Monaster Trójcy Świętej Antoniego Dymskiego

Monaster Trójcy Świętej Antoniego Dymskiego
Антониево-Дымский Свято-Тро́ицкий монастырь
Ilustracja
Widok monasteru w II poł. XIX w.
Państwo Rosja
Obwód leningradzki
Miejscowość
KościółRosyjski Kościół Prawosławny
Eparchiatichwińska
IhumenAdrian (Diemientjew)
Klauzuranie
Typ monasterumęski
Założyciel klasztoruAntoni Dymski
Data zamknięciapo 1919
Data zburzenialata 20.–30. XX wieku
Data reaktywacji1997
brak współrzędnych

Monaster Trójcy Świętej Antoniego Dymskiego[a] – prawosławny męski klasztor w rejonie tichwińskim obwodu leningradzkiego, w jurysdykcji eparchii tichwińskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Historia

Źródłem dla wczesnych dziejów monasteru są dwie redakcje żywota mnicha Antoniego Dymskiego, założyciela wspólnoty, pochodzące odpowiednio z końca XVII w. i z przełomu XVIII i XIX w. Sytuują one powstanie klasztoru ok. 1243. Według nowszej redakcji żywota klasztor przetrwał do najazdu tatarskiego w 1409. Po tej dacie został restytuowany i odnowiony. Również według tego źródła ponownie zniszczyli go w 1611 Szwedzi. Środki na odbudowę klasztoru według tej wersji przekazał car Michał, zaś nową wspólnotę utworzyli mnisi z monasteru Wałaam, który również został zniszczony przez Szwedów. Wersję tę I. Mordwinow uważa za mało wiarygodną, gdyż nie potwierdzają jej żadne inne źródła. Jego zdaniem opowieść o dwukrotnym niszczeniu i odbudowie monasteru ma charakter legendy. Z pewnością natomiast monaster spłonął w 1687 i po tej dacie został odbudowany. Odnowiona wspólnota nie była samodzielnym klasztorem, lecz placówką filialną soboru Mądrości Bożej w Nowogrodzie. W 1764, gdy Katarzyna II przeprowadziła sekularyzację majątków cerkiewnych (utrzymanie świątyń, w ściśle określonej liczbie, przejęło państwo), monasterowi odebrano 120 dziesięcin ziemi ze 111 chłopami, a wspólnotę zamknięto[1].

Monaster został ponownie otwarty w 1794 przez metropolitę petersburskiego i nowogrodzkiego Gabriela, na wniosek przełożonego monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Tichwinie. Z niego też sprowadzono do wspólnoty pierwszych 30 mnichów. Monaster otrzymał status klasztoru III klasy[1]. W końcu XIX w. kompleks monasterski tworzyły XVIII-wieczna cerkiew Narodzenia św. Jana Chrzciciela, sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej z bocznymi ołtarzami św. Mikołaja i św. Antoniego Wielkiego z XVII w., przebudowany w XIX w., budynek mieszkalny dla mnichów z 1840, budynek z pomieszczeniami dla pielgrzymów z 1849, refektarz i pokoje przełożonego z 1846 oraz zabudowania gospodarcze zbudowane w 1850[1]. Szczególną czcią w monasterze otaczano kopię Kazańskiej Ikony Matki Bożej oraz relikwie założyciela monasteru, m.in. metalową czapkę, którą zakładał na głowę[1].

Monaster został zlikwidowany w 1919. W jego zabudowaniach rozmieszczono szpital psychiatryczny, sanatorium oraz zakłady „Glinoziom”. Obie monasterskie świątynie zniszczono odpowiednio w latach 20. i 30. XX wieku. Z pierwotnego kompleksu monasterskiego pozostał jedynie dom pielgrzyma[1].

Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał ocalałe obiekty w 1997, gdy firma „Glinoziom” oficjalnie przekazała je monasterowi Zaśnięcia Matki Bożej w Tichwinie. Wcześniej, w 1994, miejscowa ludność zbudowała nad Jeziorem Dymskim krzyż upamiętniający klasztor. W 1997 wspólnota została restytuowana jako skit filialny monasteru w Tichwinie. W 2001 żyło w niej dwóch mnichów[1]. W 2008 skit ponownie stał się samodzielnym męskim klasztorem[2]. Pierwszym przełożonym tak restytuowanej wspólnoty był mnich Ignacy (Buzin), zaś w 2014 zastąpił go Adrian (Diemientjew)[2].

Uwagi

  1. ↑ Pierwszy człon nazwy klasztoru wskazuje jego wezwanie, drugi odnosi się do osoby założyciela.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f D. Koczetow, Antonijew Dymskij mużskij monastyr' , „Prawosławnaja Encikłopiedija”, t. II, Moskwa 2001, s. 594-595.
  2. ↑ a b АНТОНИЕВО-ДЫМСКИЙ МУЖСКОЙ МОНАСТЫРЬ

Media użyte na tej stronie