Mona Barthel

Mona Barthel

Państwo	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1990 Bad Segeberg Szlezwik-Holsztyn
Wzrost	184 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2009
Zakończenie kariery	aktywna
Trener	Maik Schürbesmann Alexander Flock
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4 WTA, 6 ITF
Najwyżej w rankingu	23 (18 marca 2013)
Australian Open	4R (2017)
Roland Garros	3R (2014)
Wimbledon	2R (2013, 2014, 2016)
US Open	3R (2015)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	63 (14 września 2015)
Australian Open	2R (2015, 2018, 2021)
Roland Garros	2R (2013)
Wimbledon	3R (2015)
US Open	2R (2012, 2013, 2015, 2017)
Strona internetowa

Mona Barthel (ur. 11 lipca 1990 w Bad Segeberg) – niemiecka tenisistka, córka Wolfganga Barthela.

Kariera tenisowa

Swój pierwszy turniej ITF rozegrała w 2007 roku we Frinton, w którym przebiła się do turnieju głównego z kwalifikacji, by w ćwierćfinale przegrać z Jade Curtis. Rok później, w 2008 roku, osiągnęła finał tego samego turnieju, w którym przegrała z Tarą Moore oraz finał turnieju w Gausdal, gdzie przegrała z rodaczką Svenją Weidemann. W Gausdal, razem z partnerką Svenją Weidemann, grała także w finale gry deblowej, ale przegrała w nim z parą Tegan Edwards i Marcella Koek. Pierwsze zwycięstwo w turnieju ITF odniosła w styczniu 2010 roku, we Wrexham, pokonując w finale Anne Kremer z Luksemburga. W kwietniu 2010 roku, na turnieju w Torhout, zdobyła tytuł zarówno w grze singlowej (zwyciężając Rebeccę Marino), jak i w deblowej, gdzie z partnerką Justine Ozga wygrała z parą Hana Birnerova i Jekatierina Byczkowa.

W czerwcu 2010 roku zagrała po raz pierwszy w karierze w kwalifikacjach do turnieju wielkoszlemowego Wimbledon, ale odpadła w pierwszej rundzie. Takim samym skutkiem zakończyły się eliminacje do US Open. W maju 2011 roku, po przejściu eliminacji do French Open, w których pokonała takie zawodniczki jak: Waleria Sawinycz, Laura Siegemund i Regina Kulikowa odpadła w drugiej rundzie, po przegranej z Anastasiją Pawluczenkową. Tydzień później wygrała kwalifikacje do turnieju WTA – E-Boks Danish Open w Kopenhadze, a w fazie głównej dotarła do półfinału, pokonując po drodze Alexę Glatch, Barborę Záhlavovą-Strýcovą i Bethanie Mattek-Sands. W półfinale przegrała z Caroline Wozniacki, późniejszą triumfatorką tego turnieju. Kontynuacją udanych występów były wygrane kwalifikacje do Wimbledonu, w których zwyciężyła z Alexandrą Cadanțu, Waleriją Sawinych i Estrellą Cabezą Candelą, natomiast w turnieju głównym przegrała w pierwszej rundzie z Elena Baltachą. Udane występy pozwoliły jej na osiągnięcie pierwszej setki światowego rankingu a to z kolei, na udział w US Open bez rozgrywania kwalifikacji. W pierwszej rundzie turnieju wygrała z Maríą José Martínez Sánchez, a w drugiej przegrała z Chanelle Scheepers.

W styczniu 2012 roku wygrała swój pierwszy turniej, Moorilla Hobart International w australijskim Hobart, zaliczany do cyklu WTA, pokonując w finale Belgijkę Yaninę Wickmayer^[1]. Zagrała potem w Australian Open, w którym wygrała dwie pierwsze rundy, pokonując Anne Keothavong i Petrę Cetkovską, a przegrała trzecią z Wiktoryją Azaranką, późniejszą triumfatorką turnieju.

