Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Odessie

Monaster Zaśnięcia Matki Bożej

Свято-Успенський Одеський чоловічий монастир

Państwo	Ukraina
Obwód	odeski
Miejscowość	Odessa
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Rodzaj klasztoru	monaster
Eparchia	odeska
Przełożony	vacat
Klauzura	nie
Typ monasteru	męski
Obiekty sakralne
Sobór	Zaśnięcia Matki Bożej
Sobór	Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”
Cerkiew	św. Mikołaja
Styl	ruski
Materiał budowlany	cegła
Data budowy	XIX w.
Data zamknięcia	1922
Data reaktywacji	1944
Położenie na mapie Odessy Monaster Zaśnięcia Matki Bożej
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Monaster Zaśnięcia Matki Bożej
Położenie na mapie obwodu odeskiego Monaster Zaśnięcia Matki Bożej
46°22′43″N 30°44′42″E/46,378611 30,745000

Monaster Zaśnięcia Matki Bożej – prawosławny męski klasztor w Odessie, w jurysdykcji eparchii odeskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

The image created by © Yuriy Kvach, CC BY-SA 3.0

Wnętrze głównego soboru

Historia

Monaster powstał na ziemiach przekazanych eparchii jekaterynosławskiej przez mołdawskiego szlachcica Aleksandra Teutula. W 1814 metropolita jekaterynosławski Gabriel wzniósł w tym miejscu siedzibę biskupów, zaś w 1816 drewnianą cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej. Zgodnie z życzeniem fundatora rozpoczął również wznoszenie latarni morskiej, którą ostatecznie ukończyły świeckie instytucje. Dom biskupi w Odessie rozbudowywał po śmierci metropolity Gabriela jego następca, arcybiskup Dymitr. W 1824 Świątobliwy Synod Rządzący podjął decyzję o przekształceniu domu w monaster^[1]. W 1825 na miejscu dotychczasowej drewnianej cerkwi wzniesiono murowany sobór pod tym samym wezwaniem. W 1834 w kompleksie klasztornym powstała kolejna świątynia – cerkiew Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”, a następnie również cerkiew św. Mikołaja^[1].

Od 1837 monaster był siedzibą biskupów chersońskich, stale rezydujących w Odessie. Od 1880 godność przełożonego klasztoru tradycyjnie sprawował jeden z biskupów pomocniczych eparchii chersońskiej^[1].

Po rewolucji październikowej monaster został skonfiskowany Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu, zaś w 1922 zamknięty. Po 1936 sobór Zaśnięcia Matki Bożej został zniszczony. Po ponownym otwarciu monasteru w 1944 dokonano powtórnego poświęcenia cerkwi Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”, zmieniając wezwanie na to, które nosił zrujnowany sobór. W 1953 na miejscu dawnej głównej cerkwi klasztornej wzniesiono drewnianą kaplicę-źródełko^[1]. Wcześniej, w 1946, monaster w Odessie stał się letnią rezydencją patriarchów moskiewskich i całej Rusi z prawem tytułowania się monasterem patriarszym^[1]. W 1961, gdy prawosławne seminarium w Odessie straciło swoje wcześniejsze obiekty w centrum miasta, jego siedzibą stał się właśnie klasztor Zaśnięcia Matki Bożej. Od 1965 w monasterze rezydował biskup odeski, który zarazem stał się honorowym przełożonym wspólnoty^[1]. W 1967 w pokojach patriarszych urządzono domową cerkiew Świętych Sergiusza i Nikona z Radoneża^[1].

W okresie sprawowania urzędu biskupa odeskiego przez Agatangela (Sawwina) w monasterze powstała nowa dzwonnica z cerkwią nadbramną Świętych Borysa i Gleba oraz sobór Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło”^[1]. Monaster jest ośrodkiem kultu mnicha Kukszy Odeskiego^[2].

Przypisy