Monitor Dolnośląski
 | |
| Częstotliwość | dziennik |
|---|---|
| Państwo |  PRL |
| Wydawca | RSW Książka Prasa Ruch |
| Tematyka | polityczno-społeczna |
| Pierwszy numer | 14 grudnia 1981 |
| Ostatni numer | 31 grudnia 1981[1] |
| Redaktor naczelny | Julian Bartosz, Zdzisław Balicki |
| Średni nakład | 300 000 egz. |
| Format | A2[2] |
| Liczba stron | 4[2] |
| OCLC | 69476212 |
Monitor Dolnośląski (pełny tytuł: „Monitor Dolnośląski: pismo czasu stanu wojennego dla województw jeleniogórskiego, legnickiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego”) – dziennik, wychodzący na terenie Dolnego Śląska po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 w Polsce stanu wojennego i zawieszeniu w związku z tym wydawania wszystkich czasopism w kraju oprócz „Trybuny Ludu” i „Żołnierza Wolności”[3].
Tytuł został wybrany przez kolegium redakcyjne, mimo że władze naciskały, by dziennik nazywał się „Gazeta Robotnicza”. Pierwszy numer ukazał się 14 grudnia 1981[4]. Zasadniczy profil wydawnictwa stanowiły informacje urzędowe i rozporządzenia władz, ale także wiadomości regionalne oraz teksty propagandowe. Dużo pisano o sprawach wewnątrzpartyjnych[5]. Z powodu paraliżu komunikacyjnego i środków łączności składał się w większości z przedruków z „Trybuny Ludu”, nasłuchów Polskiego Radia i programów telewizyjnych[6]. We wszystkich numerach „Monitora” ukazały się łącznie 24 zdjęcia[7].
Zespół redakcyjny składał się głównie z dziennikarzy „Gazety Robotniczej” i „Wiadomości”, a także częściowo „Słowa Polskiego”[8]. Pismo wychodziło do końca grudnia 1981, opublikowano łącznie 13 wydań. Nakład wynosił 300 tys. egzemplarzy, a redaktorem naczelnym był Julian Bartosz, który jednak, ze względu na rozbieżności z I sekretarzem KW PZPR Tadeuszem Porębskim po dwóch dniach ustąpił ze stanowiska, a zastąpił go Zdzisław Balicki[3]. Według nieoficjalnych danych zwroty mogły sięgnąć 97% nakładu[2].
Przypisy
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 156.
- ↑ a b c Ligarski 2016 ↓, s. 134.
- ↑ a b Ligarski 2016 ↓, s. 130.
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 131.
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 138.
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 133.
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 135.
- ↑ Ligarski 2016 ↓, s. 131-132.
Bibliografia
- Encyklopedia Wrocławia, Wrocław 2000, ISBN 83-7023-749-5
- Sebastian Ligarski: Środki masowego zakłamania – Gadzinówki w okresie stanu wojennego. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2016.
Linki zewnętrzne
- Sebastian Ligarski. Monitor Dolnośląski. „Pamięć i Przyszłość”. nr 15 (1/12), s. 57–62, 2012.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Aw58, Licencja: CC BY-SA 4.0
Monitor Dolnośląski, pismo czasu stanu wojennego dla województw; jeleniogórskiego, legnickiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego, nr 1, 14.12.1981