Mirunga

Mirunga
Mirounga[1]
J.E. Gray, 1827[2]
Ilustracja
Przedstawiciele rodzaju – para mirung północnych (M. angustirostris)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Infrarząd

Arctoidea

Parvordo

płetwonogie

Rodzina

fokowate

Rodzaj

mirunga

Typ nomenklatoryczny

Phoca proboscidea Péron, 1816 (= Phoca leonina Linnaeus, 1758)

Synonimy
Gatunki

2 gatunki –zobacz opis w tekście

Mirunga[9] (Mirounga) – rodzaj drapieżnego ssaka z rodziny fokowatych (Phocidae).

Zasięg występowania

M. angustirostris w południowo-wschodnim Oceanie Spokojnym, na Aleutach, w Zatoce Alaska i na zachód od Ameryki Północnej, na południe do środkowej Kalifornii Dolnej (Meksyk); czasami spotykany na Hawajach i Japonii oraz na Morzu Beringa. M. leonina występuje w obszarze okołobiegunowym głównie w strefie subantarktycznej, w tym na Antarktydzie, Macquarie, Wyspach Kerguelena, Georgii Południowej i Argentynie (Półwysep Valdés); zabłąkane populacje obserwowano w Australii, Brazylii, Chile, Mauritiusie, Mozambiku, Namibii, Nowej Zelandii, Omanie i Urugwaju[10][11][12].

Charakterystyka

Mirungi to zwierzęta stadne, które swoją nazwę potoczną słoń morski wzięły od dużych rozmiarów oraz od pysków samców, które przypominają trąbę.

Mirunga północna ma barwę żółtawą albo szaro-brązową natomiast mirunga południowa jest niebiesko-szara. Ponadto odmiana południowa każdego roku zmienia sierść i część skóry na nową po zrzuceniu starej. Długość ciała samic 215–350 cm, samców 350–500 cm; masa ciała samic 300–800 kg, samców 1800–3000 kg; długość ciała noworodków obu płci 115–125 cm i masa ciała 25–45 kg[11]. Dymorfizm ciała w pod względem wielkości i kształtu ciała jest już widoczny w 3–4 roku życia[11]. Wyjątkowo duże samce mirungi południowej mogą osiągać masę ciała dochodzącą do 3700 kg[11].

Mirungi żywią się głównie rybami i głowonogami. Północna odmiana nie migruje. Wszystkie mirungi rozmnażają się na lądzie, z tym, że odmiana południowa zimę spędza na morzu, prawdopodobnie w pobliżu kry lodowej. Mirungi spędzają 80% czasu w wodzie, potrafią wytrzymać bez pobierania powietrza ponad 80 minut, tj. dłużej niż jakikolwiek inny niewaleniowaty ssak morski (nurkują do głębokości sięgających do 1500 m). Na lądzie mimo swoich dużych rozmiarów poruszają się szybciej niż człowiek. W czasie sezonu rozrodczego samce stają się w stosunku do siebie wyjątkowo agresywne. Walczą wtedy między sobą o terytoria, a „haremy” poszczególnych samców dochodzą do 40 samic. Samice mają każdego roku tylko jedno młode, ciąża trwa ok. 11 miesięcy. Samice dożywają 20 lat, a samce 14.

Na obydwa gatunki mirungi polowano w XIX w. dla ich cennego tłuszczu, wtedy też znalazły się one na granicy wymarcia. W XX w. w wyniku programu ochrony tych ssaków ich liczebność znacząco się podniosła, a ich istnienie nie jest już zagrożone.

Systematyka

Etymologia

  • Macrorhinus (Macrorhyna): gr. μακρος makros „długi”; ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”[13]. Gatunek typowy: Phoca proboscidea Péron, 1816 (= Phoca leonina Linnaeus, 1758).
  • Mirounga (Mirunga, Morunga): rodzima, australijska nazwa miouroung dla mirungi południowej[14].
  • Rhinophoca: gr. ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”; rodzaj Phoca Linnaeus, 1758 (foka)[15].
  • Physorhinus: gr. φυσα phusa „miech, pęcherz”; ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos, pysk”[16]. Gatunek typowy: Phoca proboscidea Péron, 1816 (= Phoca leonina Linnaeus, 1758).

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki[10][9]:

Uwagi

  1. ↑ Młodszy homonim Macrorhinus Latreille, 1825 (Coleoptera).
  2. ↑ Niepoprawna późniejsza pisownia Macrorhinus F. Cuvier, 1826.
  3. ↑ a b Niepoprawna późniejsza pisownia Mirounga J.E. Gray, 1827.
  4. ↑ Nazwa zastępcza dla Macrorhinus F. Cuvier, 1826.
  5. ↑ Młodszy homonim Physorhinus Germar, 1840 (Coleoptera).

Przypisy

  1. ↑ Mirounga, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ J. E. Gray: Species of Mammalia. W: F. Cuvier & E. Griffith: The animal kingdom: arranged in conformity with its organization. Cz. 5: Mammalia. London: Printed for G.B. Whittaker, 1827, s. 179. (ang.).
  3. ↑ F. Cuvier: Dictionnaire des sciences naturelles, dans lequel on traite méthodiquement des différens êtres de la nature, considérés soit en eux-mêmes, d’après l’état actuel de nos connoissances, soit relativement à l’utilité qu’en peuvent retirer la médecine, l’agriculture, le commerce et les artes. Suivi d’une biographie des plus célèbres naturalistes. T. 39. Strasbourg & Paris: F. G. Levrault & Le Normant, 1826, s. 551. (fr.).
  4. ↑ J.E. Gray: Synopsis of the species of the class Mammalia. W: E. Griffith (red.): Animal Kingdom arranged in conformity with its organization, by the Baron Cuvier, member of the Institute of France, &c. &c. &c. with additional descriptions of all the species hitherto named, and of many not before noticed. Cz. 5. London: G.B. Whittaker, 1827, s. 180. (ang.).
  5. ↑ T. Brown: The zoologist’s text-book, embracing the characters of the classes, orders, and genera, of almost the whole animal kingdom; together with an example of a species of nearly each genus, and a complete glossary of technical terms. Cz. 1. Glasgow: A. Fullarton, & co, 1833, s. 89. (ang.).
  6. ↑ J.E. Gray: Synopsis of the contents of the British Museum. Wyd. 44. London: Woodfall, 1842, s. 16. (ang.).
  7. ↑ J.G. Wagler: Natürliches System der Amphibien, mit vorangehender Classification der Säugethiere und Vögel. Ein Beitrag zur vergleichenden Zoologie. München, Stuttgart und Tübingen: In der J.G. Cotta’scchen Buchhandlung, 1830, s. 27. (niem.).
  8. ↑ C.W.L. Gloger: Gemeinnütziges Hand- und Hilfsbuch der Naturgeschichte. Für gebildete Leser aller Stände, besonders für die reifere Jugend und ihre Lehrer. Breslau: A. Schulz, 1842, s. xxxiv, 163. (niem.).
  9. ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 154. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  10. ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 442. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  11. ↑ a b c d B. Stewart: Family Phocidae (Earless Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 170–171. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
  12. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Mirounga. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-09-19].
  13. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 394.
  14. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 428.
  15. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 607.
  16. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 537.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
See elefanten.jpg
Northern elephant seal, male and female (Mirounga angustirostris), Gulf of the Farallones National Marine Sanctuary (California)