Miron Kantor

Miron Kantor

major lekarz
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1882 Kowno
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1922 1939-1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	lekarz chirurg

Miron Kantor (Michał) (ur. 23 marca 1882 w Kownie, zm. 1940 w Katyniu) – polski lekarz chirurg, w czasie wojny lekarz wojskowy w stopniu majora, zamordowany w Katyniu.

Życiorys

Syn Mojżesza, jubilera i Matyldy Dembo. Studiował medycynę na uniwersytecie w Berlinie, gdzie 21 listopada 1908 r. uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy Die Behandlung der Kniegelentuberkulose in der Königl. Chir. Klinik von 1888–1903 (Berlin 1908). Dyplom nostryfikował na uniwersytecie w Charkowie.

W 1910 r. zamieszkał w Łodzi i został zatrudniony jako asystent na oddziale chirurgicznym Żydowskiego Szpitala Fundacji im. małżonków Izraela i Leony Poznańskich w Łodzi przy ul. Nowotargowej (obecnie ulica Seweryna Sterlinga) 1/3. 17 lutego 1913 r. został nadetatowym lekarzem żydowskich miejskich szkół elementarnych. Później został ordynatorem Miejskiego Szpitala na Radogoszczu. Był konsultantem chirurgicznym Łódzkiego Klubu Sportowego. Brał udział w przygotowaniu kondycyjnym swego kuzyna Romana Kantora (1912–1943), szermierza, reprezentanta Polski na olimpiadzie w Berlinie (1936).

Zmobilizowany do armii rosyjskiej w 1914 r., awansował do stopnia kapitana. Wzięty do niewoli austriackiej, przebywał w obozie jenieckim na Węgrzech do zakończenia działań wojennych. W maju 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, został mianowany komendantem Szpitala Wojskowego w Grodnie, którym kierował do ewakuacji miasta w 1920 r., potem był komendantem szpitali polowych i stałych na szlaku wojny polsko-bolszewickiej.

Zdemobilizowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r., powrócił do Łodzi i zamieszkał przy ul. Legionów (obecnie ul. Zielona) 5^[1]. Pracował w zamkniętej służbie zdrowia i prowadził rozległą praktykę prywatną.

Był społecznikiem m.in. w latach 1911–1912 był wiceprezesem Towarzystwa Dramatyczno-Literackiego „Ars” w Łodzi.

W związku z wybuchem II wojny światowej został zmobilizowany 1 września 1939 r., i otrzymał przydział do kadry zapasowej 4 Szpitala Okręgowego. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej i został osadzony w obozie w Kozielsku.

Zginął w Katyniu w 1940 r., spoczywa tam na cmentarzu.

W małżeństwie z Florą z Amzelów miał syna Stefana (ur. 24 maja 1913).

Odznaczenia zbiorowe dla ofiar zbrodni w Katyniu

• Order Virtuti Militari V klasy^[2].
• Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. pośmiertnie^[3].

Przypisy

Bibliografia

• AndrzejA. Kempa AndrzejA., MarekM. Szukalak MarekM., Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych tom II,, Łódź: Oficyna Bibliofilów, 2002, s. 50, ISBN 83-87522-52-X, OCLC 749597745 .
• Gliński Jan Bohdan, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej, Wrocław 1997;
• Kusztelak G., Polacy na studiach lekarskich w Berlinie (1810-1918), „Archiwum Historii Medycyny" 1972, t. 35;
• Meirtchak B., Żydzi – żołnierze wojsk polskich polegli na frontach II wojny światowej, Warszawa 2001;
• Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1938 rok, opracował Stanisław Konopka, Warszawa 1938;
• „Rozwój" 1913 nr 39.

Linki zewnętrzne

• Lista polskich oficerów i policjantów zamordowanych w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz obywateli RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej. katedrapolowa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)].