Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2011
| |||
| Szczegóły | |||
| Organizacja | |||
|---|---|---|---|
| Termin | 18 czerwca – 17 lipca 2011 | ||
| Zwycięzca | |||
| Król strzelców |
| ||
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2011 – dziesiąte mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 18 czerwca – 17 lipca 2011 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
W pierwszych dwóch turniejach triumfowali Anglicy pokonując w finałach Hiszpanów[1] i Portugalczyków[2], w trzecim zaś niespodziewanie najlepsi okazali się Rosjanie[3]. Angielskiemu zespołowi do triumfu w końcowej klasyfikacji wystarczało zatem zdobycie czwartego miejsca w ostatnich zawodach[4], uplasowali się jednak na piątej lokacie, a dzięki przyłożeniu Gonçalo Foro w ostatniej minucie finałowego pojedynku wygrali Portugalczycy. Dzięki zwycięstwu w tym turnieju reprezentanci Portugalii zdobyli jednocześnie mistrzostwo Europy, srebrny medal ze stratą jednego punktu przypadł Anglii, zaś brązowy Hiszpanii[5][6][7].
Po zakończeniu cyklu FIRA-AER opublikowała statystyki[8]. Najwięcej punktów zdobył Anglik Christian Lewis-Pratt (191)[9], w klasyfikacji przyłożeń triumfował zaś jego rodak Nicholas Royle (35)[10].
Informacje ogólne
System rozgrywek mistrzowskich został zmodyfikowany w perspektywie turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016[11]. Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w dwunastozespołowej obsadzie – czterech w Grand Prix Series, dwóch w Dywizji A oraz jednym w Dywizji B[12][13].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w czerwcu i lipcu – w Lyonie, Moskwie, Barcelonie i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[14]:
| Miejsce | Punkty |
|---|---|
| 1 | 18 |
| 2 | 16 |
| 3 | 15 |
| 4 | 14 |
| 5 | 12 |
| 6 | 10 |
| 7 | 8 |
| 8 | 6 |
| 9 | 4 |
| 10 | 3 |
| 11 | 2 |
| 12 | 1 |
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[15]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[16].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku uzupełnionego o Anglię i Walię, które uplasowano na miejscach 6–7 w rozgrywkach elity[17].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków zmodyfikowany w związku z dołączeniem od 2012 roku reprezentacji Szkocji – po zakończonym sezonie dwie najsłabsze reprezentacje z Grand Prix Series oraz Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz Dywizji B[18][19][20].
Uczestnicy
Obsada turniejów została ustalona na podstawie wyników osiągniętych w poprzednich mistrzostwach[21].
| GPS | Dywizja A | Dywizja B |
|---|---|---|
|
Turnieje
Lyon (18-19 czerwca)
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Moskwa (25-26 czerwca)
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Barcelona (9-10 lipca)
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Bukareszt (16-17 lipca)
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klasyfikacja końcowa[22]
| Poz. | Drużyna | LYO | MOS | BAR | BUK | Ogółem | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Punkty | +/- | Punkty | +/- | Punkty | +/- | Punkty | +/- | Punkty | +/- | ||
 |  Portugalia | 14 | +16 | 16 | +112 | 15 | +47 | 18 | +102 | 63 | +277 |
 |  Anglia | 18 | +136 | 18 | +114 | 14 | +84 | 12 | +116 | 62 | +450 |
 |  Hiszpania | 16 | +109 | 15 | +53 | 12 | +152 | 16 | +131 | 59 | +445 |
| 4 |  Rosja | 12 | +21 | 8 | +66 | 18 | +73 | 14 | +11 | 52 | +171 |
| 5 |  Francja | 15 | +61 | 12 | +51 | 8 | +32 | 15 | +36 | 50 | +180 |
| 6 |  Gruzja | 8 | +43 | 14 | -30 | 3 | -45 | 10 | +4 | 35 | -28 |
| 7 |  Włochy | 4 | +12 | 6 | -18 | 16 | +51 | 8 | -35 | 34 | +10 |
| 8 |  Walia | 10 | +2 | 10 | -2 | 4 | +1 | 6 | -33 | 30 | -32 |
| 9 |  Ukraina | 3 | -22 | 3 | -44 | 10 | -65 | 4 | -37 | 20 | -168 |
| 10 |  Holandia | 6 | -105 | 1 | -144 | 6 | -76 | 2 | -87 | 15 | -412 |
| 11 |  Rumunia | 2 | -86 | 4 | -39 | 2 | -112 | 3 | -27 | 11 | -264 |
| 12 |  Mołdawia | 1 | -187 | 2 | -119 | 1 | -142 | 1 | -181 | 5 | -629 |
Przypisy
- ↑ GPS In Lyon, England won the first tournament of 7's Grand Prix Series (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ Wonderful England ! Winner of Moscow 7's GPS 2011 (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-22)].
- ↑ GPS Stage 3 in Barcelona - Fantastic victory of Russia in Barcelona (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-12)].
- ↑ The stakes of Bucharest's tournaments (Seven's Grand Prix Series and Top 12) (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-20)].
- ↑ 7's Grand Prix Series final tournament - Portugal on top of Europe (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-15)].
- ↑ Final try allows Portugal to win the tournament… and the title of European Champion (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-08)].
- ↑ Mistrzostwa Europy 7-17/07/2011 (pol.). pzrugby.pl. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-07)].
- ↑ Seven's Grand Prix Series : the outcomes (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-15)].
- ↑ Rankings of best Scorers 2011 7's Grand Prix Series (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-22)].
- ↑ Rankings of best Try Scorers 2011 7's Grand Prix Series (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-22)].
- ↑ Rewolucyjne zmiany w rugby 7 (pol.). sport.trojmiasto.pl. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-02)].
- ↑ 7s Rugby - Start of 2011' Competitions (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ PRESS RELEASE (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-17)].
- ↑ Tournament Manual, s. 8, 27–28
- ↑ Tournament Manual, s. 15
- ↑ Tournament Manual, s. 33–35
- ↑ Tournament Manual, s. 7, 28
- ↑ Tournament Manual, s. 27
- ↑ MEN’S EUROPEAN 7’S CHAMPIONSHIP 2011 Group A & B – Technical Manual (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-09)].
- ↑ Mistrzostwa Europy 7 (pol.). pzrugby.pl. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-17)].
- ↑ Tournament Manual, s. 7
- ↑ Ranking 7s Grand Prix Series competition (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-15)].
Bibliografia
- MEN’S 7’S GRAND PRIX SERIES 2011 – Tournament Manual (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-10)].
- 2011 - Grand Prix Series (ang.). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
Linki zewnętrzne
- Strona FIRA-AER (ang. • fr.)
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Autor: https://phabricator.wikimedia.org/diffusion/GOJU/browse/master/AUTHORS.txt, Licencja: MIT
An icon from the OOjs UI MediaWiki lib.
Autor: https://phabricator.wikimedia.org/diffusion/GOJU/browse/master/AUTHORS.txt, Licencja: MIT
An icon from the OOjs UI MediaWiki lib.
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
.svg)
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
.svg)
