Miron (patriarcha Rumunii)

Miron

Elie Cristea

Patriarcha Rumunii
Kraj działania	Rumunia
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1868 Toplița
Data i miejsce śmierci	6 marca 1939 Cannes
Miejsce pochówku	Katedra patriarchalna w Bukareszcie
Patriarcha Rumunii
Okres sprawowania	1925–1939
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rumuński Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1902
Chirotonia biskupia	1910
Wybór patriarchy	1925
Odznaczenia

Miron, imię świeckie Elie Cristea (ur. 18 lipca 1868 w Toplița, zm. 6 marca 1939 w Cannes) – patriarcha Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Pochodził z rodziny chłopskiej, rodzina jego matki była związana z obrządkiem greckokatolickim, zaś rodzina ojca z wyznaniem prawosławnym. W 1887 ukończył gimnazjum w Năsăud i zaczął studia w Instytucie Teologicznym w Sibiu. W tym okresie działał w stowarzyszeniu kulturalno-oświatowym Virtus Romana Rediviva.

Po ukończeniu w 1890 studiów w Sibiu, otrzymał stypendium od miejscowego metropolity, które umożliwiło mu kontynuację nauki na Uniwersytecie Budapeszteńskim, na wydziale filologicznym i filozoficznym. W maju 1895 obronił pracę doktorską z zakresu filologii, dotyczącą postaci Mihaia Eminescu. W tym czasie zajmował się także pracą dziennikarską. W latach 1898–1900 pracował jako redaktor rumuńskojęzycznego pisma Telegraful Român, ale ostatecznie wybrał karierę duchowną.

Po powrocie do Sibiu pełnił funkcję sekretarza konsystorza, zaś w czerwcu 1902 wstąpił do klasztoru w Hodosz-Bodrog, przyjmując imię zakonne Miron. Wybrany w listopadzie 1910 przez konsystorz na biskupa, metropolitę Caransebeș został wyświęcony w maju 1910 w Sibiu.

Był jednym z inicjatorów i współtwórców zjednoczenia Siedmiogrodu ze Starym Królestwem, o którym zdecydowało Zgromadzenie Narodowe, zebrane w grudniu 1918 w Alba Iulia. Cristea znalazł się w składzie prezydium Zgromadzenia i był członkiem delegacji siedmiogrodzkiej, która przedłożyła Akt Zjednoczenia królowi Ferdynandowi.

31 grudnia 1919 został wybrany arcybiskupem stołecznej archidiecezji i metropolitą Wołoszczyzny. Do 1925 zajmował się głównie integracją struktur kościelnych Starego Królestwa, Siedmiogrodu i Besarabii. 12 lutego 1925 decyzją parlamentu rumuńskiego metropolia bukareszteńska została podniesiona do rangi patriarchatu, a Święty Synod Kościoła wybrał metropolitę Mirona pierwszym patriarchą.

Należał do grona autorytetów, które poparły powrót do Rumunii króla Karola II, a kiedy ten wprowadził dyktaturę królewską 10 lutego 1938 – stanął na czele rządu. Sprawował tę funkcję aż do śmierci. W styczniu gwałtownie pogorszył się stan jego zdrowia. W lutym 1939 rozwijająca się choroba serca zmusiła go do pozostania w Cannes, gdzie zmarł dwa tygodnie później. Trumna z ciałem patriarchy została przewieziona z Francji pociągiem do Rumunii, a wierni na wszystkich stacjach w Rumunii oddawali hołd zmarłemu. Doczesne szczątki hierarchy złożono w katedrze patriarchalnej w Bukareszcie.

W 1929 odznaczony Orderem Orła Białego^[1].

Dzieła

• 1921: România şi Vatican (Rumunia i Watykan)
• 1929: Adevăruri istorice asupra întegirii neamului (Prawda historyczna o integracji narodowej)

Przypisy

Bibliografia

• Keith Hitchins: Rumania: 1866–1947. Oxford University Press: 1994. ISBN 978-0-19-822126-5.
• William O. Oldson, Alibi for prejudice: Eastern Orthodoxy, the Holocaust, and Romanian nationalism, East European Quarterly, XXXVI: 3, September 2002.
• Constantin Stan: Patriarhul Miron Cristea: o viață, un destin. Paideia: 2009. ISBN 978-973-596-509-9. (rum.).