Minuskuł 4

Minuskuł 4
Data powstania

XIII wiek

Rodzaj

Kodeks minuskułowy

Numer

13

Zawartość

Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

18,5 × 14,3 cm

Typ tekstu

mieszany

Miejsce przechowywania

Francuska Biblioteka Narodowa

Minuskuł 4 (według numeracji Gregory-Aland), ε 371 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIII wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.

Opis rękopisu

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii na 212 pergaminowych kartach (18,5 cm na 14,3 cm). Niektóre partie rękopisu zostały utracone (Mateusz 2,9-20; Marek 15,42-16,14; Jan 1,1-13.49-3,11)[3]. Karty rękopisu zostały ułożone w quarto[4].

Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 26–28 linijek w kolumnie[2].

Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Tekst ewangelii zawiera τιτλοι (tytuły). Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια[5].

Kodeks zawiera Epistula ad Carpianum, noty do czytań liturgicznych, synaksarion, menologium[6].

Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) oznakowany został przy pomocy obelisku jako wątpliwy[6].

Tekst

Grecki tekst Ewangelii reprezentuje mieszaną tradycję tekstualną. Aland nie zaklasyfikował go do żadnej kategorii[7]. Pod względem tekstualnym jest bliski dla minuskułu 273.

Historia

Paleograficznie datowany jest na wiek XIII[2]. Rękopis wykorzystany został przez Erazma w Novum Testamentum omne oraz przez Stefanusa w jego Editio Regia (1550), który oznakował go przy pomocy γ'. John Mill wykorzystał rękopis w swoim wydaniu greckiego Nowego Testamentu. Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Wettstein[4]. Rękopis badał Scholz oraz Paulin Martin[8].

Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 84[2].

Jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle–Alanda (NA26, NA27).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
  2. ↑ a b c d K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 47.
  3. ↑ R. Waltz, Minuscule 4, Encyclopedia of Textual Criticism
  4. ↑ a b Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 46. [dostęp 2012-06-06]. (łac.)
  5. ↑ F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 192.
  6. ↑ a b C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J. C. Hinrichs, 1900, s. 128–129.
  7. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.)
  8. ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), ss. 18–19.

Bibliografia

  • Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), ss. 18–19.

Linki zewnętrzne

  • R. Waltz, Minuscule 4, Encyclopedia of Textual Criticism