Misjonarze Najświętszego Serca Jezusowego

Misjonarze Najświętszego Serca Jezusowego
Dewiza: Aby wszędzie było miłowane Najświętsze Serce Jezusowe!
Nazwa łacińskaMissionarii Sacratissimi Cordis Iesu
Skrót zakonnyMSC
Wyznaniekatolicyzm
KościółKościół łaciński
Status kanonicznyinstytut życia konsekrowanego
ZałożycielJules Chevalier
Data założenia1854
PrzełożonyMark McDonald MSC
Liczba członków2100 (2006)
Strona internetowa

Misjonarze Najświętszego Serca Jezusowego (łac. Missionarii Sacratissimi Cordis Iesu) – katolicki instytut życia konsekrowanego, założony w 1854 przez francuskiego księdza Jules'a Chevaliera, ówczesnego proboszcza parafii w Issoudun. Obecnie członkowie zgromadzenia działają w 55 krajach na całym świecie[1]. Od września 2017 stanowisko przełożonego generalnego zajmuje pochodzący z Gwatemalii ks. Mario Absalón Alvardo Tovar. Siedziba władz centralnych instytutu znajduje się w Rzymie[2]. Liczy ok. 2100 członków (stan na maj 2006)[3].

Historia

Ks. Jules Chevalier już od czasów swoich studiów w seminarium myślał o założeniu nowego zgromadzenia zakonnego, którego duchowość podkreślałaby łaskawą i współczującą miłość Boga, będącą remedium na zło widoczne w codziennym życiu ludzi. Pomysł ten spotkał się jednak z rezerwą władz kościelnych. Po objęciu parafii w Issoudun, Chevalier oraz jego współpracownik ks. Maugenest odprawiali nowennę do Matki Bożej, z prośbą o wspomożenie ich idei. Chevalier zobowiązał się, iż w przypadku spełnienia prośby, złoży Matce Boże specjalne wotum dziękczynne. 8 grudnia 1854, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Chevalier otrzymał duży datek pieniężny od anonimowego darczyńcy, z przeznaczeniem na utworzenie ośrodka misyjnego[1]. Wkrótce potem inny darczyńca ustanowił coroczną rentę pozwalającą obu księżom na utrzymanie się nawet po rezygnacji z pracy w parafii. Po uzyskaniu zgody miejscowego arcybiskupa, Chevalier w 1855 kupił starą winnicę i tam założył pierwszy dom zakonny[3]. W 1859 Chevalier uroczyście nadał Maryi tytuł Matki Bożej Najświętszego Serca Jezusowego i wprowadził do swojego zgromadzenia jej szczególny kult, co miało stanowić obiecane wotum dziękczynne[4].

Pod koniec XIX wieku zgromadzenie zaczęło wysyłać księży na misje poza Europą, przede wszystkim w Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej. Uczyniło to na polecenie papieża Leona XIII[1].

Struktura

Podstawową jednostką administracyjną wewnątrz zgromadzenia są prowincje. Mniejsze grupy księży działają jako proprowincje, unie lub regiony.

Wybrani członkowie

Według stanu na 19 sierpnia 2018[6], członkami zgromadzenia jest jeden kardynał, 2 arcybiskupów i osiemnastu biskupów, w tym czterech w Papui-Nowej Gwinei, Indonezji oraz Brazylii, 3 w Peru, 2 na Dominikanie, a także po jednym na Filipinach, Kiribati i w Południowej Afryce.

Trzej arcybiskupi należący do zgromadzenia, w tym jeden kardynał to:

Przypisy

  1. ↑ a b c We Are Missionaries of the Sacred Heart of Jesus (ang.). misacor.org, 2014-10-10. [dostęp 2014-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-17)].
  2. ↑ Missionaries of the Sacred Heart of Jesus (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2012-01-03].
  3. ↑ a b Stephen Cuyos: Who We Are (ang.). misacor.org.au, 2006-05-19. [dostęp 2012-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-06)].
  4. ↑ Our Lady of the Sacred Heart of Jesus (ang.). misacor.org, 2011-02-28. [dostęp 2012-01-03].
  5. ↑ MSC Around the World (ang.). misacor.org, 2011-07-25. [dostęp 2012-01-03].
  6. ↑ Missionaries of the Sacred Heart of Jesus (M.S.C.), „GCatholic” [dostęp 2018-08-19].