Monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Kijowie

Monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni
Введенский монастырь[a]
Państwo

 Ukraina

Miejscowość

Kijów

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

kijowska

Biskup fastowski

Damian (Dawydow)

Klauzura

nie

Typ monasteru

męski

Liczba mnichów (2015)

11[1]

Obiekty sakralne
Cerkiew

Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni

Cerkiew

św. Dymitra Sołuńskiego

Fundator

Dymitra (Jegorowa)

Styl

bizantyjsko-rosyjski

Data budowy

XIX w.

Data zamknięcia

1935, 1960 (powtórnie)

Data reaktywacji

1941, 1992 (powtórnie)

Położenie na mapie Ukrainy
50°26′01,22″N 30°32′40,92″E/50,433672 30,544700
Strona internetowa klasztoru

Monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyniprawosławny monaster w eparchii kijowskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, w Kijowie przy ulicy Moskowskiej.

Historia

Wspólnota żeńska Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni

Fundatorką monasteru była Matrona Jegorowa, która poleciła utworzyć w swoim domu i posiadłości w Kijowie żeńską wspólnotę, żyjącą według reguły mniszej i opiekującą się 33 ubogimi wdowami. Zamiar utworzenia wspólnoty pobłogosławił metropolita petersburski Izydor, zaś w marcu 1878 na jej powstanie zgodził się car Aleksander II. Fundatorka, która w tajemnicy złożyła wieczyste śluby mnisze, nie dożyła otwarcia wspólnoty, gdyż zmarła w 1878, w trakcie przygotowań do otwarcia wspólnoty[2]. Była to jedna z wielu powstałych w XIX w. w Rosji żeńskich wspólnot żyjących w oparciu o regułę mniszą, ale prowadzących czynną działalność dobroczynną i niewymagającą od swoich członkiń postrzyżyn mniszych[3].

Pierwszą przełożoną wspólnoty została ihumenia Eufalia (Lebiediewa), postrzyżona na mniszkę bezpośrednio przed powierzeniem jej tej funkcji, dotąd riasoforna siostra w monasterze Dziesięcinnym w Nowogrodzie. Do wspólnoty należało 20 kobiet. W okresie sprawowania funkcji przełożonej przez Eufalię ukończono domową cerkiew Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w domu zamieszkiwanym przez siostry; w 1878 wyświęcił ją metropolita kijowski Filoteusz. Ikonostas dla cerkwi powstał w pracowni Pieszechonowa w Petersburgu. Kapelanami sióstr byli mnisi z ławry Peczerskiej. Drugą cerkiew we wspólnocie, św. Dymitra, oddano do użytku liturgicznego w 1879. Również ten obiekt poświęcił metropolita Filoteusz. W świątyni pochowano fundatorkę wspólnoty[3]. W 1882 zbudowana została cerkiewna dzwonnica, a obiekty mieszkalne zostały rozbudowane. Na przełomie XIX i XX w. we wspólnocie przebywało 118 kobiet. W 1900 kierująca nią mniszka Kleopatra (Ponomariowa) złożyła wniosek do Świątobliwego Synodu Rządzącego o nadanie wspólnocie statusu monasteru[3].

Monaster żeński

Święty Synod wyraził zgodę na przekształcenie wspólnoty w żeński monaster cenobityczny w 1901. W tym samym roku przy klasztorze otwarto szkołę jednoklasową dla dziewczynek z internatem, przeznaczoną dla 45 uczennic. Szkoła ta była prowadzona przez Cerkiew do 1917, gdy przejęły ją instytucje państwowe[3]. Monaster funkcjonował do 1935, kiedy władze stalinowskie zdecydowały o jego likwidacji[3].

Monaster został ponownie otwarty, gdy Kijów znajdował się pod niemiecką okupacją. W 1941 we wspólnocie na nowo zebrały się 34 kobiety pod kierunkiem ihumeni Eleuterii. Klasztor działał także po wyzwoleniu miasta i pozostał czynny do 1960. W jego zabudowaniach umieszczono szpital rejonowy i magazyny, a szczątki założycielki wspólnoty ekshumowano i ponownie pochowano na Cmentarzu Zwierzynieckim[3].

Monaster męski

W 1992 budynki klasztoru zostały zwrócone Cerkwi, jednak rozmieszczono w nich już nie żeńską, a męską wspólnotę mniszą[3]. Jej przełożonym został mnich Damian (Dawydow)[3]. Gdy w 1996 wspólnota ponownie otrzymała status monasteru, mnicha podniesiono do godności archimandryty[4]. Natychmiast po odzyskaniu budynków monasterskich przez pierwotnych właścicieli podjęto ich remont. Jako pierwszą przywrócono do użytku liturgicznego cerkiew św. Dymitra. W 1996 w monasterze żyło 8 mnichów i posłuszników[3].

Monaster jest celem pielgrzymek do grobowca jego założycielki, której szczątki ponownie przeniesiono na teren klasztornej cerkwi. Przechowywana jest w nim również uważana od 1995 za cudotwórczą ikona Matki Bożej „Wejrzyj na pokorę”, napisana w XIX w.[3].

Uwagi

  1. Nazwa w języku rosyjskim zgodnie z zapisem na stronie oficjalnej monasteru, która nie posiada wersji w j. ukraińskim. Por. Strona monasteru

Przypisy

Media użyte na tej stronie