Monaster Świętych Borysa i Gleba w Anosinie

Monaster Świętych Borysa i Gleba

Борисоглебский монастырь

nr rej. 5010133000
Widok ogólny
Państwo	Rosja
Obwód	moskiewski
Miejscowość	Anosino
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	stauropigia
Ihumenia	Maria (Sołodownikowa)
Typ monasteru	żeński
Obiekty sakralne
Sobór	Trójcy Świętej
Cerkiew	św. Dymitra z Rostowa
Założyciel klasztoru	Jewdokija Mieszczerska
Styl	bizantyjsko-rosyjski
Data budowy	1821
Data zamknięcia	1928
Data reaktywacji	1992
Położenie na mapie obwodu moskiewskiego Monaster Świętych Borysa i Gleba
Położenie na mapie Rosji Monaster Świętych Borysa i Gleba
55°50′19″N 37°00′29″E/55,838611 37,008056
Strona internetowa klasztoru

Monaster Świętych Borysa i Gleba – prawosławny stauropigialny żeński klasztor w Anosinie w obwodzie moskiewskim.

Historia

Powstanie i funkcjonowanie do rewolucji październikowej

Żeńską wspólnotę opartą na regule mniszej utworzyła w swoim majątku w Anosinie, przy ufundowanej przez siebie cerkwi, księżna Jewdokija Mieszczerska w 1821 we współpracy z metropolitą moskiewskim Filaretem, który polecił siostrom żyć według reguły studyckiej. Jeszcze w tym samym roku wspólnota otrzymała status monasteru, zaś założycielka złożyła wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Eugenia i natychmiast potem otrzymując godność ihumeni. Mniszki prowadziły surowy tryb życia – same wykonywały wszystkie niezbędne prace w klasztorze, nie zatrudniały najemnych pracowników, zachowywały regułę modlitewną i pełny dobowy cykl nabożeństw. Wstęp osób świeckich na teren klasztoru był zabroniony^[1]. Założycielka klasztoru zmarła w wieku 63 lat; po jej śmierci kierownictwo we wspólnocie przejęła mniszka Anastazja, chłopka z pochodzenia, wychowanka nieżyjącej ihumeni. Dwanaście lat później została ona przeniesiona do Monasteru Władycznego w Sierpuchowie; zastąpiła ją Eugenia (Ozierowa), wnuczka twórczyni wspólnoty. W okresie kierowania przez nią monasterem miał miejsce szybki rozwój wspólnoty. Słynęła ona z surowych zasad życia mniszego, była też porównywana do Pustelni Optyńskiej, gdyż rozwinęła się w niej instytucja starczestwa – starsze, doświadczone mniszki opiekowały się rozwojem duchowym młodszych sióstr, przyjmowały również świeckie kobiety zwracające się do nich z prośbami o modlitwę i radę^[2]. W przededniu rewolucji październikowej w monasterze żyło 180 mniszek i posłusznic, prowadzone było gospodarstwo i pracownie rękodzieła^[2].

W ZSRR

Po rewolucji październikowej monaster funkcjonował początkowo tak, jak do tej pory, został jednak obłożony wysokimi podatkami. Mniszki utrzymywały się z prowadzenia gospodarstwa. W 1928 na polecenie władz zarejestrowały monaster jako komunę pracy, jednak jeszcze w tym samym roku wspólnotę zmuszono do rozproszenia się, a przełożona, cztery siostry i dwóch kapelanów zostało aresztowanych. Zniszczone zostały przechowywane w monasterskich cerkwiach ikony i dzwony, monasterskie archiwum i bibliotekę przewieziono do Istry. W świątyniach klasztornych utworzono magazyn i klub; następnie powstał tam jeden z pierwszych w obwodzie moskiewskim kołchozów. Część głównej świątyni klasztornej, soboru Trójcy Świętej, została wysadzona w powietrze podczas II wojny światowej^[3].

Z monasterem związane były dwie mniszki kanonizowane jako święte nowomęczennice – Daria (Zajcewa) oraz Tatiana (Fomiczowa)^[3].

Restytucja

W 1992 patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy II utworzył w zniszczonym kompleksie monasterskim metochion patriarszy. W celu odnowienia tradycji żeńskiego życia mniszego do Anosina przybyły mniszki z monasteru Trójcy Świętej i św. Sergiusza z Radoneża w Rydze. W 1999 wspólnota otrzymała status monasteru stauropigialnego. Odnowione zostały XIX-wieczne budynki mieszkalne dla mniszek, sobór Trójcy Świętej i cerkiew św. Dymitra z Rostowa, trwa odbudowa cerkwi św. Anastazji. Mniszki zajmują się prowadzeniem przytułku dla osieroconych dziewczynek, ponownie posiadają również gospodarstwo^[4].

Przełożone monasteru

• Eugenia (Mieszczerska), 1821–1837^[1]
• Anastazja, 1837–1849^[2]
• Eugenia (Ozierowa), 1849–1875^[2]
• Rafaela (Rowinska), 1875–1879^[2]
• Joanna (Makarowa), 1879–1919^[2]
• Alipia (Taiszewa), 1919–1928^[3]
• Warachila (Buczelnikowa), 1992–2005^[4]
• Maria (Sołodownikowa), od 2005^[4]

Przypisy