Moc umowna

Moc umowna – moc czynna pobierana lub wprowadzana do sieci, określona w umowie o świadczenie usług przesyłowych i dystrybucyjnych lub też w umowie o sprzedaż energii. Określana jest jako wartość maksymalna ze średnich wartości mocy w okresie 15 minut lub w przypadku rozliczeń między przedsiębiorstwami energetycznymi w okresie 60 minut[1][2].

Moc umowna przyjmowana do ustalania wysokości części stałej opłaty za usługę przesyłową jest określana w umowie o sprzedaż energii elektrycznej i świadczeń usług przesyłowych lub o świadczenie usług przesyłowych, jako wartość maksymalna ze średnich wartości tej mocy w okresie 15 minut[3].

Moc umowna zamawiana jest dla każdego z przyłączy (miejsc dostarczania energii) na rok kalendarzowy, z podziałem na poszczególne miesiące roku w określonym w umowie terminie. Przy braku zamówienia, do rozliczeń OSD przyjmuje moc umowną taką samą jak w roku poprzedzającym rok objęty zamówieniem.

Moc umowna nie może być mniejsza od mocy optymalnej, ze względu na własności metrologiczne zainstalowanych przekładników prądowych i liczników energii elektrycznej, z uwzględnieniem charakterystyki poboru mocy przez odbiorcę. Przy obniżeniu mocy umownej za zgodą OSD w trakcie obowiązywania taryfy, przy ustalaniu opłaty stałej za usługę przesyłową, składnik stały stawki sieciowej ulega zwiększeniu o 20%.

Moc umowna może być określana w jednakowej wysokości na każdy miesiąc roku, którego dotyczy. Odbiorca może za zgodą sprzedawcy zamówić moc umowną w niejednakowych wartościach na poszczególne miesiące roku.

Za przekroczenie mocy umownej w okresie rozliczeniowym jest pobierana opłata w wysokości stanowiącej iloczyn składnika stałego stawki sieciowej oraz sumy maksymalnych wielkości nadwyżek mocy pobranej ponad moc umowną 15-minutową, wyznaczonych w cyklach godzinowych, lub (jeśli urządzenia pomiarowe na to nie pozwalają) maksymalnej nadwyżki mocy pobranej ponad moc umowną 15-minutową. Opłat tych nie pobiera się jeśli przekroczenie nastąpiło w wyniku awarii w sieci sprzedawcy lub na polecenie jego organu dyspozytorskiego.

Moc umowna jest określona jako „moc odpowiadająca największemu przewidywanemu 15-minutowemu obciążeniu czynnemu”, jednak optymalna z punktu widzenia odbiorcy moc umowna tzn. zapewniająca mu minimum opłat zależnych od tej mocy, nie zawsze wystąpi dla maksymalnej wartości 15-minutowego obciążenia czynnego.

Wartości optymalnej mocy umownej zależą od:

  • relacji między stawkami – za przekroczenie mocy umownej i skorygowanej opłaty za moc umowną (po uwzględnieniu zwiększenia lub zmniejszenia miesięcznej stawki za moc umowną w zależności od trybu zamawiania mocy, pewności zasilania i rodzaju układu pomiarowego)
  • sposobu kontroli i rozliczenia przekroczeń mocy umownej
  • długości m (w miesiącach) okresu o stałej wartości mocy umownej
  • zbioru m wartości mocy maksymalnej (obrachunkowej):

Planowanie mocy umownej można oprzeć na przewidywaniu z założonym prawdopodobieństwem wartości i liczby przekroczeń mocy umownej, uwzględniając relacje między stawkami i długościami okresu, w którym obowiązywałaby ta wartość mocy umownej. Prognoza obciążenia w zakresie zapotrzebowania na moc, rozumiana jako największe wartości mocy w strefie szczytowej, pozwala na ustalenie jednej lub kilku wartości optymalnej mocy umownej.

Dla odbiorców nieobjętych kontrolą poboru mocy stosuje się następujące zasady ustalania mocy umownej:

  • dla odbiorców grupy G nie ustala się wielkości mocy umownej, a jedynie wysokość składnika stałego stawki sieciowej na podstawie stawek miesięcznych dla poszczególnych grup taryfowych odbiorców, określonych w taryfie
  • dla pozostałych odbiorców grup przyłączeniowych IV, V i VI moc umowną określa się w zależności od prądu znamionowego zabezpieczenia przedlicznikowego, jako równą mocy przyłączeniowej

Przypisy

  1. ↑ Rozporządzenie Ministra Energii z dnia 29 grudnia 2017 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz.U. z 2017 r. poz. 2500).
  2. ↑ Projekt rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną. Załącznik do projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo Energetyczne. Druk nr 3135 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lipca 2004 r.
  3. ↑ Taki sposób wyznaczania podawała m.in.: Taryfa energii elektrycznej Górnośląskiego Zakładu Energetycznego S.A. w Gliwicach z 2005 roku.

Zobacz też

Bibliografia

  • Kujszczyk Z., Mińczuk A.: Elektroenergetyczne sieci rozdzielcze, Tom I, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2004, ISBN 83-7207-506-9.
  • Paska J.: Ekonomika w elektroenergetyce, OWPW, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7207-704-2.
  • Majka K.: Systemy rozliczeń i taryfy w elektroenergetyce, Wydawnictwo Politechniki Lubelskiej, Lublin 2005.