Mizuko-kuyō

Mizuko-kuyō, mizugo-kuyō (jap. 水子供養; rytuały czczące pamięć martwych niemowląt i abortowanych płodów) – (1) mizuko → martwy lub poroniony płód (dosł.: wodne dzieci); (2) kuyō → różnego rodzaju obrzędy, rytuały w Japonii przed posągiem Buddy, Jizō, przy grobie zmarłego lub w domu, polegające na składaniu materialnych lub niematerialnych (duchowych, moralnych, np. czytanie sutr) ofiar oraz próśb o boską ochronę i szczęście w następnym świecie^[1][2][3].

Buddyzm stanowczo potępia aborcję, którą uważa za jednoznaczną z zabójstwem człowieka^[4], jednak w Japonii i sąsiednich krajach Azji aborcja i dzieciobójstwo były historycznie dosyć powszechnym zjawiskiem, często wynikającym z ubóstwa. Od lat 70. XX wieku obserwuje się w Japonii wzrost popularności mizuko-kuyō. Powstały nawet specjalne świątynie (np. Shiun-zan Jizō-ji), które zajmują się tylko takimi rytuałami. Przyczyny tego są niejasne, ponieważ liczba aborcji i przypadków śmierci prenatalnej ciągle maleje w Japonii. Być może powodem jest rosnąca wrażliwość społeczna na te kwestie^[1][3].

Buddyzm głosi, że bosatsu Jizō takie nienarodzone dzieci (które nie widziały matki) może pocieszyć i umożliwić im ponowne narodziny. Z tych powodów istnieją obrzędy mizuko-kuyō oraz popularny kult Jizō^[1][3].

Galeria

• 

  Mizuko-Jizōson w świątyni Chinkoku-ji (Kiusiu)

• 

  Jizō i „wieża pamięci” (kuyō-tō) po prawej

• 

  Ozdobione przez rodziców posążki Jizō w świątyni Zōjō-ji w Tokio

• 

  (c) Tomi Mäkitalo, CC BY-SA 3.0

  Mizuko-Jizō

Przypisy