Molla Mallory
 Molla Mallory w 1921 roku | ||||||||||
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 22 listopada 1959 | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wimbledon | F (1922) | |||||||||
| US Open | W (1915–1918, 1920–1922, 1926) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| US Open | W (1916, 1917) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Anna Margarethe Mallory, Molla Mallory, z domu Bjurstedt (ur. 6 marca 1884 w Mosvik, zm. 22 listopada 1959 w Sztokholmie) – norweska tenisistka, przez małżeństwo obywatelka amerykańska, ośmiokrotna zwyciężczyni mistrzostw USA, medalistka olimpijska, najstarsza zwyciężczyni turnieju wielkoszlemowego w singlu w historii.
Kariera tenisowa
Była córką oficera. Przez dziesięć lat zdobywała tytuły mistrzyni Norwegii, a na igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w 1912 zdobyła brązowy medal w singlu w turnieju rozgrywanym na kortach na wolnym powietrzu. Sukcesy te nie zapewniły jej jednak rozgłosu światowego i kiedy przeniosła się do USA w 1914, pozostawała stosunkowo mało znaną zawodniczką. Za ocean przybyła w poszukiwaniu pracy jako masażystka, ale spróbowała także swoich sił w halowych mistrzostwach USA. Nierozstawiona, doszła do finału, w którym pokonała obrończynię tytułu Marie Wagner 6:4, 6:4. Turniej ten wygrywała jeszcze cztery razy. Wkrótce wyszła za mąż za Franklina Mallory'ego i przyjęła obywatelstwo amerykańskie.
Jej nazwisko jest związane przede wszystkim z turniejem o mistrzostwo USA, obecnym US Open. Mallory pozostaje rekordzistką tej imprezy pod względem liczby triumfów singlowych – tytuły zdobywała nieprzerwanie w latach 1915-1918 (w tym w 1917 w turnieju noszącym nazwę National Patriotic), potem w latach 1920-1922, a po raz ostatni w 1926. O pierwszym triumfie w 1915 zdecydował finał turnieju pretendentek (All Comers), w którym pokonała Hazel Hotchkiss Wightman w trzech setach (mająca prawo udziału w finale challenge round ubiegłoroczna zwyciężczyni Mary Kendall Browne nie przystąpiła do turnieju). Po ostatni tytuł Mallory sięgnęła w wieku 42 lat, co czyni ją najstarszą triumfatorką turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej. W finale w 1926 pokonała znaną bardziej z sukcesów deblowych Elizabeth Ryan, mimo iż w decydującym secie przegrywała już 0:4, a potem musiała bronić piłki meczowej przy stanie 6:7.
Molla Mallory była jedyną zawodniczką, która w rywalizacji amatorskiej w USA w 1921 r. zdołała pokonać słynną, ale zmęczoną długą podróżą z Europy, i jak się później okazało chorą na koklusz Suzanne Lenglen. Mallory wygrała pierwszego seta 6-2. Na początku drugiego Lenglen dostała napadu kaszlu i była zmuszona poddać mecz. Lenglen zrewanżowała się rywalce rok później w finale Wimbledonu, w którym oddała Mallory zaledwie dwa gemy. Był to najkrótszy finał na Wimbledonie, trwał 23 minuty[1].Na swoją korzyść, i to w stosunku 6:0, 6:0, Francuzka rozstrzygnęła także ich pojedynek w Nicei w 1922 r.[2]
W 1924 r. ponownie reprezentowała Norwegię na igrzyskach w Paryżu.
W swoich piętnastu startach w mistrzostwach USA Mallory nie przegrała nigdy wcześniej niż w ćwierćfinale (1927). Poza ośmioma triumfami wystąpiła jeszcze w dwóch meczach o tytuł, przegrywając w 1923 i 1924 z Helen Wills. W swoim ostatnim występie w turnieju w 1929 zaliczyła kolejny półfinał. Była mistrzynią USA także w deblu (dwukrotnie z Eleonorą Sears) i mikście (z Irvingiem Wrightem i dwukrotnie z Williamem Tildenem). Na Wimbledonie, poza finałem w 1922, dwa razy starty kończyła na półfinale. W latach 1915-1928 figurowała w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, liderując tej klasyfikacji w 1915, 1916, 1918-1922 oraz 1926. Była także w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego pisma "Daily Telegraph" w latach 1925-1927.
