Miyun Yuanwu

Miyun Yuanwu 密雲圓悟
Jiang
Ilustracja
Mistrz Chan Miyun Yuanwu
Data i miejsce urodzenia

1566
pow. Yixing w pref. Changzhou

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1642
Tongxuan si

Szkoła

linji

Nauczyciel

Huanyou Zhengchuan

Następca

Feiyin Tongrong, Hanyue Fazang, Muchen Daomin, Poshan Haiming i inni

Zakon

chan

Miyun Yuanwu (chiń. 密雲圓悟, pinyin Mìyún Yuánwù; kor. 밀운원오 Mirun Wŏno; jap. Mitsuun Engo; wiet. Mật Vân Viên Ngộ; ur. 1566, zm. 7 lipca 1642) – chiński mistrz chan szkoły linji, jeden z najwybitniejszych mistrzów XVII-wiecznego zrewitalizowanego chanu.

Życiorys

Mistrz urodził się w rodzinie Jiang w powiecie Yixing w prefekturze Changzhou. Uczęszczał do wiejskiej szkoły w wieku lat 6, jednak bardzo nielubił klasyki konfucjańskiej. W wieku 8 lat rozpoczął samodzielnie praktykę nianfo – recytowania imienia Buddy. W 15 r. życia został zmuszony do uprawiania ziemi i rybołówstwa. W wieku lat 16 został ożeniony. Gdy miał 21 lat podczas czytania Sutry ołtarzowej doznał olśnienia i został przyciągnięty przez nauki chan.

W 1594 r. odszedł od swojej rodziny i wstąpił do buddyjskiego zakonu.

Jego nauczycielem został mistrz Huanyou Zhengchuan i Miyun stopniowo zyskiwał jego zaufanie. Został mianowany zarządcą klasztoru Yuwang w Changzhou, w czasie gdy jego nauczyciel udał się do Pekinu w 1603 r. Wtedy podczas przejścia przez górę Tongguan osiągnął oświecenie. Po tym zdarzeniu został wezwany do Pekinu do pomocy swojemu mistrzowi.

Miyun przebywał przy swoim mistrzu w Bejingu przez 2 lata. Po tym okresie, czyli w 1607 r., powrócił na południe i rozpoczął wędrówkę po klasztorach buddyjskich. Podczas podróży na górę Tiantai w Zhejiangu, odwiedził w Shaoxing Zhou Rudenga i Tao Wanglinga. Był to przełom w jego karierze. Zhou Rudeng i Tao Wangling byli przywódcami ruchu Wanga Yangminga we wschodnim Zhejiangu. Organizowali oni spotkania poświęcone wykładom i czytaniom, na które zapraszano także mnichów buddyjskich. Ikonoklastyczny styl Miyuna wywarł na nich wielkie wrażenie.

W następnym roku mistrz zamieszkał w prywatnej świątyni Wanglinga – Husheng an. Jego sława jako autentycznego mistrza chan rozprzestrzeniała się, chociaż formalnie nie był jeszcze spadkobiercą Zhenchuanga.

Gdy mistrz Miyuna powrócił z Bejingu, przekazał mu szatę Dharmy i zaakceptował go jako swojego spadkobiercę.

Kariera Miyuna po 1607 r. była niezwykle owocna. Po 3-letnim okresie całkowitego odosobnienia się po śmierci Zhenchuanga, przyjął w 1617 r. funkcję opata w klasztorze Yuwang na górze Longchi. W 1623 roku był opatem klasztoru Tiantai Tongxuan si. W 1624 r. przeniósł się na górę Jinsu, gdzie także był opatem. W 1630 r. został opatem słynnego klasztoru Wanfu na górze Huangbo. W 1631 przebywał w klasztorze Ayuwang, jednak jeszcze w tym samym roku przeniósł się do klasztoru Tiantong i był jego opatem przez 11 lat. Klasztor ten był prawie całkowicie zniszczony po wielkiej powodzi z 1587 r. W 1633 r. mistrz rozpoczął publikację wydawnictwa klasztornego, które zaczęło propagować ten klasztor i przywracać ludziom wiarę w niego. Już w latach 1635–1641 klasztor został całkowicie odbudowany. Przebywało w nim 1500 znakomicie zorganizowanych mnichów.

