Mirosław Żuławski

Mirosław Żuławski

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1913 Nisko
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1995 Warszawa
Wicedyrektor departamentu MSZ
Okres	od 1971 do 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali i Gambii
Okres	od 1974 do 1977
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	charge d'affaires z pionu handlowego
Następca	Marian Stradowski
Odznaczenia

Mirosław Żuławski (ur. 16 stycznia 1913 w Nisku, zm. 17 lutego 1995 w Warszawie) – polski pisarz, dyplomata.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Studium Dyplomatyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1935).

W czasie okupacji mieszkał z rodziną we Lwowie, tam urodził się jego syn Andrzej. Działał w AK – pisał biuletyny informacyjne, działał w podziemnym życiu kulturalnym. Był karmicielem, a później preparatorem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co skutecznie chroniło przed represjami okupanta. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną wyjechał ze Lwowa. Był zastępcą redaktora „Rzeczpospolitej” w Lublinie.

W latach 1945–1948 był członkiem PPS, od 1948 roku należał do PZPR^[1]. W latach 1945–1949 przebywał jako radca kulturalny w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949–1952 w Pradze. W latach 1952–1957 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956–1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1974–1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali^[2] i od 1975 w Gambii^[3]; w 1978 przeszedł na emeryturę.

Jako poeta debiutował na łamach lwowskich „Sygnałów”. Ojciec reżysera Andrzeja Żuławskiego, bratanek pisarza Jerzego Żuławskiego, kuzyn malarza Marka Żuławskiego, dziadek reżysera Xawerego Żuławskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia^[4]. W czasach PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946^[5]), francuskimi Krzyżem Oficerskim Orderu Narodowego Legii Honorowej i Krzyżem Komandorskim Orderu Narodowego Zasługi, wietnamskim Orderem Pracy I klasy oraz senegalskim Orderem Narodowym Lwa^[1].

Książki

• Ostatnia Europa (1947),
• Rzeka Czerwona (1953),
• Portret wroga (1954),
• Opowieść atlantycka (1954),
• Drzazgi bambusa (1956),
• Psia gwiazda (1965),
• Opowieści mojej żony (1970),
• Pisane nocą (1973),
• Ucieczka do Afryki (1983),
• Album domowe (1997)

Napisał scenariusz filmu Opowieść atlantycka w reż. Wandy Jakubowskiej według własnego opowiadania pod tym tytułem.

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1987, s. 402-403. ISBN 83-211-0892-X.

Linki zewnętrzne

• Wspomnienia z lat okupacji