Monaster św. Hioba Poczajowskiego w Ladomirovej

Monaster św. Hioba Poczajowskiego
Ilustracja
Cerkiew św. Michała Archanioła (klasztorna, obecnie parafialna)
Państwo

 Słowacja

Miejscowość

Ladomirová

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji

Rodzaj klasztoru

męski

Archimandryta

Serafin (Iwanow) (ostatni)

Klauzura

nie

Obiekty sakralne
Cerkiew

św. Michała Archanioła

Założyciel klasztoru

Witalis (Maksimienko)

Data zamknięcia

1944

Położenie na mapie kraju preszowskiego
Mapa konturowa kraju preszowskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Hioba Poczajowskiego”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Hioba Poczajowskiego”
Ziemia49°19′46″N 21°37′11″E/49,329444 21,619722

Monaster św. Hioba Poczajowskiegoprawosławny męski klasztor w Ladomirovej, funkcjonujący w latach 1924–1946.

Klasztor został założony przez grupę mnichów żyjących przed rewolucją październikową w ławrze Poczajowskiej, na czele z archimandrytą Witalisem (Maksimienko)[1]. Przy monasterze działała drukarnia, która wydawała co roku „Cerkownyj Russkij Kalendar”, od 1928 pismo „Prawosławnaja Karpatskaja Rus' ” oraz księgi liturgiczne. Monaster prowadził również działalność misyjną, przyczyniając się do przejścia 24 parafii katolickich obrządku rusińskiego na prawosławie[2][a].

Witalis (Maksimienko) pozostawał przełożonym monasteru w Ladomirovej do swojej chirotonii biskupiej w 1934[2]. W wymienionym roku zastąpił go Serafin (Iwanow). Kierował on wspólnotą w duchu zainicjowanym przez poprzednika, podróżował za granicę w celu uzyskiwania wsparcia finansowego dla klasztoru. W 1944 koordynował jego ewakuacją do Monachium, w ucieczce przed Armią Czerwoną[3].

Mnisi klasztoru w Ladomirovej założyli monaster św. Hioba Poczajowskiego w Monachium, a część z nich także monaster Trójcy Świętej w Jordanville[3]. W Ladomirovej funkcjonuje prawosławna parafia św. Michała Archanioła (jurysdykcja Kościoła Prawosławnego Czech i Słowacji); próby reaktywacji monasteru nie przynosiły dotąd efektu[4].

W monasterze żyli dwaj późniejsi zwierzchnicy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji: Witalis (Ustinow)[5] i Ławr (Szkurła)[6].

Uwagi

  1. Witalis (Maksimienko) i inni mnisi Ławry Poczajowskiej zajmowali się przed 1917 prowadzeniem działalności misyjnej wśród grekokatolików Galicji, w porozumieniu z ruchem moskalofilskim; jej częścią było prowadzenie drukarni. Monaster w Ladomirovej kontynuował tę tradycję Ławry.

Bibliografia

Przypisy

Media użyte na tej stronie