Monaster św. Mikołaja w Mohylewie

Monaster św. Mikołaja
Свята-Мікольскі манастыр
	; Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Obwód	mohylewski
Miejscowość	Mohylew
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny; (Egzarchat Białoruski)
Rodzaj klasztoru	monaster
Eparchia	mohylewska i mścisławska
Ihumenia	Eufrozyna (Sidorowicz)
Typ monasteru	żeński
Liczba mniszek (2017)	18
	Obiekty sakralne
Sobór	św. Mikołaja
Cerkiew	św. Onufrego
Styl	barokowy
	Położenie na mapie Mohylewa Monaster św. Mikołaja
	Położenie na mapie Białorusi (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Monaster św. Mikołaja
	Położenie na mapie obwodu mohylewskiego Monaster św. Mikołaja
	53°53′38″N 30°20′44″E/53,893889 30,345556

Monaster św. Mikołaja – prawosławny żeński klasztor w Mohylewie, w jurysdykcji eparchii mohylewskiej i mścisławskiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego^[1].

Budowa

Fundacja

Fundacja monasteru miała miejsce na początku XVII w. W 1636 na mocy przywileju króla Władysława IV biskup mohylewski, mścisławski i orszański (białoruski) otrzymał prawo do bezpośredniego zarządzania nim (przywilej ten odebrał w roku następnym w Wilnie prawosławny metropolita kijowski Piotr Mohyła)^[2]. W 1637 w Mohylewie powstała tymczasowa drewniana cerkiew i budynek mieszkalny dla mniszek. Przywilej królewski zapewniał klasztorowi prawo do wyznawania prawosławia (oddalając ewentualne pretensje Kościoła unickiego), zaś mieszczanom mohylewskim nadawał prawo do dwukrotnej w ciągu roku organizacji jarmarków przy klasztorze oraz zobowiązywał mniszki do uroczystych nabożeństw w dniach wspomnienia świętego Mikołaja Cudotwórcy^[3]. W 1646 metropolita Piotr Mohyła nadał wspólnocie prawo pieczenia prosfor i produkcji świec na sprzedaż w pozostałych monasterach mohylewskich^[2].

Świątynia

Główny sobór monasterski został wzniesiony na miejscu drewnianej cerkwi św. Mikołaja w latach 1669–1672. Oprócz ołtarza głównego umieszczono w nim dwa boczne – Ścięcia Głowy św. Jana Chrzciciela i św. Dymitra Sołuńskiego. We wnętrzu obiektu znalazł się trzyrzędowy ikonostas powstały w miejscowej pracowni^[3].

Przekształcenie

Żeński klasztor funkcjonował w Mohylewie przez 82 lata, następnie z powodu małej liczby żeńskich powołań został przekształcony we wspólnotę męską na mocy postanowienia biskupa białoruskiego Sylwestra. Ostatnie mniszki przeniesiono do monasterów w Szkłowie i w Barkołabowie^[4]. W 1754 został zlikwidowany z powodu zbyt małej liczby mnichów decyzją biskupa białoruskiego Hieronima^[5]. Główny sobór monasteru funkcjonował nadal jako cerkiew parafialna. Świątynia została zamknięta w 1934^[3], a jej wyposażenie – zniszczone lub wywiezione^[6].

Czasy stalinowskie

W okresie stalinowskiego terroru sobór św. Mikołaja został zmieniony w tymczasowe więzienie^[3]. Szczątki ofiar więzienia zostały odnalezione w latach 90. XX wieku i pochowane na terenie klasztoru, gdzie wzniesiono też kaplicę pamiątkową^[7]^[3]. Po II wojnie światowej obiekt został zaadaptowany na magazyn książek, a pokrywające jego ściany freski uległy zniszczeniu^[3].

Odbudowa

W 1990 zdewastowana cerkiew została zwrócona Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu^[3]. Rok później Święty Synod Egzarchatu Białoruskiego ogłosił ponowne otwarcie monasteru żeńskiego i mianował jego pierwszą przełożoną ihumenię Eugenię (Wołoszczuk)^[3]. Od 1992 do 2010^[8] w monasterze wystawiona była dla kultu Barkołabowska Ikona Matki Bożej. W 1995 zakończony został kolejny etap renowacji zniszczonego klasztoru^[3], podjęty w okresie sprawowania urzędu biskupa mohylewskiego przez Maksyma (Krochę)^[6].

Galeria

Wnętrze
Nawa boczna lewa
Nawa boczna prawa
Ikonostas
Bęben i kopuła od wewnątrz
Widok ogólny wnętrza

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Могилевская и Мстиславская епархия
↑ ^a ^b Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 264. ISBN 978-83-7431-150-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Обитель чудотворца Николая. [dostęp 2012-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)].
↑ Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 193. ISBN 978-83-7431-150-2.
↑ Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 231. ISBN 978-83-7431-150-2.
↑ ^a ^b A. Radziukiewicz, Wśród świętości, „Przegląd Prawosławny”, nr 11 (341), listopad 2013
↑ В Могилевском монастыре нашли останки жертв сталинских репрессий
↑ D. Koczetow, M. Fiedosienko, Bujniczskij w czest' soszestwija Swiatogo Ducha na Apostołow Żenskij Monastyr' [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. VI, Moskwa 2004, ss.330–331

[pat-1] Могилевская и Мстиславская епархия

[mir264-2] Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 264. ISBN 978-83-7431-150-2.

[minds-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Обитель чудотворца Николая. [dostęp 2012-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)].

[4] Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 193. ISBN 978-83-7431-150-2.

[5] Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 231. ISBN 978-83-7431-150-2.

[pp11-6] A. Radziukiewicz, Wśród świętości, „Przegląd Prawosławny”, nr 11 (341), listopad 2013

[7] В Могилевском монастыре нашли останки жертв сталинских репрессий

[8] D. Koczetow, M. Fiedosienko, Bujniczskij w czest' soszestwija Swiatogo Ducha na Apostołow Żenskij Monastyr' [w:] Prawosławnaja Encikłopiedija, t. VI, Moskwa 2004, ss.330–331

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne