Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1925)

Mistrzostwa Polski 1925

1923 (1924) 1926
Szczegóły
Państwo	Polska
Liczba zespołów	9
Termin	29 marca 1925 – 30 sierpnia 1925
Liczba meczów	25
Liczba stadionów	9 (w 9 miejscowościach)
Liczba bramek	90
Zwycięzca	Pogoń Lwów (3. tytuł)
Król strzelców	Henryk Reyman (11 goli[1])

Okręgi piłkarskie biorące udział w MP 1925.

(c) Lukasb1992 at pl.wikipedia, CC BY-SA 3.0

Pogoń Lwów

Polonia Warszawa

Warta Poznań

Wisła Kraków

ŁKS

AKS Królewska Huta

Lublinianka

TKS Toruń

Pogoń Wilno

Lokalizacja siedzib klubów, grających w fazie finałowej mistrzostw Polski 1925.

Mistrzostwa Polski w piłce nożnej 1925 – 5. edycja oficjalnych mistrzostw Polski w piłce nożnej mężczyzn (rozegrana po rocznej przerwie, spowodowanej odwołaniem mistrzostw Polski 1924), a czwarta dokończona oraz zakończona wyłonieniem zwycięzcy (mistrzostwa Polski 1920 zostały bowiem przerwane na skutek trwającej wojny polsko-bolszewickiej). Organizatorem rozgrywek był Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN). Całą rywalizację przeprowadzono systemem mieszanym (quasi ligowym), po raz pierwszy w historii na przełomie dwóch lat kalendarzowych 1924 i 1925, jako sezonie (tzw. cyklem „jesień-wiosna”). Latem i jesienią 1924 odbyły się mistrzostwa poszczególnych okręgów, które wyłoniły uczestników fazy finałowej mistrzostw Polski 1925.

Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 154 dni – od 29 marca 1925 do 30 sierpnia 1925. W 25 meczach (24 rozstrzygniętych i 1 remisowym) – rozegranych w jej ramach – formalnie uzyskano 90 bramek, co daje średnią 3,60 gola na mecz. Faktycznie strzelono co prawda 98 goli (średnio: 3,92 gola na mecz), jednak trzy spotkania grupy południowej z udziałem Amatorskiego KS Królewska Huta (AKS–Wisła 4:3, Wisła–AKS 5:2, ŁKS–AKS 2:1) zweryfikowano jako walkowery 3:0 dla rywali, z powodu „braku potwierdzenia statusu narodowościowego” (tzw. kwestia optantów^[2], czyli zawodników drużyn górnośląskich przyznających się do narodowości i obywatelstwa niemieckiego, którzy nie mogli zostać członkami PZPN, jako obcokrajowcy)^[3]. Tytuł mistrza Polski po raz trzeci z rzędu wywalczyła Pogoń Lwów, a koronę króla strzelców zawodnik Wisły Kraków – Henryk Reyman, zdobywca 11 trafień^[2].

Podczas 6. Walnego Zgromadzenia PZPN, zorganizowanego w dniach 28 lutego–1 marca 1925 w Krakowie zatwierdzono regulamin fazy finałowej mistrzostw Polski^[3]. Po raz pierwszy w historii wzięło w niej udział dziewięć drużyn. Rywalizację przeprowadzono w dwóch etapach: najpierw uczestników podzielono na trzy trój-zespołowe równorzędne grupy (południową, północną i wschodnią), a ich zwycięzcy stworzyli w drugim etapie kolejną grupę (finałową), której triumfator zostawał mistrzem Polski. W obydwu fazach grano systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”. Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało gwarancji występu w fazie finałowej następnej edycji.

Faza eliminacyjna

W związku z odwołaniem fazy finałowej mistrzostw Polski 1924, fazę eliminacyjną mistrzostw Polski 1925 przeprowadzono latem i jesienią 1924. Doprowadziło to zmiany, obowiązującego w latach 1920–1923, systemu „wiosna-jesień” na cykl „jesień-wiosna” (po raz pierwszy w historii rozgrywek o mistrzostwo Polski). Zmiana miała charakter tymczasowy, a jej celem było płynne przejście do poprzednio obowiązującego systemu („wiosna-jesień”), począwszy od sezonu 1926. Dlatego w 1925 mistrzostw okręgowych nie organizowano.

