Mościc ze Stęszewa

Mościc ze Stęszewa herbu Łodzia (zm. 1425/26) – kasztelan poznański.

Życiorys

Mościc ze Stęszewa był synem kasztelana międzyrzeckiego Przedpełka ze Stęszewa oraz jego żony Zofii. Na dworze Władysława Jagiełły rozpoczynał karierę i, gdzie występuje od 1394 roku[1]. Otrzymał w 1400 roku wysoki urząd kasztelana poznańskiego. Obracał się w kręgu Sędziwoja z Szubina i wielkopolskich stronników Zygmunta Luksemburskiego. W 1402 roku zabiegał o przyjęcie przez Polskę w zastaw Nowej Marchii, a w 1405 roku paktował o wykup Drezdenka przez Polskę[1]. Przebywał często w następnych latach w Wielkopolsce i zasiadał tam w sądach wiecowych i królewskich. W 1410 roku uczestniczył w kampanii wojennej przeciw Krzyżakom, a po bitwie grunwaldzkiej otrzymał od Jagiełły w zarząd miasto Grudziądz[1]. Zapewne, uczestniczył również w następnych wyprawach przeciwkrzyżackich lat 1414, 1419, 1422, jednak przede wszystkim pełnił misje dyplomatyczne. Często był łącznikiem pomiędzy Zygmuntem Luksemburskim a Władysławem Jagiełłą[1].

Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[2]. Wielokrotnie posłował na Węgry (począwszy od 1408 roku), a Luksemburczyk obdarzał go nadaniami na Słowacji (m.in. w 1410 roku zastawem zamku i miasta Śintava i w 1413 roku kilku wsi pod Bratysławą) i nazywał go także swym rycerzem nadwornym[1]. Był sygnatariuszem pokoju mełneńskiego 1422 roku[3]. W 1425 roku Mościc ostatni raz posłował na Węgry[1].

Był w Wielkopolsce niewątpliwie jednym z najbogatszych ludzi pierwszej ćwierci XV w. Był w posiadaniu dziedzicznego Stęszewa i przyległych wsi Rosnowo, Dębno, niedalekie Dopiewo i Dopiewiec[1]. Po 1401 roku kupił rozległy klucz dóbr opalenickich i miał również część klucza kórnickiego, a w 1419 zamienił go na Koźmin z przyległościami. Trzymał także w zastawie dobra królewskie: Mosinę z przyległościami (już przed 1397) i Odolanów. Zmarł (być może na Węgrzech) po 4 czerwca 1425 roku[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 497.
  2. ↑ Statuta, Prawa Y Constitucie Koronne Łacinskie Y Polskie z Statutow Łaskiego Y Herborta Y Z Constituciy Koronnych Zebrane, Kraków 1600, s. 749.
  3. ↑ Maciej Dogiel, Codex Diplomaticus Regni Poloniae Et Magni Ducatus Litvaniae : In Quo Pacta, Foedera, Tractatus Pacis, Mutuae Amicitiae, Subsidiorum, Induciarum, Commerciorum Nec Non Conventiones [...] Aliaque Omnis Generis Publico Nomine Actorum, Et Gestorum Monumenta. T. 4, In Quo Totius Prussiae Res Continentur, Wilno 1764, s. 114.

Bibliografia

  • Historia dyplomacji polskiej. Tom I., Pod. red. M. Biskupa, opracowanie M. Biskup, K. Górski, Z. Kaczmarczyk, G. Labuda, Z. H. Nowak, R. Żelewski. Warszawa 1982
  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 497. ISBN 83-01-02722-3.