W 1923 wystąpiła w inauguracyjnej edycji rozgrywek o Puchar Wightman, przyczyniając się do sukcesu Amerykanek. Mniej szczęśliwie grała w kolejnych edycjach tej imprezy – występowała w 1924, 1925, 1927 i 1928, ale większość spotkań wygrywały Brytyjki (jedynie w 1927 trofeum przypadło Amerykankom). W ramach Pucharu Wightman rozegrała m.in. cztery pojedynki z Kitty McKane, uzyskując remisowy bilans. Kontuzja odniesiona w meczu Pucharu Wightman w 1928 r. i związana z nią słabsza dyspozycja przyspieszyły jej decyzję o rezygnacji ze sportu.
Praworęczna Mallory prezentowała odmienny styl od większości współczesnych sobie rywalek. Dominowała wówczas tendencja do gry ofensywnej, z częstymi atakami wolejowymi. Mallory pozostawała konsekwentnie na linii końcowej, całą grę opierając na potężnym forhendzie – bekhend grała defensywnie, a jej serwis zaliczano do najsłabszych w kobiecym tenisie. Trenowała bardzo rzadko, ograniczając się do występów turniejowych, ale zawsze prezentowała na korcie wielką determinację i wolę zwycięstwa. Podobno uważała, że kobieta nie jest w stanie wytrzymać długiego meczu grając stylem "serwis-wolej".
Na rok przed śmiercią została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Statystyki turniejowe
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach
- Wimbledon
- gra pojedyncza – finał 1922
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza – wygrane 1915, 1916, 1917 (National Patriotic), 1918, 1920, 1921, 1922, 1926, finały 1923, 1924
- gra podwójna – wygrane 1916, 1917 (National Patriotic, oba z Eleonorą Sears), finały 1918 (z Jogge), 1922 (z Edith Sigourney)
- gra mieszana – wygrane 1917 (z Irvingiem Wrightem), 1922, 1923 (obie z Williamem Tildenem), finały 1915 (z Irvingiem Wrightem), 1918 (z Fredem Alexandrem), 1920 (z Craigiem Biddle), 1921, 1924 (oba z Williamme Tildenem)
- igrzyska olimpijskie w Sztokholmie 1912
- gra pojedyncza, korty otwarte – 3. miejsce
- Puchar Wightman
- wygrane 1923, 1927
Finały singlowe w najważniejszych turniejach
- mistrzostwa USA 1915 – 4:6, 6:2, 6:0 z Hazel Hotchkiss Wightman (All Comers)
- mistrzostwa USA 1916 – 6:0, 6:1 z Louise Hammond Raymond
- mistrzostwa USA 1917 (National Patriotic) – 4:6, 6:0, 6:2 z Marion Vanderhoef
- mistrzostwa USA 1918 – 6:4, 6:3 z Eleanor Goss
- mistrzostwa USA 1920 – 6:3, 6:1 z Marion Zinderstein
- mistrzostwa USA 1921 – 4:6, 6:4, 6:2 z Mary Kendall Browne
- Wimbledon 1922 – 2:6, 0:6 z Suzanne Lenglen
- mistrzostwa USA 1922 – 6:3, 6:1 z Helen Wills
- mistrzostwa USA 1923 – 2:6, 1:6 z Helen Wills
- mistrzostwa USA 1924 – 1:6, 3:6 z Helen Wills
- mistrzostwa USA 1926 – 4:6, 6:4, 9:7 z Elizabeth Ryan
Przypisy
- ↑ Tenis - ciekawostki historyczne, [w:] Zbiór ciekawostek związanych z tenisem ziemnym [dostęp 2017-01-24].
- ↑ Baletnica na korcie, [w:] Suzanne Lenglen, Tenis ziemny - kariera amatorska [dostęp 2017-01-24].
Bibliografia
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2014-06-12] (ang.).
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978 (tu data urodzenia 1892)
- Molla Bjurstedt-Mallory (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2014-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 grudnia 2012)].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Tennis player Molla Bjurstedt Mallory