Morse (1925)

Morse (Q117)
Ilustracja
„Morse” przed II wojną światową
Klasa

okręt podwodny

Typ

Requin

Projekt

C4

Historia
Stocznia

Arsenal de Cherbourg

Położenie stępki

1923

Wodowanie

11 listopada 1925

 Marine nationale
Wejście do służby

luty 1928

Zatopiony

16 czerwca 1940

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


standardowa: 947 ton
normalna: 1150 t
1441 t

Długość

78,25 m

Szerokość

6,84 m

Zanurzenie

5,1 m

Zanurzenie testowe

80 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2900 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1800 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


15 węzłów
9 w.

Zasięg

powierzchnia: 7700 Mm przy 9 w.
zanurzenie: 70 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
16 torped, 1 działo kal. 100 mm, 2 km kal. 8 mm
Wyrzutnie torpedowe

10 × 550 mm

Załoga

51

Morse (Q117)francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, trzecia zamówiona jednostka typu Requin. Okręt został zwodowany 11 listopada 1925 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg, a do służby w Marine nationale wszedł w lutym 1928 roku. Podczas II wojny światowej jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym. 16 czerwca 1940 roku okręt zatonął na minie u wybrzeży Tunezji.

Projekt i budowa

„Morse” podczas budowy.

„Morse” zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1922 roku[1][2]. Projekt (o sygnaturze C4[3]) był pierwszą od zakończenia wojny koncepcją francuskiego okrętu podwodnego, powstałą po analizie doświadczeń wojennych i eksploatacji ex-niemieckich jednostek otrzymanych w ramach reparacji wojennych[1]. Okręt przeznaczony był do służby kolonialnej, działań na liniach komunikacyjnych potencjalnego przeciwnika i rozpoznania[1][3]. Posiadał spory zasięg i dużą dopuszczalną głębokość zanurzenia; wadami była słaba manewrowość i zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni[1][4]. Konstruktorem okrętu był inż. Jean-Jacques Roquebert[4].

„Morse” zbudowany został w Arsenale w Cherbourgu[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1923 roku[2][3], został zwodowany 11 listopada 1925 roku[1][4], a do służby w Marine nationale przyjęto go w lutym 1928 roku[3]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q117[5].

Dane taktyczno–techniczne

„Morse” był dużym, oceanicznym dwukadłubowym okrętem podwodnym[1][4]. Długość całkowita wynosiła 78,5 metra, szerokość 6,84 metra i zanurzenie 5,1 metra[1][2]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 947 ton (normalna 1150 ton), a w zanurzeniu 1441 ton[1][3][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne (Schneider lub Sulzer) o łącznej mocy 2900 koni mechanicznych (KM)[1][2]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1800 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 15 węzłów na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[1][2][b]. Zasięg wynosił 7700 Mm przy prędkości 9 węzłów (6400 Mm przy 12 węzłach lub 3000 Mm przy 15 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 70 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][4][c]. Zbiorniki paliwa mieściły 116 ton oleju napędowego (plus 51 ton w zbiornikach balastowych)[1], a energia elektryczna magazynowana była w bateriach akumulatorów typu D liczących 248 ogniw[7][8]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś autonomiczność 30 dób[1][3].

Okręt wyposażony był w 10 wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery wewnętrzne na dziobie, dwie na rufie oraz dwa podwójne obrotowe zewnętrzne aparaty torpedowe (zamontowane przed i za kioskiem), z łącznym zapasem 16 torped[1][2]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 100 mm L/50 M1925 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm (2 x I)[1][2].

Załoga okrętu składała się z 51 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][4][d].

Służba

W latach 1935–1937 okręt przeszedł gruntowny remont, połączony z wymianą siłowni[1][2]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 9. dywizjonu 6. eskadry 4. Flotylli stacjonującej w Bizercie[9]. Dowódcą jednostki był w tym okresie kpt. mar. J.G.C. Paris[9]. W czerwcu 1940 roku okręt nadal bazował w Bizercie[10]. 16 czerwca 1940 roku „Morse” wszedł na minę i zatonął na wysokości Safakis w Tunezji[1][4][e].

Uwagi

  1. J. Labayle-Couhat oraz J. Lipiński podają, że wyporność nawodna wynosiła 974 tony[2][6].
  2. Według Jane’s Fighting Ships 1934 i Jane’s Fighting Ships 1940 prędkość nawodna wynosiła 16 węzłów[5][7].
  3. J. Labayle-Couhat podaje, że zasięg nawodny wynosił 5650 Mm przy 10 węzłach, a podwodny 105 Mm przy 5 węzłach[2], a według Jane’s Fighting Ships 1940 oraz J. Lipińskiego zasięg nawodny wynosił 7000 Mm przy 9 węzłach, a podwodny 105 Mm przy 5 węzłach[6][7].
  4. J. Labayle-Couhat podaje, że załoga składała się z 54 osób[2].
  5. J. Labayle-Couhat podaje, że do zdarzenia doszło 10 czerwca 1940 roku[2].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 272.
  2. a b c d e f g h i j k l m n Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: 1971, s. 75.
  3. a b c d e f Ivan Gogin: REQUIN submarines (1926-1928). Navypedia. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).
  4. a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 182.
  5. a b Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: 1934, s. 199.
  6. a b Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 539.
  7. a b c Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 193.
  8. Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 131.
  9. a b Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).
  10. Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: REQUIN submarines (1926-1928). Navypedia. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).
  • Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).
  • Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-04]. (ang.).
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
  • Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
  • Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
  • Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
  • Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Ensign of France.svg
Marine Nationale and French merchant ensign. Used from 1794 to 1814/1815, and from 1848 to present.
Notice that its proportions differ from those of the French civil flag. (ensign : 30:33:37, civil : 1/3,1/3,1/3)
French Submarine Morse Q117.jpg
French Requin class submarine Morse (Q117). The conning tower bear the number S5 (Morse has the numbers S5, MR and 92).
French submarine Morse under construction.jpg
French sumbarine Morse, of the Requin class