Monte della Redenzione degli Schiavi

Monte della Redenzione degli Schiavi
Ilustracja
Państwo Malta
Data założenia1607
Data likwidacji• 28 czerwca 1787 (jako instytucja niezależna)
• pocz. XIX w. (zaprzestanie działalności)
DziedzinaPomoc społeczna (wykup maltańskich niewolników z rąk muzułmanów)
brak współrzędnych

Monte della Redenzione degli Schiavi, często po prostu znana jako Monte di Redenzione – maltańska instytucja, która powstała aby finansować wykupywanie zniewolonych Maltańczyków z rąk Turków i piratów berberyjskich. Została założona w roku 1607 przez Wielkiego Mistrza Alofa de Wignacourt, i działała jako niezależna instytucja do roku 1787, kiedy została połączona z Monte di Pietà, tworząc Monte di Pietà e Redenzione. Nowa instytucja kontynuowała poprzednią działalność do początków XIX wieku, kiedy to została rozwiązana po zlikwidowaniu niewolnictwa.

Historia

Mistra Gate (góra), dom farmerski w pobliżu bramy (środek) oraz Selmun Palace (dół) tworzyły część posiadłości Monte di Redenzione w Selmun

Monte della Redenzione degli Schiavi została założona w roku 1607 przez Wielkiego Mistrza Alofa de Wignacourt po tym, jak zakonnik kapucyński Raffaele Camilleri wygłosił w okresie Wielkanocy serię kazań, opisujących sytuację chrześcijańskich niewolników w rękach muzułmanów. Przez pierwsze kilka lat instytucja nie zebrała wystarczających funduszy. Sytuacja zmieniła się w roku 1619, kiedy szlachcianka Caterina Vitale przekazała w testamencie większość swojej posiadłości do Monte di Redenzione. Część tej posiadłości została sprzedana, i z dodatkowymi 6 000 scudi podarowanymi przez Gio. Domenico Felici, instytucja była w stanie rozpocząć swoją działalność[1][2].

Posiadłość Cateriny Vitale obejmowała duży teren w Fego di Salamone, dziś znanym jako Selmun[3]. W XVIII wieku na tej posiadłości zbudowano Mistra Gate i Selmun Palace. Pałac był wynajęty rycerzom na miejsce wypoczynku i polowań na dzikie króliki, zaś pieniądze z wynajmu zasilały konto na wykup niewolników[4].

Początkowo Monte di Redenzione zarządzał komitet złożony z siedmiu członków, którzy byli odpowiedzialni za zbieranie jałmużny, lecz ten system został w końcu zarzucony i zastąpiony przez zarząd czterech osób, w tym dwóch rycerzy. Od roku 1660 Monte była prowadzona przez zarząd złożony z trzech rycerzy, kierowanych przez Rycerza Wielkiego Krzyża (Knight Grand Cross) jako przewodniczącego. Do roku 1690 zarząd ten zbierał się w zakrystii zakonnego kościoła św. Jana w Valletcie, później zaś w domu przewodniczącego[1].

Kwota wykupu maltańskiego niewolnika wynosiła początkowo 70 scudi, lecz później wzrosła do 120 scudi. Od roku 1707 opłata była ustalona na nie więcej niż 150 scudi[1].

28 czerwca 1787 roku Wielki Mistrz Emmanuel de Rohan-Polduc połączył fundusze Monte di Pietà z tymi, należącymi do Monte di Redenzione, łącząc je w jedną instytucję, znaną jako Monte di Pietà e Redenzione. Była ona zarządzana przez Rycerza Wielkiego Krzyża jako przewodniczącego oraz zarząd złożony z czterech rycerzy i czterech Maltańczyków. W tym czasie okup płacony za maltańskiego niewolnika wzrósł do 500 scudi plus dodatkowe koszty[1].

W roku 1798, podczas francuskiej okupacji Malty, zasoby pieniężne Monte di Pietà e Redenzione zostały skonfiskowane, a posiadłości zabrane przez rząd[3]. Działalność instytucji została wznowiona przez brytyjską administrację w roku 1800, lecz na początku XIX wieku Monte di Redenzione stała się zbędna, kiedy niewolnictwo zostało zniesione. Ostatecznie powrócono do nazwy Monte di Pietà, a pieniądze przeznaczone na wykup niewolników przekazano na wypłatę odsetek i pożyczki. Monte di Pietà prowadzi działalność do dzisiaj[1][2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Victor F. Denaro. Houses in Merchants Street, Valletta. „Melita Historica”. 2 (3), s. 163–164, 1958 (ang.). [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04]. 
  2. ↑ a b Paul Cassar. The concept and range of charitable institution until World War I. „Malta Medical Journal”. 18 (1), s. 48–49, March 2006 (ang.). [zarchiwizowane z adresu 2016-03-28]. 
  3. ↑ a b Our Heritage Saved...Mistra Gate (ang.). W: The Malta Independent [on-line]. 2008-04-02. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-21)].
  4. ↑ Charles Debono: Fortifications – Selmun Palace – Selmun (ang.). Mellieha.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-20)].

Media użyte na tej stronie