W styczniu 2013 roku ponownie awansowała do finału w Hobart, lecz tym razem uległa Jelenie Wiesninie 3:6, 4:6. Podczas zawodów w Paryżu zdołała awansować do finału singla, w którym pokonała Sarę Errani 7:5, 7:6(4). Pod koniec kwietnia w Stuttgarcie odniosła pierwsze w karierze deblowe zwycięstwo w zawodach WTA Tour. Razem z partnerującą jej Sabine Lisicki pokonały w finale Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę wynikiem 6:4, 7:5.

W lipcu 2014 roku awansowała do finału zawodów WTA International Series w Båstad, w którym pokonała Chanelle Scheepers 6:3, 7:6(3). We wrześniu razem z Mandy Minellą osiągnęła finał zawodów deblowych w Seulu, jednak zawodniczki przegrały w nim 3:6, 3:6 z Larą Arruabarreną i Iriną-Camelią Begu.

W 2015 roku Niemka ponownie osiągnęła finał w Båstad, lecz tym razem przegrała w nim 3:6, 6:7(2) z Johanną Larsson.

Finały turniejów WTA

Gra pojedyncza 8 (4–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	14 stycznia 2012	Hobart	Twarda	Yanina Wickmayer	6:1, 6:2
Finalistka	1.	12 stycznia 2013	Hobart	Twarda	Jelena Wiesnina	3:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	3 lutego 2013	Paryż	Twarda (hala)	Sara Errani	7:5, 7:6(4)
Zwyciężczyni	3.	20 lipca 2014	Båstad	Ceglana	Chanelle Scheepers	6:3, 7:6(3)
Finalistka	2.	19 lipca 2015	Båstad	Ceglana	Johanna Larsson	3:6, 6:7(2)
Finalistka	3.	25 października 2015	Luksemburg	Twarda (hala)	Misaki Doi	4:6, 7:6(7), 0:6
Zwyciężczyni	4.	6 maja 2017	Praga	Ceglana	Kristýna Plíšková	2:6, 7:5, 6:2
Finalistka	4.	9 września 2018	Chicago	Twarda	Petra Martić	4:6, 1:6

Gra podwójna 5 (4–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	28 kwietnia 2013	Stuttgart	Ceglana (hala)	Sabine Lisicki	Bethanie Mattek-Sands Sania Mirza	6:4, 7:5
Finalistka	1.	21 września 2014	Seul	Twarda	Mandy Minella	Lara Arruabarrena Irina-Camelia Begu	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	2.	25 października 2015	Luksemburg	Twarda (hala)	Laura Siegemund	Anabel Medina Garrigues Arantxa Parra Santonja	6:2, 7:6(2)
Zwyciężczyni	3.	8 września 2018	Chicago	Twarda	Kristýna Plíšková	Asia Muhammad Maria Sanchez	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	4.	28 kwietnia 2019	Stuttgart	Ceglana (hala)	Anna-Lena Friedsam	Anastasija Pawluczenkowa Lucie Šafářová	2:6, 6:3, 10–6

Wygrane turnieje rangi ITF

Gra pojedyncza

	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Finalistka	Wynik
1.	24/01/2010	Wrexham	ITF	10 000	twarda	Anne Kremer	6:1, 6:1
2.	11/04/2010	Torhout	ITF	50 000	twarda	Rebecca Marino	2:6, 6:4, 6:2
3.	23/01/2011	Andrézieux-Bouthéon	ITF	25 000	twarda	Stephanie Vogt	6:3, 3:6, 6:4
4.	18/09/2011	Mestre	ITF	50 000	ziemna	Garbiñe Muguruza	7:5, 6:2
5.	25/09/2011	Shrewsbury	ITF	75 000	twarda	Heather Watson	6:0, 6:3
6.	27/11/2022	Pétange	ITF	25 000	twarda	Darija Snihur	7:6(2), 6:2

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-29]  (ang.).