Moskwicz 426/427

Moskwicz 426/427
Moskwicz 426 sprzed modernizacji (wykonanie eksportowe)
Inne nazwy	ros. Москвич 426/427
Producent	AZLK
Okres produkcji	1967–1976
Miejsce produkcji	ZSRR, Moskwa
Poprzednik	Moskwicz 423 / 424
Następca	Moskwicz 2136 / 2137
Dane techniczne
Segment	C
Typy nadwozia	5-drzwiowe kombi
Silniki	R4, gaźnikowe: 426: 1,4 l, 50 KM 427: 1,5 l, 75 KM
Skrzynia biegów	4-biegowa, manualna
Napęd	silnik podłużnie z przodu, napęd tylny
Długość	4120 mm
Szerokość	1550 mm
Wysokość	1480 mm
Rozstaw osi	2400 mm
Masa własna	1100 kg
Liczba miejsc	5
Ładowność	250 kg
Dane dodatkowe
Pokrewne	Moskwicz 408, 412, 433 / 434, 2136 / 2137
Konkurencja	Polski Fiat 125p kombi WAZ-2102 Żyguli (Łada) Wartburg 353 Tourist

Moskwicz 426 po modernizacji

Moskwicz 427

Moskwicz 426 i 427 – samochody osobowe z nadwoziem kombi produkowane przez radzieckie zakłady AZLK w latach 1967 – 1976.

Historia i rozwój modelu

Samochód Moskwicz 426 stanowił odmianę kombi sedana Moskwicz 408, który w połowie lat 60. zapoczątkował trzecią generację samochodów Moskwicz. Zastąpił on kombi Moskwicz 423/424, oparte na starszej rodzinie samochodów z lat 50. Wariant kombi opracowywany był równolegle z sedanem, lecz jego produkcję rozpoczęto dopiero wiosną 1967 - dwa i pół roku po premierze sedana. Napęd Moskwicza 426 stanowił ten sam, przestarzały już i stosunkowo słaby silnik o pojemności 1,4l (1358 cm³), wywodzący się konstrukcyjnie jeszcze z przedwojennej niemieckiej jednostki Opla Kadetta K38. Od 1968 roku produkowano model kombi Moskwicz 427, odpowiadający sedanowi Moskwicz 412, różniący się nowym silnikiem o pojemności 1,5l i półtorakrotnie większej mocy (75 KM)^[1].

Obie odmiany silnikowe były produkowane równolegle, z powodu niewystarczającej produkcji silników 1,5l, przy tym słabsza, lecz prostsza jednostka napędowa 1,4l okazała się nawet bardziej odpowiednia dla słabiej zaludnionych części kraju, z gorzej rozwiniętą siecią serwisową^[2]. Podobnie, jak sedany 408 i 412, oba kombi nie różniły się od siebie zewnętrznie^[1]. Wczesne serie miały dwa lub, w wykonaniu przeznaczonym głównie na eksport, cztery okrągłe reflektory^[2]. Oba samochody następnie były stopniowo modernizowane, analogicznie do sedanów. Samochody wersji 426 miały dźwignię zmiany biegów przy kolumnie kierownicy, a 427 - w podłodze^[a].

Oprócz tylnej części nadwozia, w tym nowej ramki tylnych drzwi, wersje kombi miały szereg innych różnic w stosunku do sedanów. Przede wszystkim miały bardziej wytrzymałe, szersze i krótsze resory tylne, przejęte z poprzednich modeli kombi 423/424. Ładowność samochodu była określona na 250 kg^[1]. Także przekładnia główna została zaadaptowana ze starszych modeli i miała przełożenie 4,55 zamiast 4,22, przez co samochody zyskały na dynamice w porównaniu z sedanami. Opracowano też dla nich specjalne wzmocnione opony diagonalne M-100, o nieco większej średnicy, odpowiadającej 14 calom^[b]. Koło zapasowe przewożone było pod podnoszoną metalową podłogą bagażnika, co, w połączeniu z miejscem na tylny most, powodowało, że podłoga bagażnika przebiegała dość wysoko^[1]. Oparcie tylnej kanapy było składane, zwiększając przestrzeń bagażową (było ono z zewnątrz wyłożone blachą z podłużnymi wzmocnieniami, analogicznie do podłogi bagażnika). Wlew paliwa był umieszczony w tylnej ściance po lewej stronie, obok drzwi (symetrycznie do światła cofania)^[1].

Od 1970 roku produkowano samochody z unowocześnionym przodem nadwozia, w ślad za sedanami, natomiast tył pozostał bez zmian. Przede wszystkim, okrągłe reflektory zastąpiono przez prostokątne, importowane z NRD (w sześciokątnych chromowanych oprawach)^[1]. Zgodnie z europejskimi tendencjami w dziedzinie bezpieczeństwa, nowe nadwozie miało strefy zgniotu z przodu^[3]. W seryjnym wyposażeniu pojawiły się pasy bezpieczeństwa^[3]. Stopniowo wprowadzono także do produkcji miękkie bezpieczne poliuretanowe nakładki na metalową deskę przyrządów i wewnętrzne elementy nadwozia (wcześniej w modelu 427)^[1]. Początkowo samochody miały dwudzielne drzwi z tyłu, otwierane do góry i na dół. Ponieważ nie okazało się to praktyczne, od końca 1972 roku produkowano samochody ze standardowymi drzwiami, otwieranymi w całości do góry^[1].

