 2007 | Partia Pracy | Przegrana w wyborach na premiera |
| Ehud Barak | 18 czerwca 2007 | 18 marca 2013 | Partia Pracy | Nowa koalicja wyborcza |
| Mosze Ja’alon | 18 marca 2013 | 22 maja 2016 | Likud | |
| Awigdor Lieberman | 30 maja 2016 | 18 listopada 2018 | Nasz Dom Izrael | Rezygnacja w wyniku sporów politycznych[4] |
| Binjamin Netanjahu | 18 listopada 2018 | 12 listopada 2019 | Likud | |
| Naftali Bennett | 12 listopada 2019 | 17 maja 2020 | Nowa Prawica (Izrael) | |
| Beni Ganc | 17 maja 2020 | 29 grudnia 2022 | Niebiesko-Biali | |
| Jo’aw Galant | 29 grudnia 2022 | Likud |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Charmaine Seitz: Israel's Defense Budget: The Business Side of War. [w:] The Jerusalem Fund [on-line]. 2001-01-30. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
- ↑ The world's biggest military spenders by population. [w:] The Economist [on-line]. 2009-06-08. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
- ↑ Moti Bassok: Defense budget to grow, education spending to shrink. [w:] Ha-Arec [on-line]. 2009-09-30. [dostęp 2011-01-31]. (ang.).
- ↑ Raoul Wootliff, After Jewish Home anger, Netanyahu says he’ll reappoint deputy defense minister, „The Times of Israel”, 18 listopada 2018 [dostęp 2019-07-23].
Bibliografia
- Rulers: Israel. Ministries, etc. Foreign Affairs. rulers.org. [dostęp 2016-09-21]. (ang.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Symbol of Ministry of Defense of Israel.