Morski Dywizjon Artylerii Lekkiej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | lato 1939 |
| Rozformowanie | 19 września 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Władysław Kański |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Kępa Oksywska |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Podległość | |
Morski Dywizjon Artylerii Lekkiej – polski pododdział artylerii z okresu kampanii wrześniowej
Mdal w kampanii wrześniowej
Początek organizacji dywizjonu artylerii dla LOW wiąże się z faktem sprowadzenia do Gdyni z bazy Flotylli Pińskiej 4 armaty kal. 105 mm i 11 armat kal. 75 mm. Były to działa pochodzące z okresu I wojny światowej o znacznym stopniu zdekompletowania, zostały one wyremontowane w Warsztatach Portowych Marynarki Wojenne w Gdyni. Latem 1939 roku dysponując tymi armatami utworzono dywizjon artylerii lekkiej, w składzie trzech baterii: 1 – wyposażonej w 4 armaty polowe kal. 105 mm, 2 – z 4 armat polowych kal. 75 mm wz. 1897, 3 – z 3 armat polowych kal. 75 mm wz.1897. Dywizjon liczył ok. 300 żołnierzy, głównie pochodzących z rezerwy oraz kilkunastu oficerów i podoficerów pochodzących z Marynarki Wojennej, głównie Flotylli Pińskiej.
Zgodnie z decyzją dowódcy LOW, dywizjon został umieszczony na Kępie Oksywskiej, jedno stanowisko znajdowało się w pobliżu wsi Pogórze, drugie na wzgórzu pomiędzy wsiami Kosakowo a Suchy Dwór.
Po ataku Niemiec na Polskę dywizjon pozostawał na stanowiskach na Kępie Oksywskiej. Zaczął uczestniczyć w walka od 10 września 1939 roku, gdy oddziały niemieckie rozpoczęły atak na Kępę Oksywską. Walki zakończył w dniu 18 września 1939 roku, gdy zużyto wszystką amunicję do dział. Żołnierze dywizjonu dostali się do niewoli niemieckiej w dniu 19 września 1939 roku w momencie kapitulacji oddziałów Lądowej Obrony Wybrzeża.
Obsada personalna
- Dowódca dywizjonu – mjr Władysław Kański
- Dowódca 1 baterii – kpt. mar. Józef Małkiewicz
- Dowódca 2 baterii – por. Eugeniusz Kloc
- Dowódca 3 baterii – por. Stanisław Głuszyk
Bibliografia
- Edmund Kosiarz: Obrona Kępy Oksywskiej 1939. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973.
- Edmund Kosiarz: Obrona Gdyni 1939. Warszawa: Książka i Wiedza, 1975.
- Andrzej Rzepniewski: Obrona wybrzeża w 1939 r.. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).