Miranda (księżyc)
 Miranda, mozaika zdjęć wykonanych przez sondę kosmiczną Voyager 2 (1986) | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia | 16 lutego 1948 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 129 900 km[1] |
| Mimośród | 0,0013[1] |
| Okres obiegu | 1,413 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 4,338°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 326,438°[1] |
| Argument perycentrum | 68,312°[1] |
| Anomalia średnia | 311,330°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa | 471 km |
| Powierzchnia | 7,00 ×105 km² |
| Objętość | 5,48 ×107 km³ |
| Masa | (6,6 ± 0,7) ×1019 kg |
| Średnia gęstość | 1,20 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,079 m/s² |
| Siła ciążenia na powierzchni | 0,008 g |
| Prędkość ucieczki | 0,19 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny |
| Albedo | 0,32 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 15,3m |
| Temperatura powierzchni | 59 K |
Miranda (Uran V ) – najmniejszy spośród pięciu głównych księżyców Urana. Miranda posiada najbardziej złożone struktury geologiczne spośród satelitów tej planety. Została odkryta przez Gerarda Kuipera w 1948 roku.
Do tej pory jedyne zdjęcia Mirandy w zbliżeniu pochodzą z sondy Voyager 2, która dokonała obserwacji księżyca w styczniu 1986 roku. Południowa półkula była wtedy skierowana w stronę Słońca, więc tylko ta część została sfotografowana. Sonda minęła Mirandę w odległości około 29 000 km, co było największym zbliżeniem do jakiegokolwiek księżyca w trakcie całej misji i pozwoliło na uzyskanie zdjęć powierzchni w wysokiej rozdzielczości[2].
Charakterystyka fizyczna
Powierzchnię Mirandy może pokrywać lód z małą ilością skał krzemianowych oraz związki organiczne zawierające metan. Licznie występują kaniony o głębokości dochodzącej do 20 km oraz regiony świadczące o wzmożonej w przeszłości aktywności geologicznej. Rozległe wyżłobione struktury mogą być wynikiem ogrzewania się lodu. Niska gęstość wskazuje, że lód jest głównym składnikiem wnętrza, zatem zalicza się ona do księżyców lodowych.
Wydaje się, że tak silna aktywność tego stosunkowo niewielkiego księżyca, spowodowana była przyciąganiem Urana. Zapewne w przeszłości Miranda znajdowała się w rezonansie orbitalnym 1:3 z Umbrielem, a jej orbita była bardziej ekscentryczna, co powodowało ogrzewanie wnętrza księżyca przez siły pływowe. W miarę ewolucji układu księżyc opuścił rezonans, a jego orbita stała się bliska kołowej, zachowując jednak nietypowe nachylenie[3]. Inna, mniej prawdopodobna teoria sugeruje, że Miranda została uderzona przez masywny obiekt, który zniszczył jej powierzchnię. Fragmenty osiadły ponownie w innych miejscach, tworząc obecną, dziwną strukturę powierzchni.
Verona Rupes
Miranda zawiera największy uskok w Układzie Słonecznym – Verona Rupes. Jego wysokość oszacowano na od 5 do nawet 20 km.
Zobacz też
- ukształtowanie powierzchni Mirandy
- największe księżyce Urana: Ariel, Oberon, Tytania, Umbriel
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-08-29].
- ↑ Voyager Mission Description (ang.). Planetary Data System, 1997-02-19. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ W. C. Tittemore, Wisdom, J.. Tidal evolution of the Uranian satellites III. Evolution through the Miranda-Umbriel 3:1, Miranda-Ariel 5:3, and Ariel-Umbriel 2:1 mean-motion commensurabilities. „Icarus”. 85, s. 394–443, 06 1990. Elsevier Science. DOI: 10.1016/0019-1035(90)90125-S.
Linki zewnętrzne
- Miranda. W: Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-20)].
- Miranda (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Uranus' icy moon Miranda is seen in this image from Voyager 2 on January 24, 1986. The Voyager project is managed for NASA by the Jet Propulsion Laboratory.
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.
This high-resolution image of Miranda was acquired by Voyager 2 on Jan. 24, 1986, when the spacecraft was 36,250 kilometers (22,500 miles) from the Uranian moon. In this clear-filter, narrow-angle image, Miranda displays a dramatically varied surface. Well shown at this resolution of 660 meters (2,160 feet) are numerous ridges and valleys -- a topography that was probably produced by compressional tectonics. Cutting across the ridges and valleys are many faults. The largest fault scarp, or cliff, is seen below and right of center; it shows grooves probably made by the contact of the fault blocks as they rubbed against each other (leaving what are known as slickensides). Movement of the down-dropped block is shown by the offset of the ridges. The fault may be 5 km (3 mi) high, or higher than the walls of the Grand Canyon on Earth.