Monaster Świętych Piotra i Pawła w Mińsku

Monaster Świętych Piotra i Pawła
Ilustracja
Sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku
Państwo

 Białoruś

Miejscowość

Mińsk

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

mińska

Typ monasteru

męski

Obiekty sakralne
Sobór

Świętych Piotra i Pawła

Styl

barokowy

Data budowy

1612

Data zamknięcia

1799

Położenie na mapie Mińska
Mapa konturowa Mińska, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Monaster Świętych Piotra i Pawła”
Położenie na mapie Białorusi
Ziemia53°54′17″N 27°33′06″E/53,904694 27,551667

Monaster Świętych Piotra i Pawła – prawosławny męski klasztor w Mińsku, funkcjonujący w latach 1612–1799.

Monaster został ufundowany przez bractwo prawosławne w Mińsku oraz grupę prywatnych fundatorów (szlachtę i mieszczan) w 1612[1], jako jedna ze wspólnot podlegających wileńskiemu monasterowi Świętego Ducha[2]. Fundatorzy monasteru, mimo faktu, że prawosławna hierarcha duchowna była w momencie jego erygowania nielegalna[a], zwrócili się do przełożonego monasteru wileńskiego archimandryty Leoncjusza z prośbą o skierowanie do Mińska grupy mnichów. Na czele przysłanych zakonników stał ihumen Paweł (Damżawa), drukarz i kaznodzieja. Pięć lat po otwarciu monasteru istniała już przy nim szkoła[1]. Klasztor zachował wyznanie prawosławne mimo nacisków na wspólnotę ze strony miejscowej wspólnoty bazyliańskiej i katolickiego szlachcica Piotra Tyszkiewicza[1]. Po objęciu tronu polskiego przez Władysława IV Wazę władca ten nadał klasztorowi przywilej na prowadzenie drukarni, szpitala i szkoły[1].

W pierwszych latach XVIII w. monaster ucierpiał w toku działań wojennych (III wojna północna), przez co został niemal całkowicie zniszczony. Po synodzie zamojskim w 1720 klasztor został napadnięty i zdewastowany przez grupę katolickich szlachciców[1]. W 1777 w zrujnowanym monasterze pozostawało tylko pięciu mnichów. Gdy po II rozbiorze Polski Mińsk znalazł się w granicach Imperium Rosyjskiego, caryca Katarzyna II sfinansowała remont głównej klasztornej cerkwi, lecz równocześnie nakazała skasować wspólnotę i przenieść ostatnich mnichów do monasteru w Pińsku[1][b]. Monasterski sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku pozostał czynny jako siedziba parafii[1].

Uwagi

  1. ↑ Od podpisania unii brzeskiej w 1596 do zgody króla Władysława IV na równoległe istnienie Kościołów prawosławnego i unickiego w 1633 jedynym legalnym w Rzeczypospolitej związkiem wyznaniowym chrześcijaństwa obrządku bizantyńskiego był Kościół unicki.
  2. ↑ Za panowania tej władczyni kasacie uległo 75% rosyjskich monasterów. Por. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 28. ISBN 978-83-7431-127-4.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g A. Radziukiewicz, Hymn do prawosławia, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (326), sierpień 2012.
  2. ↑ Pawluczuk U.A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.

Media użyte na tej stronie

Minsk location map2.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Map of Minsk, Belarus
Legenda klasztor.svg
Symbol klasztoru do legendy mapy