Moskwicz 2150

Moskwicz 2150

(c) Sah68 z rosyjskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0 Moskwicz 2150
Inne nazwy	ros. Москвич 2150
Producent	AZLK
Zaprezentowany	1974
Okres produkcji	brak
Miejsce produkcji	ZSRR, Moskwa
Poprzednik	Moskwicz 415
Dane techniczne
Segment	terenowy
Typy nadwozia	odkryte lub zamknięte, 3-drzwiowe
Silniki	gaźnikowe, R4: 1478 cm³, 70 KM 1702 cm³, 85 KM
Skrzynia biegów	czterostopniowa
Napęd	silnik z przodu, napęd na obie osie
Długość	3615 mm
Szerokość	1526 mm
Wysokość	1850 mm
Rozstaw osi	2270 mm
Masa własna	1150 kg
Liczba miejsc	6
Dane dodatkowe
Konkurencja	Łada Niva, ARO 10

Moskwicz 2150 (ros. Москвич 2150) - samochód terenowy skonstruowany przez radzieckie zakłady AZLK. Pozostał w fazie prototypu.

Historia powstania

Już od końca lat 50 w moskiewskich zakładach MZMA (późniejszych AZLK), produkujących samochody Moskwicz, prowadzono prace nad lekkim i względnie tanim samochodem terenowym, odpowiednim dla ludności zamieszkującej wiejskie tereny kraju, z gorszymi drogami^[1]. Wprowadzono do produkcji modele Moskwicz 410 i 411, lecz stanowiły one konstrukcję kompromisową, wykorzystującą nadwozie samochodu osobowego, a ich produkcji wkrótce zaprzestano. W dalszej kolejności powstały w 1958 roku prototypy Moskwicz 414 i 415, wzorowane na amerykańskim Willys MB, lecz w 1960 roku władze przemysłu motoryzacyjnego nakazały przerwanie nad nimi prac^[1].

Dopiero w 1970 roku władze radzieckiego przemysłu dostrzegły potrzebę wdrożenia nowego samochodu terenowego, lżejszego i tańszego w produkcji, niż nowo opracowany UAZ 469. W zakładach AZLK punktem wyjścia stał się projekt Moskwicza 415 i nowy samochód początkowo nosił oznaczenie Moskwicz 415S, zmienione następnie według nowego systemu numeracji na 2150. Zastosowano m.in. nowy silnik M-412, zwiększono rozstaw kół i osi i przeprojektowano nadwozie. W miarę możliwości zastosowano podzespoły unifikowane z nowymi samochodami osobowymi Moskwicza. Prototyp powstał latem 1972 roku i okazał się udany^[1].

W 1974 roku zbudowano dalsze prototypy, z dopracowanym nadwoziem (jeden lub dwa z podstawowym, odkrytym nadwoziem z brezentowym dachem i jeden demonstrator z zakrytym trzydrzwiowym nadwoziem)^[1]. Nad bezpośrednim konkurentem z zakładów WAZ, Ładą Nivą, samochód Moskwicza miał przewagi, jak solidniejszą i trwalszą konstrukcję ramową zamiast samonośnej, lepsze możliwości ciągnięcia przyczepy i możliwość wykorzystania jako rezerwa na potrzeby wojska^[1]. Jednakże, w połowie lat 70. nowy minister przemysłu samochodowego W. Polakow zdecydował o niekierowaniu samochodu do produkcji, z nie do końca jasnych przyczyn. Wpływ zapewne miały ograniczone moce produkcyjne zakładów AZLK (pomimo budowy nowej fabryki) i opinia, że wystarczający jest model Łady (według relacji, nowy minister miał powiedzieć, że kraj potrzebuje budować drogi, a nie samochody terenowe)^[1]. W pierwszej połowie lat 80. wysuwano jeszcze w zakładzie projekty produkcji tego samochodu, w kooperacji z KAMAZem (do produkcji ram) i zakładami Moskwicza w Kiszyniowie, które miały montować samochody, lecz również nie zyskały one akceptacji^[1].

Opis techniczny

Nadwozie było posadowione na ramie prostokątnej. Podstawowym wariantem miało być nadwozie otwarte, trzydrzwiowe (dwoje bocznych drzwi i tylne drzwi otwierane na bok), z pałąkiem bezpieczeństwa i rozpinanym brezentowym dachem. Górne części drzwi z ramami szyb były odejmowane, szyba przednia była składana do przodu. Drugi model miał zakryte stalowe trzydrzwiowe nadwozie z drzwiami z tyłu. Samochód miał sześć miejsc - po dwa na ławkach pod burtami w części tylnej. Koło zapasowe przewożone było na zewnątrz, przyczepione na prawej burcie nadwozia, z tyłu^[1].

Zawieszenie przednie i tylne było zależne: sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, amortyzatory hydrauliczne teleskopowe, z tyłu stabilizator^[2].

Jako napęd samochody otrzymały osłabiony wariant UZAM-412DE silnika pojemności 1,5 l używanego w Moskwiczu 412, pracujący na gorszą benzynę A-76 i rozwijający moc 70 KM. Jako wariant docelowy przewidziano nowy silnik AZLK-327 o pojemności 1,7 l i mocy 85 KM^[1].

Napęd na przedni most był dołączany. Samochód miał czterobiegową skrzynię biegów, połączoną bezpośrednio z przekładnią rozdzielczą napędu (bez wału pośredniego, jak w Ładzie Niwie)^[1].

Dane techniczne

Źródło^[2]:

• Długość: 3615 mm
• Szerokość: 1526 mm (bez koła zapasowego)
• Wysokość: 1850 mm (ze stałym dachem)
• Rozstaw osi: 2270 mm
• Rozstaw kół: 1270 mm (z przodu)
• Masa własna: 1150 kg
• Masa całkowita: 1630 kg
• Prześwit pod osiami: 222 mm

• Silnik:
  • UZAM-412DE (lub AZLK-327) - gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy, górnozaworowy, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu, napędzający obie osie
  • Pojemność skokowa: 1478 (1702) cm³
  • Średnica cylindra x skok tłoka: 82 x 70 mm (85 x 75 mm)
  • Moc maksymalna: 70 KM przy 5800 obr./min (85 KM przy 5800 obr./min)
  • Stopień sprężania: 7,25:1 (8,8:1)
  • Maksymalny moment obrotowy: 11,75 kgf przy 2900-3000 obr./min (12,8 kgf przy 3400-3800 obr./min)
• Gaźnik: K-126N (Weber DAAZ-2101-412)
• Skrzynia przekładniowa: mechaniczna 4-biegowa, z synchronizacją biegów do przodu, 2-stopniowy reduktor terenowy

• Hamulce przednie i tylne bębnowe, hydrauliczne; hamulec ręczny mechaniczny na wał napędowy
• Ogumienie o wymiarach 6,40-15"

• Prędkość maksymalna: 120 km/h
• Przyspieszenie 0-100 km/h: 25-30 s
• Średnie zużycie paliwa: 10 l/100 km

Przypisy

Bibliografia

• Moskwicz-2150, Awtoliegendy SSSR Nr 97, DeAgostini 2012, ISSN 2071-095X (ros.)