Mit Aino
| ||
 | ||
| Autor | Akseli Gallen-Kallela | |
|---|---|---|
| Data powstania | 1891 | |
| Medium | olej na płótnie | |
| Wymiary | 200 × 413 cm | |
| Miejsce przechowywania | ||
| Lokalizacja | Ateneum (Helsinki) | |
Mit Aino (fiń. Aino-taru) – tryptyk Gallen-Kalleli, pierwszy obraz z serii wielu inspirowanych fińskim eposem narodowym Kalevalą.
Historia
Pierwszy obraz Gallen-Kalleli z serii wielu inspirowanych mitami Kalevali[1]. Przedstawia historię Aino, siostry Joukahainena.
Joukahainen wyzwał Väinämöinena – najstarszego syna bogini Ilmatar, wiekowego zaklinacza na pojedynek śpiewaczy. Jednak starszy i potężniejszy Väinämöinen pokonał go, zatapiając po sam czubek głowy w bagnie. Joukuhainen w zamian za ocalenie życia obiecał zwycięzcy swoją siostrę za żonę. Matce Aino i Joukahainena schlebiała wizja małżeństwa córki z Väinämöinenem, Aino jednak nie była chętna wychodzić za starca. Zdesperowana pobiegła nad brzeg jeziora, by popływać z pannami boginki wodnej Vellamo. Naga przysiadła na skale która nagle pogrążyła się w toni wodnej. Aino utonęła, lecz nie umarła. Väinämöinen wyłowił ją przy pomocy magicznej sieci, jednak Vellamo zdążyła zmienić dziewczynę w rybę. Kiedy Väinämöinen nie rozpoznał w rybie dawnej narzeczonej i zabierał się do patroszenia, Aino uciekła do wody, gdzie z powrotem przybrała ludzką postać[2].
Gallen-Kallela namalował dwie wersje obrazu – pierwszą podczas pobytu w Paryżu w 1889 roku (wersja ta znajduje się w kolekcji Banku Finlandii) i drugą – na zlecenie senatu – po powrocie z Karelii w 1891 roku (dzieło znajduje się w zbiorach muzeum sztuki Ateneum)[3]. Gallen-Kallel zaprojektował i wykonał również ramy obydwu tryptyków. Pierwszą zdobią złote swastyki na ciemnym tle – symbol wieczności i szczęścia, drugą karelskie motywy dekoracyjne i wersy Kalevali[4].
Modelką postaci Aino z 1891 roku była Mary Helena Slöör – żona artysty, a postaci Väinämöinena Rimmi Uljaska z Karelii, gdzie malarz z żoną spędzali miesiąc miodowy i gdzie Gallen-Kallela rozpoczął malowanie obrazu[1][5][6].
Mit Aino z 1891 roku został pokazany rok później na Salonie Paryskim, lecz nie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem[7].
Opis
Obraz (200 × 413 cm[5]) podzielony jest na trzy części. W lewym skrzydle ukazana jest scena pierwszego spotkania Aino i Väinämöinena. Na prawym widać Aino zanim znalazła się w wodzie – siedzącą na skale, rozważającą rzucenie się do wody, by uniknąć małżeństwa z Väinämöineem[8]. W części środkowej przedstawiono ucieczkę Aino przed Väinämöinenem[9].
Przypisy
- ↑ a b Ateneum: Kalevala (ang.). [dostęp 2021-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Kalewala, das National-Epos der Finnen. 1852, s. 11–27. [dostęp 2018-01-20]. (niem.)
- ↑ Tuija Wahlroos: Bank of Finland: Akseli Gallen-Kallela The Aino TripTych. Bank of Finland, s. 5. [dostęp 2018-01-20]. (ang.)
- ↑ Tuija Wahlroos: Bank of Finland: Akseli Gallen-Kallela The Aino TripTych. Bank of Finland, s. 14. [dostęp 2018-01-20]. (ang.)
- ↑ a b Gallen-Kallela: Akseli Aino Myth, Triptych 1891 (ang.). [dostęp 2021-12-06].
- ↑ Tuija Wahlroos: Bank of Finland: Akseli Gallen-Kallela The Aino TripTych. Bank of Finland, s. 15. [dostęp 2018-01-20]. (ang.)
- ↑ Tuija Wahlroos: Bank of Finland: Akseli Gallen-Kallela The Aino TripTych. Bank of Finland, s. 16. [dostęp 2018-01-20]. (ang.)
- ↑ Michelle Facos: An Introduction to Nineteenth-Century Art. Taylor & Francis, s. 398. ISBN 978-1-136-84071-5. [dostęp 2011-12-02]. (ang.)
- ↑ Kati Koppana: Snake fat and knotted threads: an introduction to traditional Finnish healing magic. Heart of Albion, 2003, s. 78. ISBN 978-1-872883-65-6. [dostęp 2011-12-02]. (ang.)