Wyróżniano modele, oznaczane dodatkową literą: E (ros. Э) - eksportowy, IE (ИЭ) - zmodernizowany eksportowy, Ju (Ю) -eksportowy dla krajów o gorącym klimacie, P (П) - dla krajów o ruchu prawostronnym. Zbliżoną wersją nadwoziową do kombi 426/427 były trzydrzwiowe furgony 433/434.

Produkcja i sprzedaż

Do rozpoczęcia produkcji WAZ-2102 Żyguli (Łady) w 1971 roku, Moskwicze modelu 426/427 były jedynymi radzieckimi samochodami kombi dostępnymi dla prywatnych użytkowników. Pomimo jednak dużego zainteresowania ludności praktycznymi wersjami kombi, jedynie ograniczone ilości trafiały do wolnej sprzedaży w ZSRR, natomiast (w odróżnieniu od WAZ-2102) większość trafiała jako samochody służbowe do przedsiębiorstw państwowych oraz różnych organizacji, służb i instytucji (jak telewizja, film i poczta)^[2][1]. Znaczna część samochodów była eksportowana, w tym do państw zachodnich, gdzie cieszyły się na ogół większym zainteresowaniem, niż sedany^[1]. Wersja eksportowa Moskwicz 427P z kierownicą po prawej stronie była używana też w ZSRR przez Ministerstwo Łączności dla pracowników opróżniających skrzynki pocztowe i automaty telefoniczne (nie musieli oni obchodzić samochodu po zaparkowaniu przy krawężniku)^[1]. Samochody przeznaczone na eksport można było kupić też w kraju, w walutowych sklepach Bieriozka (odpowiednik Pewexu). Dopiero około połowy lat 70., kiedy zmniejszył się eksport, wzrosła dostępność modeli kombi na rynku krajowym^[1].

W 1969 roku Moskwicz 426 w Wielkiej Brytanii kosztował 699 funtów, w 1975 roku Moskwicz 427 - 1175 funtów^[4].

W wersji Moskwicz 427 wyprodukowano w latach 1968-1976 32 849 samochodów^[1]. Liczne samochody Moskwicz 426 wyposażano jednak także w silnik 1,5l podczas remontów^[1].

Planowano podjąć produkcję kombi Moskwicz 427 także w zakładach Iżmasz w Iżewsku i w 1970 roku zmontowano ich tam niewielką partię z części (różniły się atrapą chłodnicy), lecz ostatecznie nie uruchomiono tam ich produkcji^[5].

Dane techniczne (Moskwicz 427)

Główne źródło:^[1]

• Nadwozie: samonośne, stalowe, 5-drzwiowe, 5-miejscowe
• Długość/szerokość/wysokość: 4120 / 1550 / 1480 mm
• Rozstaw osi: 2400 mm
• Rozstaw kół przód/tył: 1247 / 1237 mm
• Szerokość kanapy tylnej: 1260 mm
• Masa własna: 1100 kg
• Masa całkowita: 1500 kg
• Prześwit pod osiami: 178 mm
• Pojemność bagażnika: ?

• Silnik: UZAM-412 - gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy, górnozaworowy OHC, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
• Pojemność skokowa: 1478 cm³
• Średnica cylindra / skok tłoka: 82/70 mm
• Moc maksymalna: 75 KM przy 5800 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: 11,4 kgf · m przy 3-3,8 tys. obr./min
• Stopień sprężania: 8,8:1
• Gaźnik: K-126N
• Skrzynia przekładniowa mechaniczna 4-biegowa, biegi do przodu zsynchronizowane, z dźwignią w podłodze
• Przekładnia główna: hipoidalna, o przełożeniu 4,55:1

• Zawieszenie przednie: niezależne, poprzeczne wahacze resorowane sprężynami, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne
• Zawieszenie tylne: zależne, sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, teleskopowe amortyzatory hydrauliczne
• Hamulce przednie i tylne bębnowe hydrauliczne, ze wspomaganiem; hamulec ręczny mechaniczny na koła tylne
• Ogumienie o wymiarach 6,00-13" lub 5,90-13" (lub większej średnicy)^[b]

• Prędkość maksymalna: 140 km/h
• Zużycie paliwa: 8,8 l/100 km przy V=80 km/h
• Przyspieszenie 0-100 km/h: ?

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Moskwicz-427, "Awtoliegendy SSSR" Nr 57, DeAgostini 2011, ISSN 2071-095X, (ros.)
• Moskwicz-412, "Awtoliegendy SSSR" Nr 46, DeAgostini 2010, ISSN 2071-095X, (ros.)
• Moskwicz-408, "Awtoliegendy SSSR" Nr 12, DeAgostini 2009, ISSN 2071-095X, (ros.)

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i zdjęcia modeli Moskwicz 426 i Moskwicz 427