Montebello (1888)

„Montebello”
Klasa	krążownik torpedowy
Typ	Goito
Historia
Stocznia	Arsenale di La Spezia
Położenie stępki	25 września 1885
Wodowanie	14 marca 1888
Regia Marina
Wejście do służby	21 stycznia 1889
Wycofanie ze służby	26 stycznia 1920
Los okrętu	złomowany w 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	801 t (788 długich ton; 883 krótkich ton)
Długość	73,4 m
Szerokość	7,88 m
Zanurzenie	3,31 m
Napęd
6 kotłów 2500-3180 ihp 3 maszyny parowe potrójnego rozprężania
Prędkość	18 węzłów
Zasięg	1100 mil morskich przy prędkości 10 węzłów
Uzbrojenie
6 × 57 mm 2 × 37 mm
Wyrzutnie torpedowe	4 × 356 mm
Opancerzenie
pokład: 38 mm
Załoga	105–121

Montebello – krążownik torpedowy typu Goito, zbudowany dla włoskiej Regia Marina pod koniec lat 80. XIX wieku. Okręt został zbudowany w stoczni Arsenale di La Spezia pomiędzy wrześniem 1885 a styczniem 1889 roku, kiedy to wszedł do służby. Był uzbrojony w lekkie działa i cztery wyrzutnie torped kal. 356 mm. Jego prędkość maksymalna wynosiła 18 węzłów. Służbę spędził w składzie głównej floty włoskiej, wypełniając zadania szkoleniowe i nie biorąc udziału w walkach. W 1903 roku został wycofany ze służby pierwszoliniowej i przebudowany na okręt szkolny dla załóg maszynowni. Tę funkcję pełnił do 1920 roku, kiedy to został skreślony z listy floty i sprzedany na złom.

Klasyfikowany też jako kanonierka torpedowa; koszt budowy wyniósł wynosił równowartość ówczesnych 74 120 funtów^[1].

Projekt i budowa

„Montebello” miał długość całkowitą 73,4 metra, szerokość 7,88 m i średnie zanurzenie 3,31 m. Jego wyporność normalna wynosiła 801 ton metrycznych (788 długich ton, 883 krótkich ton). Napęd składał się z trzech maszyn parowych potrójnego rozprężania, z których każda napędzała pojedynczą śrubę napędową. Parę dostarczało sześć kotłów parowych opalanych węglem. Dokładne dane na temat osiągów okrętu nie przetrwały, ale jednostki typu Goito mogły płynąć z prędkością około 18 węzłów przy mocy 2500-3180 ihp. „Montebello” miał zasięg 1100 mil morskich przy prędkości 10 węzłów. Załoga wahała się pomiędzy 105 a 121 osób^[2].

Główne uzbrojenie krążownika składało się z czterech wyrzutni torped kal. 356 mm. Był także wyposażony w sześć dział kal. 57 mm L/40 i dwa działa kal. 37 mm L/20 – wszystkie działa były zamocowane na pojedynczych podstawach. Okręt był wyposażony w pancerz pokładowy o grubości 38 mm^[2].

Służba

Stępkę „Montebello” położono w stoczni Arsenale di La Spezia 25 września 1885 roku. Został zwodowany 14 marca 1888 roku i ukończony 21 stycznia 1889 roku^[2]. W 1893 roku krążownik odstawiono na rok do rezerwy w Neapolu – w tych czasach włoska flota mobilizowała jedynie mniejszą liczbę jednostek na coroczne manewry, preferując trzymanie większości nowoczesnych okrętów w rezerwie, by redukować koszty utrzymania^[3]. W 1895 roku okręt stacjonował w 2. Departamencie Morskim, obejmującym Tarent i Neapol, wraz z większością krążowników torpedowych włoskiej floty. Siły te tworzyły jego jednostki siostrzane: „Monzambano”, „Goito” i „Confienza” oraz osiem krążowników typu Partenope^[4]. W 1898 roku okręt został przydzielony do Eskadry Lewantu, która patrolowała wschodnie Morze Śródziemne. Okręt stacjonował tam z pancernikiem „Sardegna”, krążownikiem „Etruria” oraz krążownikami torpedowymi „Monzambano” i „Aretusa”^[5].

Następnie, w 1898 roku okręt został wycofany ze służby pierwszoliniowej i przerobiony na okręt szkolny dla personelu maszynowni. W 1903 roku jego kotły zostały zastąpione przez różne kotły opalane węglem i ropą, wyprodukowane przez firmy Pattison, Yarrow i Thornycroft, co miało umożliwić szkolonym pracę z kilkoma typami sprzętu^[2]. W momencie wybuchu wojny włosko-tureckiej we wrześniu 1911 roku „Montebello” stacjonował w Wenecji wraz z „Tripoli” i „Goito”. Żaden z okrętów nie wziął udziału w walkach^[6]. Okręt nie brał także udziału w walkach podczas I wojny światowej, ponieważ zarówno Włochy, jak i Austro-Węgry preferowały defensywną strategię morską^[7]. „Montebello” kontynuował swoją służbę jako jednostka szkoleniowa do 26 stycznia 1920 roku, kiedy to został skreślony z listy jednostek floty i rozebrany na złom^[2].

Przypisy

Bibliografia

• William Henry Beehler: The History of the Italian-Turkish War: 29 września, 1911, to 18 października, 1912. Annapolis: United States Naval Institute, 1913. OCLC 1408563. (ang.)
• Conway's All the World's Fighting Ships: 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.)
• Paul G. Halpern: A Naval History of World War I. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-352-4. (ang.)
• Naval and Military Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XXXVII, s. 566–568, 1893. London: J.J. Keliher. OCLC 8007941 (ang.). 
• Naval and Military Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XXXIX, s. 81–111, 1895. London: J.J. Keliher. OCLC 8007941 (ang.). 
• Naval Notes – Italy. „Journal of the Royal United Service Institution”. XLIII, s. 855–857, 1899. London: J.J. Keliher. OCLC 8007941 (ang.).