Faza finałowa

Etap pierwszy

Tabela końcowa grupy południowej

Dodatkowe spotkanie o awans do grupy finałowej, rozegrane 11 czerwca 1925, na neutralnym boisku (stadionie Czarnych Lwów)^[4]:
ŁKS Łódź – Wisła Kraków 3:6 (2:2)
Awans: Wisła Kraków

Tabela końcowa grupy północnej

Tabela końcowa grupy wschodniej

Legenda:

Grupa finałowa

Tabela końcowa

M	Nazwa klubu	Mecze	Punkty	Bramki
1	Pogoń Lwów	4	7	8:3
2	Warta Poznań	4	3	5:12
3	Wisła Kraków	4	2	6:4

Legenda:

Najlepsi strzelcy

Ciekawostki

• Pierwszy etap rozgrywek fazy finałowej mistrzostw Polski (trzy grupy po trzy drużyny w każdej) nieco żartobliwie określano systemem „trzy po trzy”^[5];
• Zgodnie z regulaminem, Pogoń Lwów zostając mistrzem Polski po raz trzeci w historii zdobyła na własność przechodnie trofeum przyznawane najlepszej drużynie w kraju (puhar wędrowny, ufundowany przez Ministerstwo Zdrowia Publicznego przed rozpoczęciem mistrzostw 1921). Ciekawostkę stanowi fakt, że z chwilą trzeciego triumfu „Pogoniarzy” (formalnie 30 sierpnia 1925, faktycznie tytuł został przez nich wywalczony już 12 lipca 1925^[3]) Ministerstwo Zdrowia Publicznego już nie istniało^[2];
• Faktycznie, w fazie finałowej mistrzostw Polski 1925 zdobyto 98 goli. Jednak 17 z nich padło w trzech spotkaniach zweryfikowanych później, jako walkowery (3:0). Stąd wzięła się różnica 8 bramek, pomiędzy oficjalnymi statystykami, a rzeczywistą liczbą trafień^[2];
• Za sprawą przyznania walkowerów przeciwko Amatorskiemu KS Królewska Huta stali działacze Wisły Kraków, którzy złożyli stosowny protest do Wydziału Gier i Dyscypliny PZPN. Miało to związek z faktem zajęcia przez „Białą Gwiazdę” zaledwie 2. miejsca w tabeli grupy południowej. Po zweryfikowaniu wyników trzech meczów z udziałem AKS-u okazało się, że Wisła wyprzedziła ŁKS Łódź. Dlatego postanowiono zorganizować dodatkowy mecz o awans do grupy finałowej, pomiędzy ŁKS-em i Wisłą^[6];
• Po wywalczeniu trzeciego z rzędu tytułu mistrzowskiego i czterech latach pracy w Pogoni Lwów, austriacki trener tego klubu – Karl Fischer odszedł do włoskiego drugoligowca AS Edera Triest. W grudniu 1925 – dzięki jego namowom – do tej drużyny trafili dwaj zawodnicy „Pogoniarzy”: bramkarz Emil Görlitz i napastnik Józef Słonecki. Stali się oni wówczas pierwszymi polskimi piłkarzami zawodowymi^[3].

Klasyfikacja medalowa po MP 1925

	Klub
1.	Pogoń Lwów	3	0	0
2.	Cracovia	1	0	1
3.	Warta Poznań	0	2	2
4.	Polonia Warszawa	0	1	1
	Wisła Kraków	0	1	1
6.	ŁKS Łódź	0	0	1

Zobacz też

• Polskie nieligowe rozgrywki w piłce nożnej
• Okręgowe ligi polskie w piłce nożnej (1924)
• Okręgowe ligi polskie w piłce nożnej (1925)

Przypisy