Monaster św. Symeona Słupnika w Brześciu
| Państwo |  Białoruś |
|---|---|
| Miejscowość | Brześć |
| Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny |
| Rodzaj klasztoru | monaster |
| Eparchia | mińska |
| Klauzura | nie |
| Typ monasteru | męski |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew | św. Symeona |
| Fundator | Sołtanowie |
| Data budowy | XVI w. |
| Data zamknięcia | 1823 |
| Data zburzenia | 1834 |
Monaster św. Symeona Słupnika – prawosławny męski klasztor w Brześciu, funkcjonujący od początku XVI w. do 1823.
Męski klasztor prawosławny w Brześciu powstał na początku XVI stulecia jako fundacja rodu Sołtanów. Po zawarciu unii brzeskiej odrzucił jej postanowienia i pozostał ośrodkiem prawosławnym, główną placówką duszpasterską tego wyznania w Brześciu. Po III rozbiorze Polski znalazł się w jurysdykcji biskupa mińskiego i słuckiego Hioba. Mnisi prowadzili parafię, do której należało kilkadziesiąt osób[1].
W 1798 monaster, dotąd zarządzany przez ihumenów, uzyskał wyższą rangę archimandrii. Pierwszym przełożonym wspólnoty noszącym nowy tytuł miał być dotychczasowy ihumen Gabriel, jednak zmarł on, nie doczekawszy ceremonii nadania godności. W 1799 jego następcą został ihumen Sofroniusz z monasteru Trójcy Świętej w Słucku. Podniesienie statusu monasteru łączyło się z podporządkowaniem mu czterech mniejszych wspólnot: monasteru w Zabłudowie, Bielsku Podlaskim oraz klasztorów Przemienienia Pańskiego i Trójcy Świętej w Drohiczynie. Monaster w Brześciu otrzymał również stałą roczną dotację państwową w wysokości 300 rubli i uposażenie w postaci dwóch karczm, młyna oraz 53 dziesięcin i 1030 sążni ziemi. Mimo to sytuacja materialna wspólnoty była nadal trudna[1]. W 1815 i 1819 zabudowania klasztorne uległy zniszczeniu wskutek pożaru, co przyczyniło się do podjęcia decyzji o jego zamknięciu[2].
W 1823 monaster został zlikwidowany. W tym samym roku oraz w roku następnym uległy likwidacji również wszystkie jego placówki filialne w Zabłudowie, Bielsku i Drohiczynie. Fakt ten miał związek z polityką względnej tolerancji, jaką prowadził w stosunku do osób innych wyznań niż prawosławne car Aleksander I. Podstawową przyczyną podjęcia decyzji o likwidacji monasterów było jednak ich ubóstwo i niewielka liczba mnichów. Cerkwie monasterskie pozostały czynne w charakterze parafii, zaś zakonnicy musieli zamieszkać w innych wspólnotach[3]. Zabudowania monasteru w Brześciu ostatecznie uległy zniszczeniu w 1834, w czasie budowy twierdzy brzeskiej, razem z szeregiem innych obiektów położonych na prawym brzegu Muchawca. Nawiązaniem do tradycji klasztoru było wzniesienie w 1865 soboru św. Symeona w Brześciu[1].
Z monasterem związany był św. Atanazy Brzeski – ihumen wspólnoty w I połowie XVII w.[1].
Przypisy
- ↑ a b c d H. Surynowicz, Życie monastyczne na Grodzieńszczyźnie w XIX wieku, red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik: Życie monastyczne w Rzeczypospolitej. Białystok: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, ss. 195–196. ISBN 83-902928-8-2.
- ↑ Брестский Cвято-Симеоновский кафедральный собор. [dostęp 2012-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-21)].
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.