Około 1640 roku wpływy Miyuna były olbrzymie. W 1641 r. ponownie został opatem klasztoru Ayuwang. Jego linia przekazu dzierżyła dwa najbardziej prestiżowe w Chinach klasztory (z pięciu): Jinsu (Feiyin Tongrong) i Tiantong (Miyun). Oba te klasztory były zupełnie niezależne. Jednak gdy znalazły się w posiadaniu Miyuna i Feiyina, miejscowi patroni (dla których lokalne klasztory były terenem ich wpływów) poczuli się zagrożeni, gdyż przypuszczali, iż klasztor Jinsu stanie się filią klasztoru Tiantong. W wyniku tej kontrowersji Miyun musiał udać się do Jinsu si i wyjaśnić sprawę tak, aby uspokoić miejscowych notabli[1].

W 1641 r. otrzymał honorową purpurową szatę od cesarza i został opatem słynnego klasztoru Bao’en w Nankinie. Jednak później zrezygnował z tego stanowiska.

Zmarł w 1642 r. w klasztorze Tongxuan. Miał 12 spadkobierców Dharmy i 300 osobiście przez niego wyświęconych mnichów.

Nauki i działalność

Miyun uważał się za bezpośredniego spadkobiercę linii przekazu szkoły linji, jak najbardziej ortodoksyjnej. Odnowił styl tej szkoły, chociaż jego intensywne używanie okrzyków i uderzeń nie było zbyt autentyczne, gdyż nie traktował ich symbolicznie, jak często robili to dawni mistrzowie, tylko jako obowiązkowy styl. W 1608 r. wysoko postawiony patron odwiedził go i zastał mistrza czytającego klasykę konfucjańską i powiedział „To nie jest twój interes”. Mistrz natychmiast uderzył go w twarz[2]. Wangling musiał tłumaczyć oburzonemu notablowi, że to jest styl mistrza i nie ma w tym niczego personalnego. Oprócz medytacji, krzyków i uderzeń, za zupełnie prawidłową uważał praktykę powtarzania Emitufo (budda Amitabha), czyli „nianfo”.

Miyun był bardzo zainteresowany rozszerzaniem swojej linii przekazu. Miał ostatecznie 12 spadkobierców Dharmy. Co charakterystyczne, opatami klasztoru Tiantong zostawali tylko i wyłącznie mistrzowie z jego linii przekazu. Jego linia przekazu Dharmy została przeniesiona do Japonii przez mistrza Yinyuana Longqiego, którego nauczycielem był uczeń Miyuna – Feiyin Tongrong (費隱通容). Z tego powodu jest on czczony w klasztorze szkoły ōbaku Mampuku w Uji.

Gdy pod koniec okresu dynastii Mingów do Chin przybyli jezuci prowadzeni przez Mattea Ricciego przyjęli oni taktykę sprzymierzania się z konfucjanistami i niszczenia buddyzmu. Miyun zaangażował się w ruch antychrześcijański w 1635 r. Napisał wtedy 3 polemiczne eseje[3].

W ciągu całego swojego życia aktywnie angażował się w różne polemiki dotyczące tak linii przekazu, jak i nauk chan.

Prace literackie

  • Miyun Yuanwu chanshi Tiantong zhishuo (lub Tiantong zhishuo) – polemiczne eseje (Bezpośrednie uwagi mistrza chan Miyuna Yuanwu z góry Tiantong)
  • Biantian sashuo – polemiczne eseje antychrześcijańskie
  • Jupingshuo – (Esej komentujący [dzieło Sengzhao])

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza pokolenie od Bodhidharmy.
Druga liczba oznacza pokolenie od Linjiego Yixuana
Trzecia liczba oznacza początek nowej generacji w innym kraju

Przypisy

  1. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 262.
  2. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 87.
  3. ↑ Tamże, s. 307.

Bibliografia

  • Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China. Oxford University Press, Oxford, 2008. s. 457 ISBN 978-0-19-533357-2.

Media użyte na tej stronie

Chan Master Miyun Yuanwu.gif
Portrait of Chan Master Miyun Yuanwu